Το πάθος που τυφλώνει (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής έχουν φέτος καλό υλικό –σίγουρα καλύτερο από πέρυσι. Ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει δύο-τρεις παίκτες με προσωπικότητα (που πέρυσι δεν είχε στο ρόστερ του) και ο Ηρακλής έκανε μια εξαιρετική μεταγραφική καμπάνια, με προσθήκες σε θέσεις που πονούσε: και οι δύο ομάδες δεν χρειαζόνταν να ξεκινήσουν από την αρχή, αφού τις βάσεις για κάτι καλό τις είχαν βάλει στον περσινό δεύτερο γύρο, όταν οι προπονητές τους, ο πρακτικός Νίκος Καραγεωργίου και ο φέρελπις Σάββας Κωφίδης, διαχειρίστηκαν κρίσεις έχοντας στο μυαλό τους όχι το εδώ και τώρα, αλλά την προοπτική της ομάδας τους. Ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής είναι έτοιμοι φέτος να θερίσουν ό,τι πέρυσι έσπειραν, έχουν ομάδες που είναι αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού. Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ ειδικά, η δουλειά του τεχνικού διευθυντή Γιώργου Κωστίκου είναι υποδειγματική. Σε λιγότερο από έξι μήνες ο «Δικέφαλος» ανανεώθηκε και έγινε και ποιοτικότερος: με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, ό,τι δυσκολότερο.

Ετοιμη

Η εικόνα του φιλικού τους ματς με ενδιέφερε όχι τόσο αγωνιστικά (γι’ αυτό χρειάζεται ακόμα υπομονή –άλλωστε και οι δύο ακόμα κοιτούν διακριτικά το μεταγραφικό παζάρι μήπως και αποκτήσουν κάποιον παίκτη ακόμα), όσο για να αποκτήσω μια εικόνα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Αυτό που είδα δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε. Η κλοτσοπατινάδα του πρώτου ημιχρόνου επιβεβαίωσε μάλιστα αυτό που φοβάμαι: ότι ειδικά από τον ΠΑΟΚ απουσιάζει αρκετά η διοικητική καθοδήγηση. Είναι σαν να πήραν το νόμο στα χέρια τους οπαδοί και ποδοσφαιριστές, γνωρίζοντας ότι η ομάδα είναι επιτέλους έτοιμη. Το ότι το κάνουν από φόβο μήπως δεν φανούν αντάξιοι δεν τους δικαιολογεί. Θα έλεγα ότι επιτείνει το πρόβλημα, γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα των καλών προθέσεων.

Μήνυμα

Περισσότερο και από έναν αγώνα ποδοσφαίρου, αυτό το Φαρ Ουέστ του πρώτου ημιχρόνου δημιουργούσε την εντύπωση ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ έπαιζαν περισσότερο για να στείλουν ένα μήνυμα στην εξέδρα ότι θα φανούν ως τσαμπουκάδες άξιοι της εμπιστοσύνης της, παρά για να νικήσουν τον αντίπαλο. Για την ακρίβεια, έπαιζαν για να νικήσουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, νομίζοντας ότι η εξέδρα μόνο έτσι γουστάρει. Το πάθος δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο επίδειξης, χρειάζεται εκεί που συντρέχει λόγος κι αυτό ο Ζαγοράκης πρέπει λίγο να τους το μάθει. Αν παρασυρθεί κι αυτός κι αρχίσει τα ηρωικά για το χατίρι της Τούμπας, αλίμονό τους.

Απάντηση

Το ότι ο Ηρακλής απάντησε σε αυτό το νταηλίκι δεν μου κάνει εντύπωση. Η βασική κατηγορία των οπαδών του «Γηραιού» προς τους παίκτες της ομάδας είναι χρόνια τώρα ότι δεν παίζουν με την ψυχή τους για τη φανέλα. Το φιλικό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξουν πως φέτος θα φάνε σίδερα: κατανοητό, πλην όμως λάθος. Αυτά τα ματς προσφέρονται για άλλου είδους πειράματα και όχι για τεστ μαγκιάς. Μάγκες πρέπει να φανούν οι παίκτες στα δύσκολα και όχι στα φιλικά.

Τσαμπουκάς

Είναι ανησυχητική η εικόνα που οι ομάδες παρουσίασαν, κυρίως γιατί δείχνει μια κατεύθυνση που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η πρέπουσα. Καλός και χρήσιμος ο τσαμπουκάς, αλλά για να πρωταγωνιστήσει ο Ηρακλής και ο ΠΑΟΚ άλλα πράγματα είναι πιο απαραίτητα: το οργανωμένο παιχνίδι, η νοοτροπία, οι τρόποι επίθεσης και άμυνας, το καθαρό μυαλό μετρούν πιο πολύ, ειδικά σε ομάδες που δεν κάνουν πρωταθλητισμό χρόνια τώρα. Ο Ηρακλής και ο ΠΑΟΚ δεν πρέπει να γίνουν πιο μαχητικοί, πρέπει κατ' αρχάς να γίνουν καλοί και να αποκτήσουν εικόνα ομάδας που δικαιολογεί φιλοδοξίες και καλά λόγια. Αυτό πρέπει να είναι η αγωνιστική, τεχνική και εν τέλει διοικητική προτεραιότητά τους.

