Ο Τσόρι Ντομίνγκες είναι ο τελευταίος ποδοσφαιριστής-θύμα που κινδύνευσε με βαριά σωματική βλάβη επειδή ένας κρετίνος χρησιμοποίησε ως ασπίδα και δικαιολογία της βλακείας του την αγάπη του για κάποια ομάδα. Για οποιαδήποτε ομάδα… Δεν χρειάζεται να αναλογιστούμε τι θα είχε συμβεί αν εκείνο το κομμάτι σίδερο αντί για σώμα έβρισκε κεφάλι. Ας πούμε απλά πως το παυσίπονο που πήρε αμέσως μετά δεν θα έκανε την παραμικρή διαφορά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έτυχε να μιλάμε για ένα παίκτη του Ολυμπιακού που έγινε στόχος ενός οπαδού του ΠΑΟΚ, στον οποίο πάντως οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια για το σημάδι του και τη δύναμη του χεριού του. Στην Αμερική θα έμεναν τόσο έκθαμβοι από το κατόρθωμά του, που σίγουρα θα του έκαναν δοκιμαστικό για τη θέση του quarterback, καθώς αυτά είναι τα προσόντα που απαιτούνται για να κάνει κάποιος καριέρα. Εμείς, που δεν το ΄χουμε με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, ας του δίναμε μια ευκαιρία στον ακοντισμό ή τη σφαιροβολία ρε παιδί μου… Κάτι…
Φυσικά αντίστοιχα σκηνικά έχουν συμβεί σχεδόν σε κάθε γήπεδο, χωρίς το μέγεθος του συλλόγου ή τα χρώματα εκείνων που αγωνίζονται να παίζουν την παραμικρή σημασία. Έτσι, για να μην δαιμονοποιήσουμε τους φίλους του ΠΑΟΚ που δεν διεκδικούν και δεν έχουν αποκλειστικότητα σε τέτοιους είδους συμπεριφορές. Τα ‘χουμε δει και στο Καραϊσκάκη και στη Λεωφόρο και το ΟΑΚΑ και το Βικελίδης και στη Φιλαδέλφεια (όταν υπήρχε και πιθανότατα όταν θα υπάρξει ξανά).
Φυσικά, το φαινόμενο δεν εξαντλείται στην ελληνική επικράτεια. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν παντού. Αυτό που αλλάζει είναι η αντιμετώπιση που μεταβάλλεται ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του γηπέδου και το κράτος ή τους θεσμούς γενικότερα που έχουν τη δικαιοδοσία να εφαρμόζουν νόμους και κανόνες.
Στις 20 Δεκεμβρίου, λοιπόν, ένας νταής από απόσταση, ο Μαρκ Άμπελ, δεν άντεξε στην εικόνα της ομάδας του της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, που είχε γίνει παιχνιδάκι στα χέρια της Φούλαμ κι έχανε 4-0. Αποφάσισε να εκφράσει τον πόνο του πετώντας στο γήπεδο ό,τι βρήκε πρόχειρο. Τι ήταν αυτό; Ένα αθώο μανταρίνι (προφανώς δεν ήταν σετάκι με ξυράφι), χωρίς να σημαδεύει καν αγωνιζόμενο.
Οι υπάλληλοι σεκιούριτι μάλλον δεν ήταν συνδεσμίτες και ανέλαβαν άμεσα δράση χρησιμοποιώντας και τις κάμερες ασφαλείας (όλα αυτά για μας παραμένουν εξαγγελίες ή ανέκδοτα). Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν εκτός γηπέδου χωρίς να ανοίξει μύτη. Πιθανότατα δίχως καν ανακοινώσεις οπαδικού χαρακτήρα για τον «αδερφό που δέσανε άδικα».
Σε λιγότερο από δύο μήνες η δικαιοσύνη είχε αποφασίσει την τύχη του. Όσο και αν ενώπιον του δικαστηρίου κατά την απολογία του ισχυρίστηκε το αυταπόδεικτο «φέρθηκα σαν ηλίθιος, συγγνώμη δεν θα το ξανακάνω», ο πέλεκυς ήταν βαρύς. Τρία χρόνια αποκλεισμός από την παρακολούθηση οποιασδήποτε αθλητικής δραστηριότητας και πρόστιμο 485 ευρώ, μόνο και μόνο επειδή δεν είχε απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές. Αλλιώς θα ‘τρωγε περισσότερα. Πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια θα ήταν η ποινή στην Αγγλία για εκείνον τον κρετίνο της Τούμπας (του Καραϊσκάκη, της Λεωφόρου και πάει λέγοντας)…
Νικόλας Ακτύπης
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
