Kαιρός να γίνουν άνδρες (Sportday / Nίκος Παπαδογιάννης)

Oταν έφτασαν τα πρώτα μαντάτα από την Αργεντινή, πρωί Σαββάτου, βιάστηκα να ξεγράψω την Εθνική Νέων. «Απογοητευτική εικόνα και βαριά ήττα από την Αυστραλία στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ», έλεγε η ανταπόκριση. «Σαν να μην έφτανε αυτό, τραυματίστηκαν δύο παίκτες, οι Κουπίδης, Αγγελόπουλος, και χάνουν το υπόλοιπο τουρνουά». Χαιρετίσματα, σκέφτηκα. Θα τους πάρει η κατηφόρα τους πιτσιρικάδες και δεν θα έχει σταματημό. Δέκατοι τρίτοι θα βγουν κι αυτοί, σαν τους Παίδες και τους Εφήβους.

Αλλά μου είχε διαφύγει μια λεπτομέρεια. Αυτή η ομάδα έχει προπονητή. Η ίδια παρέα, ενισχυμένη με τον Σχορτσιανίτη και τον Περπέρογλου, κατέλαβε πρόπερσι την 3η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για παίκτες μέχρι 19 ετών. Εντός έδρας όμως, στη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, αλλά στα ενδότερα της ομάδας διαφαίνονταν τάσεις εκφυλισμού, οι οποίες τελικά εκτοξεύτηκαν στην επιφάνεια (με τις μπουνιές του Σχορτσιανίτη) μετά την ήττα από τους Λιθουανούς στον ημιτελικό. Προπονητής τότε ήταν ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο οποίος, φύσει ανήμπορος να συγκρατήσει την καταιγίδα, πέρασε σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, και μας άφησε σύξυλους δηλώνοντας: «Πιστεύω ότι είμαι εξαιρετικός παιδαγωγός». Αν δεν ήταν θλιβερό, θα ήταν αστείο.

Πιο παλιά, στο προηγούμενο Μουντομπάσκετ Εφήβων, στην Πορτογαλία, τα αφηνιασμένα «εγώ» του Διαμαντόπουλου, του Φώτση και άλλων αστέρων εκείνης της γενιάς (1999) ανέλαβε να τα τιθασεύσει ο Νίκος Αποστολίδης. Λάθος άνθρωπος σε λάθος θέση. Σπάνια υπήρξε τόσο άσχημο κλίμα σε αποστολή Εθνικής ομάδας μπάσκετ, και ειδικά νεανικής. Ένα χρόνο αργότερα, στο Ευρωμπάσκετ Νέων στην Οχρίδα, είδαμε το απόλυτο ναδίρ, όταν ο Φώτσης χτύπησε συμπαίκτη του μέσα στο γήπεδο και μάλιστα αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη, μολονότι το «θύμα» (Γ. Πετρόπουλος) ήταν ανιψιός του τότε προπονητή της Εθνικής Ανδρών.

Χρόνια ολόκληρα, η ΕΟΚ στελέχωνε τις μικρές Εθνικές ομάδες με προπονητές από το ταμείο ανεργίας, αμφιβόλων ικανοτήτων και συχνά ακατάλληλους για την αποστολή που χρεώνονταν. Για τον Μάνο Μανουσέλη ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο προπονητής της Εθνικής Νέων του 2005 ούτε ανέχεται μύγα στο σπαθί του (απόδειξη η «στεγνή» αποπομπή του Σχορτσιανίτη και του Περπέρογλου) ούτε είναι κανένας ουρανοκατέβατος στο προπονητιλίκι. Εχει δουλέψει με νεαρούς παίκτες στις μικρές κατηγορίες, είναι γαλουχημένος και στον πρωταθλητισμό και στις μάχες επιβίωσης, πάνω απ' όλα γνωρίζει πώς να αντιδράσει στα δύσκολα.

Η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα το διήμερο που ακολούθησε την ήττα από τους Αυστραλούς στην Κόρδοβα αποτελεί τίτλο τιμής στον (και φίλο και συνάδελφο) Μάνο. Ο θρίαμβος επί της οικοδέσποινας -και ισχυρότατης- Αργεντινής απέδειξε ότι η ελληνική ομάδα είναι καμωμένη όχι από βούτυρο, αλλά από μέταλλο. Η νίκη επί των σκληροτράχηλων Ισραηλινών έφερε τη -γρήγορη- πρόκριση στα προημιτελικά και πιστοποίησε ότι γυρίσαμε σελίδα. Δεν ξέρω πόσο «βαθιά» θα φτάσει η Εθνική σ' αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δεν είναι δα καμιά ομαδάρα, τουλάχιστον όμως έδειξε χαρακτήρα, προσωπικότητα, επιμονή και αυτοπεποίθηση. Και, ξέρετε, όταν μιλάμε για πιτσιρικάδες, τα ψυχολογικά δεδομένα συχνά ανατρέπουν τα αγωνιστικά. Άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό.

Θα είναι ευπρόσδεκτη μια διάκριση από τους 20άρηδες. Ακόμα πιο ευπρόσδεκτη θα μου φανεί πιθανή μεταλαμπάδευση του Βασιλειάδη ή του Βασιλόπουλου στην Εθνική Ανδρών. Οι δυο τους βγήκαν, επιτέλους, από το καβούκι τους και έγιναν πρωταγωνιστές της αντεπίθεσης. Μήπως είναι ώρα να γίνουν άνδρες;