Χάος

Διάβασα ότι στο φιλικό του Αρη με τη Λάρισα κάποιοι επαγγελματίες αγανακτισμένοι οπαδοί των γηπεδούχων την έπεσαν στον Γιώργο Δώνη και τον Αγγελο Διγκόζη. Δεν μου προκαλεί την παραμικρή έκπληξη το γεγονός. Ακυβέρνητος, προδομένος από την ίδια του την ανασφάλεια, πονεμένος από έναν υποβιβασμό για τον οποίο και ο ίδιος έχει ευθύνη, ο λαός του Αρη παίρνει το νόμο στα χέρια του με συνέπειες ανυπολόγιστες. Οι τιμωρίες θα συνεχιστούν, οι αντιδράσεις θα γίνονται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτες, οι διοικούντες θα παριστάνουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και τα κρούσματα νόμου της ζούγκλας στο ήσυχο πέρυσι Χαριλάου, φέτος θα γίνουν περισσότερα. Η Θεσσαλονίκη έχει ένα ωραίο παράδειγμα του τι ακριβώς μπορεί να συμβεί, όταν ο εξεγερμένος λαός έρθει στην εξουσία: ένας Αρης, γεμάτος σύγχυση και προβλήματα, φτάνει. Ας διδαχτούν από την περίπτωσή του. Η εξέδρα δεν μπορεί να διοικεί. Πρέπει να χαίρεται, να ζει, να συμμετέχει στον βαθμό που αυτό επιτρέπεται. Οταν την κολακεύεις της πουλάς μετοχές, με τη διαφορά ότι όπου η εξέδρα έγινε «μεγαλομέτοχος» ήρθε το χάος.

Καλοί

Ηρεμήστε, καρντάσια, και σοβαρευτείτε. Γιατί είστε καλοί και θα γίνεται καλύτεροι. Αφήστε τις μαγκιές για όσους δεν έχουν να πιαστούν από τίποτε άλλο. Και μην ξεχνάτε -επειδή είστε και στη Θεσσαλονίκη, τον ερωτισμό της οποίας πολλοί λάτρεψαν και ύμνησαν- ότι ένας από τους ευκολότερους τρόπους για να καταστραφεί κανείς είναι το πάθος…

Ανθρωποι, όχι θεοί

Η Αθανασία Τσουμελέκα ακυρώθηκε λίγο πριν επιχειρήσει το τελικό σπριντ. Ο Περικλής Ιακωβάκης δεν άντεξε την πίεση, γιατί δεν ήταν στα καλύτερά του. Η Πηγή Δεβετζή πόνεσε στο πόδι τη στιγμή που στον τελικό θα έπρεπε να απογειωθεί. Οι πρωταθλητές του στίβου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ελσίνκι αποδεικνύονται άνθρωποι –οι θεοί μάς τελείωσαν και πάλι καλά. Από εδώ και στο εξής –και μετά τα περσινά, που φαίνεται ότι ταρακούνησαν λίγο-πολύ όλους– θα πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα οι πρωταθλητές μας να μη γυρνούν από τις διοργανώσεις φορτωμένοι μετάλλια και (άδικες ή δίκαιες) υποψίες. Θα κερδίζουν λιγότερο αλλά θα προκαλούν και λιγότερες συζητήσεις παγκοσμίως: ως προοπτική, δεν μου φαίνεται και η χειρότερη.

Καμία χώρα δεν γίνεται θαυμαστή γιατί κάποιος φαντομάς κάνει επιδόσεις που δεν εξηγούνται. Αυτά τα κουτά τα πίστευαν ο Τσαουσέσκου, ο Χόνεκερ και ο Μπρέζνιεφ, όλοι αυτοί οι μεγάλοι «πατερούληδες» που νόμιζαν ότι θα δημιουργήσουν διά των αθλητικών επιδόσεων δέος για σοσιαλιστικά μοντέλα και άλλα τέτοια παραμύθια με δυσάρεστο φινάλε. Δεν συνιστούν προβολή της χώρας επιτυχίες που έρχονται από το πουθενά, με πρωταγωνιστές κλωνοποιημένα ζόμπι που ξεπερνούν τις δυνατότητές τους περιστασιακά, ξαφνικά και κάνα δυο φορές τον χρόνο. Από το να έχουμε θεούς που κάνουν θαύματα άμα τη (σπάνια) παρουσία τους και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων, προτιμώ να έχουμε αθλητές–ανθρώπους που πείθουν με το δίκιο του αγώνα τους ότι παλεύουν για το καλύτερο.

Η Ελλάδα τα περασμένα χρόνια απέδειξε ότι με αρκετή κρατική βοήθεια και ξόδεμα χρημάτων μπορεί να γίνει στον στίβο αθλητική υπερδύναμη: σιγά τα ωά! Το ότι ως χώρα κατορθώσαμε να κάνουμε όσα πετύχαιναν τη δεκαετία του ’80 οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι (χώρες με βιοτικό επίπεδο χαμηλότερο από το δικό μας) δεν αποτελεί και κάποιου είδους σοβαρό κατόρθωμα: σε τελική ανάλυση, όλος εκείνος ο πληθωρισμός των επιδόσεων και των μεταλλίων δεν έγινε αιτία για να γεμίσουν τα γυμναστήρια παιδιά, ούτε προκύπτει από κάπου ότι οι Ελληνες ανακάλυψαν τη χαρά της άθλησης.
Οπως λέει κι ο Ελύτης για τη δεκαετία του '50, «ήταν μια φρικτή εποχή και από αυτή δεν νοσταλγώ τίποτα». Ούτε καν τις γιαγιάδες των θεών που έκλαιγαν από συγκίνηση καλοκαιριάτικα στα τηλεοπτικά παράθυρα…