Η περίεργη υπόθεση Βασιλόπουλου

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Φαίνεται τελικά πως βασιλόπουλο δεν έχουν μόνο τα παραμύθια με ευτυχές τέλος, αλλά και ορισμένες ιστορίες που ξεκινούν με πολύ όμορφα αλλά εξελίσσονται άσχημα. Όταν προ διετίας ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος υπέγραφε συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας με βασιλικές απολαβές όλοι έβλεπαν πως ο Ολυμπιακός έβρισκε ένα στήριγμα για να «χτίσει» μία ομάδα για πολλά χρόνια. Η πολυλειτουργικότητα, το απαράμιλλο πάθος και η ραγδαία βελτίωση του Πυργιώτη φόργουορντ υπερκάλυπταν τις τεχνικές του αδυναμίες, ενώ κανείς δεν ενοχλείτο από την υλική του επιβράβευση από τη στιγμή που παίκτες με πολύ μικρότερη προσφορά από τη δική του αμείβονταν με υπερδιπλάσια χρήματα.

Όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη... Οι πρώτοι «τριγμοί» εμφανίστηκαν, όταν το καλοκαίρι του 2008 ο Ολυμπιακός χρυσοπλήρωσε τον Τζος Τσίλντρες, έναν παίκτη με ανάλογα χαρακτηριστικά (και αδυναμίες) με τον νεαρό φόργουορντ. Ο χρόνος συμμετοχής και ο ρόλος του Βασιλόπουλου άρχισε να συρρικνώνεται και τα αρνητικά αποτελέσματα τον έφεραν στο στόχαστρο αρκετών οπαδών, που όταν «στραβώνει» το κλίμα συνηθίζουν να επιρρίπτουν ευθύνες πρώτα στους προνομιούχους της ομάδας. Κάπου εκεί εμφανίστηκε το πρόβλημα στη μέση, που αρχικά φαινόταν επιπόλαιο, αλλά μόνο τέτοιο δεν αποδείχτηκε. Ο τραυματισμός υποτιμήθηκε, η κρισιμότητα των αγώνων που έρχονταν και η διάθεση του Παναγιώτη για απαντήσεις στους αμφισβητίες τον έκαναν να σφίξει τα δόντια περισσότερο από όσο άντεχε και οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν.

Οι συνεχείς θεραπείες στη μέση από το περασμένο καλοκαίρι (και όχι η-ριψοκίνδυνη κατά πολλούς, δραστική και ευεργετική κατά άλλους λύση του χειρουργείου) είχαν μόνο προσωρινά θετικά αποτελέσματα, αφού οι ενοχλήσεις εμφανίζονταν τακτικά και στερούσαν από τον Βασιλόπουλο το βασικό αγωνιστικό του ατού. Ο χρόνος του στο παρκέ συνέχιζε να φθίνει και στα λιγοστά λεπτά παρουσίας του στο παρκέ ήταν φάντασμα του εαυτού του. Δίχως την ενέργεια που τον έκανε απαραίτητο εργαλείο για τον Ολυμπιακό και την Εθνική, αλλά και με εμφανώς πλέον κλονισμένη αυτοπεποίθηση.

Η φετινή σεζόν εξελίχθηκε σαν deja vu της προηγούμενης και ολοκληρώθηκε με τον ίδιο τρόπο: με την απουσία του παίκτη από ένα ακόμη μεγάλο ραντεβού της Εθνικής. Το πλέον ανησυχητικό στην υπόθεση είναι πως δεν φαίνεται φως στο τούνελ. Ένα πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει τον τραυματισμό του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, καθώς ούτε από την πλευρά της ομάδας, ούτε από αυτή του αθλητή έχει δοθεί ένα χρονοδιάγραμμα για την επάνοδό του στην αγωνιστική δράση.

Οι «ερυθρόλευκοι» (είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να) σχεδιάζουν την ομάδα της νέας σεζόν χωρίς τον Βασιλόπουλο και η αλήθεια είναι πως στους χαλεπούς οικονομικούς καιρούς που περνά η χώρα το μεγάλο συμβόλαιό του αποτελεί «βάρος» ακόμη και για μία ΚΑΕ με το μπάτζετ του Ολυμπιακού. Ο ίδιος ο παίκτης είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και αυτό μπορούσε εύκολα να διαπιστώσει κάποιος όταν έβλεπε το πούλμαν της Εθνικής να αναχωρεί για το Καρπενήσι και τον Βασιλόπουλο να μην επιβιβάζεται σε αυτό για δεύτερο συνεχές καλοκαίρι. Κι όσα εκατομμύρια κι αν μπαίνουν στο λογαριασμό σου κάθε χρόνο, δεν μπορούν να γιατρέψουν τον πόνο που προκαλεί το να θέλεις, αλλά να μην μπορείς...

Ο κόσμος περιμένει ενημέρωση και απαντήσεις από τις δύο πλευρές. Γιατί είναι πραγματικά κρίμα... Ασφαλώς και ο Βασιλόπουλος δεν είναι ο πλέον ταλαντούχος παίκτης των τελευταίων ετών και σίγουρα το συμβόλαιό του είναι δυσανάλογο της προσφοράς του, ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής κρίσης. Όμως δεν παύει να αποτελεί (γιατί, ναι, χρειάζονται και οι καλοί ρολίστες) περιουσιακό στοιχείο του συλλόγου και κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Δείτε το και διαφορετικά: είναι ένας επαγγελματίας που λαβώθηκε από τη διάθεση αυτοθυσίας που επέδειξε για να προσφέρει. Και δεν του αξίζει να βιώνει αυτή την κατάσταση.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com