Χάνεται το τρένο της βελτίωσης του Έλληνα διαιτητή!

Προσωπικά ήμουν εξ αρχής εναντίον της απόφασης να έρχονται στην Ελλάδα ξένοι διαιτητές.

Όχι, όμως, επειδή έχουμε καλούς και καθαρούς Έλληνες διαιτητές. Αντίθετα, έχουμε κακούς διαιτητές και σε πολλές περιπτώσεις όχι και τόσο καθαρούς, κι ας εξαφανίστηκαν από το χάρτη οι περισσότεροι από τους «χιλιοτραγουδισμένους».

Ήμουν εναντίον για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρούσα πως με ξένους αρχιδιαιτητές στην ΚΕΔ και με τις FIFA/UEFA να έχουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη της διαιτησίας, ήταν χρυσή ευκαιρία για το ποδόσφαιρό μας να βελτιώσουμε τους διαιτητές που έχουμε και να φτιάξουμε και αξιόλογους νέους.

Με λίγα λόγια, η έλευση των ξένων διαιτητών φάνταζε στα μάτια μου με πισωγύρισμα, με πρόχειρο μπάλωμα, με κρύψιμο της βρωμιάς κάτω από το χαλάκι.

Διότι, διάολε: Αν δεν φτιάξεις την διαιτησία σου όταν την κουμαντάρουν οι διεθνείς ομοσπονδίες και τρεις ξένοι αρχιδιαιτητές, πότε θα την φτιάξεις; Όταν θα την πάρουν πάλι στα χέρια τους τα λαμόγια του παρελθόντος;

Κι όμως… Δύο χρόνια (και βάλε) μετά την εγκατάσταση της διεθνούς επιτροπείας στην χώρα μας και ενάμισι χρόνο μετά την τοποθέτηση ξένων αρχιδιαιτητών στην ΚΕΔ, το μόνο που έχει αλλάξει είναι (εν μέρει) ο πίνακας των διαιτητών!

Καμία ουσιαστική βελτίωση, καμία επί της ουσίας επιμόρφωση, καμία φουρνιά νέων αξιόλογων διαιτητών που θα υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν γίνεται, μετά από τόσο καιρό κατά τον οποίο περίμενες ότι θα υπάρξει κάποια βελτίωση, να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η έλευση ξένων διαιτητών σε… ΟΛΑ τα ματς, θα ήταν εν τέλει το καλύτερο μέτρο!

Θα γυρίσει κάποιος και θα πει ότι οι Έλληνες διαιτητές μια χαρά είναι, αλλά δέχονται πίεση από τους παράγοντες και τα λάθη τους δεν είναι ανθρώπινα.

Είναι αναμφισβήτητο ότι πολλά διαιτητικά λάθη είναι προϊόν πίεσης και παροχής υπηρεσιών. Δεν είναι όμως όλα έτσι. Τα περισσότερα είναι προϊόν ανικανότητας και αυτό είναι πασιφανές στα έμπειρα μάτια.

Η νέα κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο την τελευταία διετία, έφερε ένα καλό: Η διαιτησία δεν παίζει 100-0 προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και οι τρεις διοικητικά ισχυροί του ποδοσφαίρου μας αυτή τη στιγμή (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός) έχουν ευνοηθεί από την διαιτησία, αλλά έχουν αδικηθεί κιόλας. Καμία ομάδα δεν την πάει «τρένο» η διαιτησία και καμία δεν «σφάζεται στο γόνατο» συστηματικά.

Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε διακατέχεται από τυφλό φανατισμό είτε… του είπαν απλά να μην το βλέπει έτσι.

Ένα άλλο τρένο, όμως, χάνεται! Το τρένο που θα έχει μέσα καλούς διαιτητές, εκπαιδευμένους από έμπειρους ξένους που ξέρουν τη δουλειά και είναι καθαροί και άφθαρτοι.

Και με δεδομένο ότι δεν γίνεται να φέρνουμε διαιτητικές τριάδες για 8 ματς κάθε εβδομάδα, μόνη ελπίδα πλέον είναι το Video Assistant Referee, έστω από του χρόνου.

Αν και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι και σε αυτό δεν θα τα κάνουμε μαντάρα…