Τι θυμάμαι από την πορεία προς το «Γουέμπλεϊ» (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

Ο Παναθηναϊκός έχει δώσει μέχρι σήμερα 117 αγώνες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και δεν είναι τυχαία 20ός ανάμεσα σε 400 ομάδες που έχουν συμμετάσχει από το 1956 μέχρι και σήμερα. Αυτό οφείλεται τόσο στις δύο πολύ καλές πορείες που πραγματοποίησε μέχρι τα ημιτελικά την περίοδο 1984-1985 και το 1995-1996 όσο και στη συμμετοχή του στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», στις 2 Ιουνίου 1971. Από αυτά τα παιχνίδια, από αυτές τις επιτυχίες έχει γίνει γνωστός ο Παναθηναϊκός σε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Από τους 9 αγώνες που είχε δώσει εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός, συμπεριλαμβανομένου και του τελικού, η ΕΡΤ θυμάμαι δεν είχε μεταδώσει μόνο το ματς με τη Ζενές Ες στο Λουξεμβούργο. Από τα 8 παιχνίδια που είχα μεταδώσει, την καλύτερη απόδοση η ομάδα του Πούσκας την είχε στα δύο ματς με τη Σλόβαν Μπρατισλάβα και ιδίως στο πρώτο. Ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0, αλλά ο Πούσκας δεν γύρισε την ομάδα πίσω. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού ήταν λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να παίξει με αμυντικούς προσανατολισμούς. Τόνωσε ακόμα περισσότερο την επίθεσή του, βάζοντας τον Δεληγιάννη στη θέση του Φυλακούρη, η ομάδα πίεζε για το τρίτο γκολ, το οποίο και πέτυχε. Ενα σκορ, το 3-0, που έδινε αέρα πρόκρισης στους «πράσινους» εν όψει του επαναληπτικού. Στο παιχνίδι στην Μπρατισλάβα οι παίκτες του Παναθηναϊκού αγωνίστηκαν ηρωικά. Ο Πούσκας είχε την έμπνευση να βγάλει τον Καμάρα από το κέντρο της άμυνας και να τον τοποθετήσει μπροστά από τους σέντερ μπακ, σε μια θέση που παίζουν οι σύγχρονοι αμυντικοί χαφ. Ο Καμάρας δεν την ήξερε τη θέση, ο Πούσκας όμως έλεγε ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είχε τόσο μεγάλη ποδοσφαιρική αντίληψη που μπορούσε να παίξει ακόμα και σε θέση που δεν ήξερε. Το ρίσκο του ήταν διπλό. Εβαλε στο κέντρο της άμυνας ένα παιδί 19 χρόνων που έτρεμε, τον Ανθιμο Καψή. Ο Καμάρας τραυματίστηκε, αναγκάστηκε να βγει, η άμυνα δέχτηκε τρομερή πίεση, αλλά δεν κατέρρευσε κι έτσι το τελικό 2-1 έδωσε την πρόκριση στην ελληνική ομάδα.

Και τα δύο παιχνίδια με την Εβερτον, που ακολούθησαν, θα μείνουν στην ιστορία. Ιδιαίτερα στο 1-1 της Αγγλίας ο Παναθηναϊκός στάθηκε ήρωας. Δεχόταν ασφυκτική πίεση, όμως όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά προηγήθηκε κιόλας με τον Αντωνιάδη. Τελικά δέχτηκε ένα γκολ, το οποίο θα μπορούσε να μη μετρήσει, ως επιθετικό φάουλ στον Οικονομόπουλο, ο οποίος εκείνη τη βραδιά έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. Αντίθετα στο πρώτο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα ο Οικονομόπουλος δεν ήταν τόσο καλός. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε σε κακή βραδιά και γνωρίζει βαριά ήττα με 4-1. Το χειρότερο ήταν ότι σ' εκείνο το παιχνίδι τιμωρήθηκαν οι Δομάζος και Ελευθεράκης. Πάει ο Πούσκας στη Βέρνη και προσπαθεί να μεταπείσει τον τότε γενικό γραμματέα της ΟΥΕΦΑ σχετικά με τις ποινές των παικτών του. Αρχικά, όταν ήμασταν παρόντες κι εμείς (δύο παράγοντες και δύο δημοσιογράφοι) η απάντηση ήταν αρνητική. Τότε ο Πούσκας μας ζήτησε να βγούμε από το γραφείο. Λίγο μετά βγαίνει κι αυτός χαμογελαστός. Είχε καταφέρει να σβήσει την ποινή του Δομάζου. Πώς; Τόνισε στο γενικό γραμματέα ότι οι Ελληνες φίλαθλοι θα μποϊκόταραν τον τελικο του Κυπελλούχων (Τσέλσι-Ρεάλ), που θα γινόταν στο Καραϊσκάκη, αν μάθαιναν από τους δημοσιογράφους ότι η ΟΥΕΦΑ μπορούσε να σβήσει την τιμωρία και δεν το έκανε. Μπροστά στο φόβο της οικονομικής αποτυχίας, σβήστηκε η ποινή του Δομάζου.

Το γρήγορο γκολ στον επαναληπτικό βοήθησε πολύ. Ο Παναθηναϊκός πίεζε σε όλο το ματς για να εξασφαλίσει σκορ πρόκρισης, το οποίο και πήρε λίγο πριν από το τέλος με το αξέχαστο γκολ του Καμάρα. Στον τελικό το μεγάλο φαβορί ήταν ο Αγιαξ, ακόμα κι αν δεν ήταν ο πολύ μεγάλος Αγιαξ των επόμενων δύο χρόνων. Το λάθος του Παναθηναϊκού ήταν ότι έψαχνε με σέντρες τον Αντωνιάδη, ο οποίος ήταν πολύ καλά κλεισμένος από τον Χούλσοφ. Ο επιθετικός του Παναθηναϊκού είχε εξουδετερωθεί κι έτσι ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να φτάσει στο γκολ, παρά το εξαιρετικό παιχνίδι του Γραμμού.

Ο Παναθηναϊκός εκείνης της περιόδου ήταν μια ομάδα που της είχε δώσει προσωπικότητα ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας. Χάρη σε αυτόν οι «πράσινοι» είχαν νοοτροπία που δύσκολα τη συναντάμε ακόμα και σήμερα σε ομάδες. Θυμηθείτε ότι εκτός από τον Καμάρα, τον Δομάζο και τον Αντωνιάδη, οι άλλοι βασικοί του Παναθηναϊκού ήταν μικρά παιδιά. Παιδιά που έμαθαν να παίζουν σαν παίκτες μεγάλης ομάδας σε κάθε παιχνίδι. Κλειδί της ομάδας και ο κορμός, ο οποίος αποτελούνταν από τον Οικονομόπουλο, τον Καμάρα, τον Δομάζο και τον Αντωνιάδη. Ετσι ο Παναθηναϊκός έφτασε σ' έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Πράγμα που, όσο περνούν τα χρόνια, φαντάζει ακόμα πιο μακρινό να επαναληφθεί.