Ποιος έφαγε την ομελέτα; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αν παρακολουθείτε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου και τις μεταδόσεις της αποστολής-μαμούθ της ΕΡΤ από το Ελσίνκι, δεν θα εκπλαγείτε με την παρακάτω φράση: «Kαλώς ορίσατε στο όμορφο 1985»! Κάπου 20 χρόνια πίσω μοιάζει να γύρισε ο ελληνικός στίβος. Στην εποχή που πανηγυρίζαμε για μία, δύο συμμετοχές σε τελικούς, εφευρίσκαμε μυριάδες δικαιολογίες για κάθε αποτυχία (διότι την περιμέναμε εκ των προτέρων...), καταγγέλλαμε τη συνωμοσία των ανθελλήνων κουτόφραγκων και χαμογελούσαμε όποτε κάποιος αθλητής μας «άφηνε ελπίδες για το μέλλον». Κι από ομελέτα, τίποτα.
Δεν θα καθίσω να σκάσω για τον στίβο. Βλέπω, όμως, ότι το ίδιο καθεστώς καμένης γης ισχύει σε όλα τα αθλήματα που έκαναν το κουμάντο τους με αποκλειστικό στόχο και γνώμονα το 2004. Αφήστε με να το πω διαφορετικά: το ίδιο χάλι ισχύει σε ολόκληρο το κρατικοδίαιτο αθλητικό σύμπαν της μετα-Ολυμπιακής Ελλάδας. Οι επιχορηγήσεις ψαλιδίστηκαν διότι προέχει να αποπληρωθούν τα χρέη (για κόστος 13 δισ. ευρώ μίλησε προχθές η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά), τα στάδια έκλεισαν διότι δεν υπάρχουν έσοδα ώστε να τα συντηρήσουν, οι αθλητές που φορτώθηκαν με προπόνηση και φάρμακα (νόμιμα εννοώ...) για να φέρουν διακρίσεις δεν άντεξαν και «έσπασαν», το στερέωμα κατέρρευσε ή καταρρέει.

Και μη μου πείτε για το κολύμπι, διότι εκεί οι διακρίσεις ήρθαν από τον ουρανό. Διαβάστε τι δήλωσε στην «Ελευθεροτυπία» ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κολύμβησης Δημήτρης Διαθεσόπουλος: «Πήγα και ζήτησα το ΟΑΚΑ για προπονήσεις της Εθνικής ομάδας. Μου ζήτησαν χρήματα. Δεν τα έδωσα. Για εμένα το θέμα είναι ηθικό. Ολον τον περασμένο χειμώνα οι προπονήσεις των αθλητών γίνονταν στο ανοιχτό κολυμβητήριο του Ζαππείου, που ανήκει στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Με βροχές, με χιόνια, με κρύα. Τον περασμένο Δεκέμβριο πήγαμε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστής πισίνας 25 μ. στη Βιέννη με προπόνηση σε 50άρα πισίνα ανοιχτή. Τι να λέμε τώρα; Οι Ελληνες αθλητές που κερδίζουν μετάλλια και ανταγωνίζονται τους Αμερικανούς, τους Γιαπωνέζους, τους Κινέζους και όλους τους άλλους Ευρωπαίους κάνουν θαύματα. Εγώ φανταζόμουν αλλιώς τη μετα-Ολυμπιακή Ελλάδα. Πίστευα ότι όλες οι πόρτες θα ήταν ανοιχτές».
Καλύτερα να μη μεταφέρω εδώ κάτι περίεργους ψιθύρους που ακούγονται στην πιάτσα...

Στην ίδια ανέχεια βολοδέρνει και το μπάσκετ, μην αμφιβάλλετε. Αν αντέχει και αντιστέκεται (όσο αντιστέκεται) ακόμα, είναι επειδή χτίστηκαν ανθεκτικά θεμέλια τα προηγούμενα 20 χρόνια. Οι δε Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έγιναν ποτέ αυτοσκοπός για την ΕΟΚ και τις Εθνικές ομάδες μας. Υπήρξε και «χθες», υπάρχει (παρά την επίμονη αδιαφορία της πολιτείας) και «αύριο». Ταπεινό ίσως, αλλά... υπάρχει. Το ίδιο ισχύει για την υδατοσφαίριση, οι συνεχείς επιτυχίες της οποίας δεν είναι αποτέλεσμα συγκυρίας, ούτε πυροτέχνημα. Αυτά τα αθλήματα δεν περίμεναν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να αναδειχθούν.

Οσο για το ποδόσφαιρο, η επιστροφή στα ειωθότα της προ-Euro εποχής συντελείται, όπως βλέπετε, ταχύτατα. Οι ομάδες μας ξαναβρήκαν τον παλιό, κακό εαυτό τους, η φράση «Ελληνας ποδοσφαιριστής» ξανάγινε το συντομότερο ανέκδοτο εκτός των συνόρων, το χουλιγκαναριό εξακολουθεί να βασιλεύει, το παρασκήνιο, ανενόχλητο, συνεχίζει να εξουσιάζει. Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι ήταν προϊόν ομαδικής παράκρουσης το περσινό θαύμα της Πορτογαλίας. Σας αφήνω τώρα, πάω να δω το DVD του τελικού για να σιγουρευτώ ότι συνέβη στ' αλήθεια.