Μία ομάδα, μία ιστορία (SportDay / Τόλης Κοτζιάς)

Η ομάδα της καρδιάς μου είναι ο Ιωνικός. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ και με τίποτε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ και τις άλλες ομάδες. Ειδικά, τον Πανιώνιο, με τον οποίο πέρα από γειτνίαση με συνδέουν και άλλα πράγματα. Βλέποντάς τον προχθές να θριαμβεύει στη Γαλλία επί της Σοσό, το μυαλό μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Οχι σε κάποια ευρωπαϊκή επιτυχία που είχε κάνει η ομάδα της Νέας Σμύρνης, αλλά έτσι απλά μου ήρθαν κάποια πράγματα, που έχω ζήσει και αφορούν το καμάρι της... πλατείας.

Θυμάμαι ένα φιλικό του Πανιωνίου με τον Εθνικό, γύρω στις αρχές του '80, τότε που ο Πανιώνιος είχε ακόμα τον Δημήτρη Σαραβάκο και οι Πειραιώτες έναν τρομερό αριστερό εξτρέμ, τον Σέρβο Κοβάσεβιτς. Εκείνη τη μέρα, μάλιστα, γνώρισα και τον Νίκο Νιόπλια, ο οποίος είχε έρθει να παρακολουθήσει το φιλικό παρέα με τον συμπαίκτη του στον ΟΦΗ και συντοπίτη του (Γαλατινή Κοζάνης), Δημήτρη Αλεξίου.

Θυμάμαι ακόμα ένα ματς Κυπέλλου, στο οποίο ο Πανιώνιος με σκόρερ τον Νταβόρ Γιούρισιτς είχε διαλύσει στη Νέα Σμύρνη 3-0 τον Ολυμπιακό του Αλκέτα Παναγούλια και του Καναδού (μάλιστα, είχε παίξει και στο Μουντιάλ του 1986) Ιγκόρ Βράμπλιτς. Θυμάμαι επίσης τα παιχνίδια με την Τουλούζ για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1987. Τότε που οι «κυανέρυθροι» είχαν πέσει θύμα των Γάλλων, που είχαν στη σύνθεσή τους έναν εκπληκτικό επιθετικό: τον Αργεντινό Μαρσίκο, ο οποίος, σύμφωνα με τις αναφορές της εποχής, ήθελε 5 λίτρα κόκα κόλα την ημέρα για να νιώθει καλά.

Θυμάμαι ακόμα τον Ούρμπεν Μπραμς, τον Γκάρι Οουεν και τον Αλαν Μπάιλι, ειδικά τον πρώτο που ήταν παικταράς (θέλω να ξεχάσω τον Κιουράν, που επίσης είχε αποκτηθεί τότε), τις περιπέτειες με τον Μοβσεσιάν, το ματς με τον Χαραυγιακό που σφράγισε την επάνοδο στην Α' Εθνική και το γήπεδο είχε 11.000 κόσμο. Είναι τελικά ο Πανιώνιος, όπως λέει και ο ύμνος του, «μία ομάδα, μία ιστορία» και βεβαίως όχι μόνο για τα εντελώς μεμονωμένα (και αφηρημένα) πράγματα που ήρθαν στο μυαλό μου.