Ο… νέος ρόλος του Βιλντόσα και οι Αταμάν και Μπαρτζώκας που έμαθαν από τα λάθη τους

Αφού τη βγάλαμε «καθαρή» κι αυτή τη διαβολοβδομάδα, με τέσσερα ματς των αιωνίων να κρίνονται στο σουτ, θα ζήσουμε να δούμε και την επόμενη, ελπίζουμε με λιγότερα καρδιοχτύπια. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός παρέμειναν σε τροχιά playoffs με μεγάλης σημασίας νίκες. Το πιο σημαντικό είναι πως Εργκίν Αταμάν και Γιώργος Μπαρτζώκας δείχνουν πως έμαθαν από τα λάθη τους και τα διόρθωσαν. Γιατί τα λάθη, όταν καλείσαι να παίρνεις εκατοντάδες αποφάσεις σε 40 λεπτά, είναι αναπόφευκτα για έναν προπονητή, αλλά ο… δογματικός θα τα επαναλάβει και θα την ξαναπατήσει, ενώ ο σοφός θα διδαχτεί από αυτά και θα τα αποφύγει.

Μήπως αυτός είναι ο ρόλος του Βιλντόσα τελικά;

Ο Λούκα Βιλντόσα βγήκε μπροστά τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός τον είχε περισσότερη ανάγκη από ποτέ και είχε καθοριστική συμβολή στη νίκη στη Βαλένθια. Είναι προφανές πως η έλλειψη της πίεσης να δείξει πολλά σε λίγο χρόνο, αλλά και του φόβου για το πότε θα επιστρέψει στον πάγκο για να μπουν οι… βασικοί, λειτούργησαν απελευθερωτικά για τον Αργεντινό. Η απουσία του Σλούκα και το κακό βράδυ του Ναν άνοιξαν το δρόμο για να αυξηθούν σημαντικά τα λεπτά του στο παρκέ και εκείνος όμως τα κέρδισε με το σπαθί του.



Πάντως με την επιστροφή του Σλούκα και την επάνοδο του Ναν στις καλές εμφανίσεις, δεν είναι… αναγκαίο ο Βιλντόσα να επιστρέψει στον περιορισμένο του χρόνο. Κι αυτό γιατί ο Αργεντινός δείχνει ικανός να προσφέρει περισσότερο σε έναν διαφορετικό ρόλο, αυτόν του… σκόρερ κι όχι τόσο του δημιουργού. Και, πράγματι, σε όλη την καριέρα του ήταν καλύτερος σκόρερ από facilitator. Οι 3,2 ασίστ που έχει μέσο όρο διαχρονικά στην Ευρωλίγκα δεν είναι μεγάλο νούμερο για κλασικό πλέι μέικερ με τον Βιλντόσα να δείχνει-και στη Βαλένθια-πως είναι καλύτερος στο να δημιουργεί για τον εαυτό του παρά για τους άλλους. Ίσως-λοιπόν-κι ο Αταμάν να διαπίστωσε πλέον πως ο Αργεντινός μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα στον Παναθηναϊκό ως scoring guard παρά ως primary play maker. Στο χέρι του προπονητή είναι, λοιπόν, να βρει τα κατάλληλα και πιο λειτουργικά δίδυμα στα γκαρντ παίρνοντας πλέον πράγματα και από την αδιαμφισβήτητη κλάση του Βιλντόσα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Τούρκος τεχνικός αξίζει τα εύσημα γιατί πήρε το μάθημά του από την ήττα στην Μπασκόνια. Βλέποντας τον Ναν σε κακή βραδιά, δεν επέμεινε μαζί του ως το τέλος και τον κράτησε μόλις τεσσεράμισι λεπτά στο παρκέ στην τελευταία περίοδο. Έτσι αντί για το… ασταμάτητο iso του Αμερικανού που οδήγησε σε αδιέξοδο στο φινάλε την Τετάρτη στην Βιτόρια, έκανε λιγότερο προβλέψιμο και ατομικό και περισσότερο πλουραλιστικό το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Βαλένθια. Κι αυτό είναι το σωστό, γιατί μεγάλη η κλάση του Ναν μεν, αλλά ένα ρόστερ 18 εκατ. ευρώ πρέπει και μπορεί να βασίζεται στο σκορ και άλλων παικτών.

