Ο Θεοδωρίδης και τα... ρέστα που χάθηκαν (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Φεβρουάριος 2001, Ελλάδα-Ρωσία, φιλικό στο γήπεδο του ΟΦΗ. Ο Βασίλης Δανιήλ καλεί και βάζει για πρώτη φορά (ταυτόχρονο ντεμπούτο) στην Εθνική τα 21 ετών Διοσκουράκια του Αρη. Τον Αγγελο Χαριστέα απ' την αρχή (δύο γκολ με τη συμπλήρωση μόλις του ημιώρου του παιγνιδιού!) σαν «εννιάρι». Και τον Γιώργο Θεοδωρίδη αλλαγή, «δεκαράκι» προς τ' αριστερά.

Η επιλογή τους, τω καιρώ εκείνω, δεν εξασφάλιζε ακριβώς τη... δημοφιλία στον ομοσπονδιακό τεχνικό. Τα (περισσότερα) σχόλια στον αθλητικό Τύπο ήταν λίαν επιεικώς απαξιωτικά. Τα παιδιά, βλέπετε, έπαιζαν στον Αρη (μαζί από μικρά στα τσικό, μαζί ακόμη και στο μαύρο εξάμηνο του δανεισμού στον Αθηναϊκό, απ' το πρωί ως το βράδι αχώριστα). Δεν έπαιζαν, για να τους υποδεχθούν οι εφημερίδες με την αγκαλιά ορθάνοιχτη, στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό.
Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός (ήταν η εποχή που) λιγουρεύονταν, απ' τον Ηρακλή, τον Μιχάλη Κωνσταντίνου. Μερικούς μήνες μετά, καθώς η ώρα της μεταγραφής του Κύπριου πλησίαζε κι ο Παναθηναϊκός είχε αποκτήσει ξεκάθαρο προβάδισμα, θυμάμαι πως από περιέργεια ρώτησα τον (προπονητή των δύο παιδιών στον Αρη) Μπάμπη Τεννέ, χρόνια φίλο. «Τα λεφτά που δίνουν στον Μυτιληναίο για τον Κωνσταντίνου, αν τα δώσουν στον Κοντομηνά, δεν φτάνουν για να πάρουν και Χαριστέα και Θεοδωρίδη;».

«Μόνο Χαριστέα και Θεοδωρίδη; Και... ρέστα θα πάρουν!», μου είπε. Το είχα γράψει μάλιστα στην «Αθλητική Ηχώ», με την οποία τότε συνεργαζόμουν: Κωνσταντίνου; 'Η, γιατί όχι, Χαριστέα+Θεοδωρίδη+ρέστα;

ΜΟνοΣ το' γραψα, μόνος... το διάβασα! Χαριστέας και Θεοδωρίδης δεν έκαναν το ίδιο γκελ, κι ο άμετρων φιλοδοξιών Φιλιππίδης είχε ήδη αποφασίσει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη (του Βαρδή). Με Χαριστέα+Θεοδωρίδη, δεν έχεις πολιτικό μέλλον. Αποδείχθηκε ότι ούτε με τον Κωνσταντίνου είχε, αλλά πού να το ξέρει;

Τέσσερα καλοκαίρια μετά:
• Ο Παναθηναϊκός, καλώς ή κακώς, αποφασίζει ότι δεν θέλει (άλλο) τον Κωνσταντίνου.
• Ο Χαριστέας βρήκε αμέσως το δρόμο του και δεν ξανακοίταξε πίσω. Σήμερα, 46 ματς και 14 γκολ (με την Εθνική) αργότερα, μοιάζει απλησίαστος για τα ελληνικά χέρια.
• Τα... ρέστα χάθηκαν.

Τι Εμεινε; Ο Θεοδωρίδης. Αυτός, σε αντίθεση με τον Αγγελο, έπαιξε τη μία αυτή φορά και... δεν ξανάπαιξε έκτοτε στην Εθνική. Το δρόμο του, αντί να τον βρει, τον έχασε. Εμεινε ελεύθερος, έμεινε άνεργος, εν συνεχεία στεγάστηκε στον ΠΑΟΚ, αλλά με τη στάμπα του Αρειανοσκώληκα (και με ορισμένα προβλήματα τραυματισμών) καθηλώθηκε στο περιθώριο. Ωσπου τον ανέστησε με το ενδιαφέρον του, κατά τους τελευταίους μήνες της προηγούμενης περιόδου, ο Καραγεωργίου.
Το διαμΑντι όμως και στη λάσπη μέσα να πέσει, θα παραμείνει τέτοιο. Με το που ξανάπαιξε, ο Γιωργάκης αμέσως έλαμψε. Ο Μαλεζάνι, στην Τούμπα, λένε πως... ζαλίστηκε. Ο Θεοδωρίδης, κοίτασμα ακατέργαστο, άξιζε την ευκαιρία του στο υψηλό ποδόσφαιρο. Του την έδωσε, στα 25 χρόνια του, ο Παναθηναϊκός. Η εντελώς αθόρυβη (σχεδόν του μονόστηλου) θερινή αγορά μπορεί κάλλιστα να' ναι τον χειμώνα η ηχηρή αγωνιστική παρουσία στη μεσαία γραμμή του «τριφυλλιού».