Προσκλητήριο φαντασμάτων (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Να ξεκινήσω από τα άσχημα νέα ή από τα καλά; Μάλλον το δεύτερο. Μετά τα χθεσινοβραδινά αποτελέσματα, η Εθνική μας ουσιαστικά εξασφάλισε τη συμμετοχή της στα προημιτελικά, οπότε έχει μπροστά της 6-7 μέρες ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα για το παιχνίδι που μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας.

Μόνο αν ηττηθεί από την Πορτογαλία μπορεί να μείνει έξω από την οκτάδα. Την Πορτογαλία, όπως γνωρίζετε, τη νικάμε ακόμα και στο ποδόσφαιρο. Και στο γήπεδό της. Δις. Τα άσχημα για την Εθνική μπάσκετ, μαντάτα είναι όλα τα υπόλοιπα.
Είναι αφελής όποιος αποφασίσει να κρατήσει από την α' φάση μόνο τις νίκες. Ακόμα και αυτές σημειώθηκαν με αγκομαχητό και μπάσκετ μέτριο στην καλύτερη περίπτωση, αποκρουστικό στη χειρότερη. Δεν πάμε πουθενά με τέτοιες εμφανίσεις. Οι φύλακες έχουν γνώση, αλλά τα χέρια τους μοιάζουν δεμένα, την ίδια στιγμή που οι αντίπαλοι μαθαίνουν όλο και καλύτερα πώς να βραχυκυκλώνουν τη «γαλανόλευκη αρμάδα».

Η συνταγή πάλιωσε και ορισμένα όπλα σκούριασαν. Τα περιβόητα «πικ εν ρολ» έγιναν είδος υπό εξαφάνιση, οι πάσες των κοντών από μέσα προς τα έξω προσκρούουν σε απλωμένα ξένα χέρια, η έμπνευση στέρεψε, η σιγουριά εξανεμίστηκε. Η προχθεσινή στατιστική, σύμφωνα με την οποία οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς είχαν μαζί 9 λάθη και μόνο 2 ασίστ, ήταν το ναδίρ. Η άλλοτε «κολόνα» της ομάδας, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, κυριολεκτικά δεν ακούμπησε την μπάλα. Ο Χατζηβρέττας κόντεψε να γκρεμίσει το καλάθι. Το προσκλητήριο των φαντασμάτων μπορεί να συνεχιστεί για αρκετή ώρα
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, εμφανώς πελαγωμένος ώρες ώρες («σαν γάτα μέσα στο νερό», έγραψε η χθεσινή «Marca»), καλείται να βρει λύσεις, να εφεύρει τεχνάσματα, να δοκιμάσει πρόσωπα, μέσα από το υπάρχον υλικό. Ούτε τον Φώτση μπορεί να κουβαλήσει στη Μαδρίτη, ούτε τον Σχορτσιανίτη, ούτε βέβαια τον Κουφό.

Υποψιάζομαι ότι, με δεδομένα τα ντεφορμαρίσματα και τις απουσίες, η επόμενη εντολή του προπονητή θα έχει να κάνει με περισσότερη αμυντική πίεση, με παγίδες στα 3/4 του γηπέδου, με έμφαση δηλαδή σε αυτό που η ομάδα ξέρει καλά να εφαρμόζει. Δεν το έχουμε δει στην Ισπανία, τουλάχιστον όχι τόσο όσο στις μεγάλες διοργανώσεις της προηγούμενης διετίας. Περισσότερα κλεψίματα σημαίνει περισσότερα εύκολα καλάθια, αφού το ανοιχτό γήπεδο καταργεί την ανάγκη για αυτοσχεδιασμούς και «ποικιλίες». Το μποτιλιάρισμα της αντίπαλης ρακέτας είναι για την Εθνική ο χειρότερος σύμβουλος.
Η ψυχολογία στο ελληνικό «στρατόπεδο» δεν είναι καλή, ούτε όμως ανεπανόρθωτα κατεστραμμένη. Μια μεγάλη βραδιά μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω ως διά μαγείας. Η ομάδα έχει στελέχη με προσωπικότητα και κλάση, ικανά να την τραβήξουν από τη λάσπη και να της ξαναδώσουν το χαμένο λούστρο. Ας μην ξεχνάμε, ότι έτσι ακριβώς ολοκλήρωσε η ομάδα την α' φάση του Ευρωμπάσκετ του 2005 με ρεκόρ 2-1, γκρίνια, ανησυχία και αγκομαχητό στο παρκέ. Μέσα σε μία εβδομάδα, ο προβληματισμός είχε δώσει τη θέση του σε πανελλήνιο πανηγύρι.

Εάν νικήσει η Εθνική στον προημιτελικό της ερχόμενης εβδομάδας τη Λιθουανία ή όποιον άλλο βρει στον δρόμο της, θα σβήσει με μονοκοντυλιά τις δύσκολες νύχτες της Γρανάδα. Και πιθανότατα θα ξαναβάψει την Ελλάδα μπλε, ακόμα κι αν τις εκλογές κερδίσει το ΠΑΣΟΚ.