Δεν διόρθωσε όμως μόνο αυτό σε σχέση με την Τετάρτη ο Αταμάν. Η αντικατάσταση του εμφανώς σκασμένου από τον υπερβολικό φόρτο Μήτογλου με τον πιο φρέσκο και καλύτερο αμυντικό Χουάντσο στο φινάλε αποδείχτηκε επίσης κομβική. Ο Τούρκος διέγνωσε πως τα βαριά πόδια του Έλληνα άσου θα μπορούσαν να εκτεθούν στα μετόπισθεν, όπως είχε συμβεί από τον Μονέκε δύο βράδια πριν και τον αντικατέστησε με τον Ισπανό. Ο οποίος μπορεί ακόμη να δείχνει εκτός ρυθμού επιθετικά, αλλά στην άμυνα, περισσότερο στην ομαδική μάλιστα παρά στην ατομική, κάνει μεγάλη διαφορά. Η προσφορά του δεν αποτυπώνεται τόσο στα συμβατικά στατιστικά, όσο στο γεγονός ότι στα κάτι λιγότερο από 17 λεπτά που έπαιξε ο Παναθηναϊκός ήταν στο +9, καλύτερος συντελεστής από κάθε άλλον παίκτη της ομάδας.

Ο Μπαρτζώκας δεν είναι δογματικός

Πολύς λόγος έχει γίνει για το… δόγμα Μπαρτζώκα και κάποιες μπασκετικές και όχι μόνο αρχές που εφαρμόζει ο προπονητής του Ολυμπιακού και δεν έχει καμία πρόθεση να παρεκκλίνει από αυτές. Ωστόσο κάτι τέτοιο μάλλον δεν ισχύει και αποδεικνύεται πως κάθε άλλο παρά δογματικός είναι. Οι πράξεις του δείχνουν πως κι ο ίδιος μαθαίνει από τα λάθη του και τα διορθώνει.

Έχοντας διδαχτεί από παθήματα έχοντας εκτός παρκέ Κάνααν ή/και Πίτερς στα τελειώματα αγώνων, κόντρα στη Μονακό έκανε αυτό που έπρεπε και κράτησε αμφότερους μέσα ως το τέλος. Ο πρώτος με ένα μεγάλο τρίποντο και δύο καθοριστικές βολές και ο δεύτερος επίσης με ένα σπουδαίας σημασίας σουτ στην τελευταία περίοδο αλλά και την ασίστ στον ΜακΚίσικ για το τρίποντο της νίκης είχαν τα κλειδιά της νίκης το βράδυ της Πέμπτης. Γιατί καλή η άμυνα, αλλά όταν θες να κερδίσεις πρέπει να ποντάρεις στην επίθεσή σου και ειδικά στους δύο καλύτερους σκόρερ σου.



Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μπαρτζώκας δείχνει ευελιξία και όχι… ακαμψία. Η εγκατάλειψη της φιλοσοφίας για μικρό ρόστερ αντιλαμβανόμενος πως σε μια εξαντλητική σεζόν χρειάζεσαι μίνιμουμ 13-14 παίκτες έτοιμους να προσφέρουν, είναι-επίσης-μια πρόοδος. Κι ασφαλώς δεν αποτελεί... προδοσία στους παίκτες του κορμού των προηγούμενων ετών να γίνονται μεταγραφές, αφού μεγαλύτερο πρόβλημα θα ήταν να καλούνται να σηκώσουν μεγαλύτερο φόρτο από ό,τι αντέχουν σωματικά και... ποιοτικά. Η εκτίμηση του υπογράφοντος είναι πως δεν αργεί η ώρα (πιθανότατα όχι την τρέχουσα σεζόν αλλά εν όψει της επόμενης) που ο Γιώργος Μπαρτζώξας θα εισηγηθεί και την απόκτηση ενός σκόρερ με προσωπική φάση, που μοιάζει να είναι το βασικότερο που λείπει από τον τωρινό Ολυμπιακό του άκρως… δημοκρατικού μπάσκετ.

ΥΓ: Το επίπεδο ποιότητας και ανταγωνισμού της Ευρωλίγκας είναι πολύ υψηλό, αλλά οι περισσότεροι διαιτητές είναι ανάξιοί του. Ακατανόητες αποφάσεις, τραγικά λάθη ακόμη και μετά από εξέταση instant replay, άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα… Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δυστυχώς βλέπουμε να σφυρίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πώς περιμένουμε να βελτιωθεί η κατάσταση αν δεν υπάρχουν τιμωρίες ή και καρατομήσεις; Πολύ φοβάμαι πως η ανεπάρκεια ορισμένων ρέφερι μπορεί να καθορίσει μεγαλύτερα πράγματα από την έκβαση κάποιων αγώνων…