Η γιατρειά της έπαρσης (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας αόρατος ιστός που δένει τις τύχες των ελληνικών ομάδων με τις εκτιμήσεις της ελληνικής αθλητικογραφίας. Για έναν περίεργο (αλλά όχι και ανεξήγητο) λόγο οι λανθασμένες εκτιμήσεις των εφημερίδων πληρώνονται από τις ομάδες. Κάθε φορά που ελληνική ομάδα προβάλλεται ως φαβορί, παθαίνει στραπάτσα τα οποία δύσκολα αντέχει. Ανεξάρτητα από το αν κατορθώνει να προκριθεί, την τρώει το μικρόβιο της αμφιβολίας όταν και εφόσον αποδειχθεί κατώτερη των προσδοκιών.

Καταστροφή

Αν έχεις παρεμβατικότητα στον χώρο του Τύπου και θέλεις να καταστρέψεις μια ελληνική ομάδα, κάνε ό,τι έγινε μετά την κλήρωση του ΠΑΟ με τη Βίσλα. Παρουσίασε την πρωταθλήτρια Πολωνίας σαν ομαδούλα, τόνισε τη σιγουριά σου ότι ο ΠΑΟ περνάει και με δύο νίκες, γράψε στα παλιά σου τα παπούτσια δεδομένα όπως ο βαθμός (αν)ετοιμότητας, «φούσκωσε» και λίγο τις εμφανίσεις του ΠΑΟ στα φιλικά και το πιθανότερο είναι να γίνει της Κρακοβίας! Να εμφανιστεί δηλαδή ο ΠΑΟ με τουπέ πρωταθλητή Ευρώπης (και βάλε…), που έχει κατέβει στο γήπεδο για πλάκα και μέχρι να καταλάβει τι γίνεται έχει αρπάξει τρία γκολ.

Αστείο

Το αστείο είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Η ΑΕΚ πήγε στην Ελβετία ως dream team πρόπερσι και ίσα που σώθηκε. Ο ΠΑΟΚ θα έκανε «περίπατο» στη φλεγόμενη Τούμπα με κάποια Μακάμπι και αποκλείστηκε με δύο ήττες. Η Χέρενφεν, η Λιλ, η Μόλντε, μια άλλη Μακάμπι, η πρωτάρα Σοσιεδάδ ήταν «του χεριού» του Ολυμπιακού: φαντάζομαι να θυμόσαστε πώς κατέληξε το πράγμα. Ο ΠΑΟ έχει τη δυνατότητα σε δεκαπέντε μέρες να διορθωθεί (πολύ) και να περάσει (δύσκολα), αλλά τα όσα έγιναν στην Κρακοβία θα πρέπει να αποτελέσουν μάθημα για μας. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα κι ας μουρμούραγα σχεδόν μόνος από την πρώτη στιγμή ότι η Βίσλα είναι δύσκολη ομάδα. Θέλω να είμαι ειλικρινής: τέτοιο κάζο ούτε εγώ το περίμενα κι ας είχα εγκαίρως επισημάνει ότι ο ΠΑΟ δεν είναι ούτε στο 40% και η Βίσλα πανέτοιμη.

Αδυναμία

Μετά την Κρακοβία θα ήταν εύκολο να επισημανθεί η αδυναμία του ΠΑΟ να παίξει κοντρόλ ποδόσφαιρο απέναντι σε μια ομάδα που έτρεχε, αλλά η ανετοιμότητα της ομάδας του Μαλεζάνι δεν επιτρέπει αναλύσεις. Κρατάμε απλώς τη συγκεκριμένη δυσκολία του ΠΑΟ ως σύμπτωμα και θα δούμε αν θα εξελιχθεί σε ασθένεια προσεχώς. Για την ώρα το ματς προσφέρεται για να εντοπιστεί μια δική μας ασθένεια: η έπαρση του νεόπλουτου ποδοσφαίρου μας.

Υπερδύναμη

Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλά στην Ελλάδα. Φτάσαμε στην έκτη θέση της κατάταξης της ΟΥΕΦΑ και παίξαμε με τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπως οι παραδοσιακές υπερδυνάμεις. Η Εθνική μας έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης και οι σύλλογοί μας έπειτα από οκτώ δεκαετίες ποδοσφαιρικής ιστορίας απέκτησαν την ετικέτα του φαβορί, σε μια σειρά από αναμετρήσεις με ομάδες που προέρχονται από κατά κανόνα φτωχότερες χώρες. Επειδή για να φτάσουμε σε αυτά κόψαμε δρόμο, καταλαβαίνω ότι έχουμε μια σχετική δυσκολία να εκτιμήσουμε την κατάσταση. Και εμείς οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί και οι διοικήσεις και οι παίκτες των ομάδων και οι προπονητές: συγκοινωνούντα δοχεία, άλλωστε, είναι όλα.

Τσίμπλες

Ας πούμε καμιά αλήθεια καλοκαιριάτικα, μήπως και φύγει η τσίμπλα από το μάτι. Οι επιτυχίες των ελληνικών ομάδων τα τελευταία χρόνια έχουν περιοριστεί οικτρά: οι τρεις τελευταίες σεζόν είναι –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– για πέταμα. Οι Ανατολικοί, που για δεκαπέντε χρόνια πέρασαν θύελλες, επειδή έχουν και παράδοση και υποδομές κάποια στιγμή θα επανέλθουν. Οι ομάδες μας, που σταμάτησαν να πληρώνουν περισσότερα από τους Κεντροευρωπαίους, όπως για καιρό συνέβαινε, είναι ανυπόμονες και δέσμιες της λογικής του «εδώ και τώρα»: κολακεύοντας τα προτερήματά τους, πριν τα δούμε και επειδή απλώς τα υποπτευόμαστε, δεν τους κάνουμε καλό. Χίμαιρες δημιουργούμε και αυτές πληρώνονται ακριβά στην Κρακοβία, στο Μόλντε και στο Χέρενφεν, στην Αγία Πετρούπολη, όπου πέρυσι η ΑΕΚ διασύρθηκε από μια ομάδα της οποίας το όνομα δεν θυμάται κανείς.

Τα βασικά

Ας ξαναθυμηθούμε τα βασικά, για να τα εμπεδώσουμε και εμείς και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Δεν έγιναν υπερδυνάμεις οι ελληνικοί σύλλογοι επειδή πληρώνουν πολλά για τριαντάρηδες ξένους που καταλήγουν εδώ από ανάγκη. Τον Αύγουστο κάθε ελληνική ομάδα, όταν αντιμετωπίζει έναν έτοιμο αντίπαλο, χρειάζεται να δείξει όλη την προσοχή της. Καμία ομάδα δεν χτίστηκε σε έναν μήνα και κανένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς όταν με την ομάδα του δεν έχει προπονηθεί ούτε είκοσι μέρες –μιλάω για τον Φλάβιο Κονσεϊσάο και τον Μπίσκαν. Και κανένας προπονητής ελληνικής ομάδας δεν έχει την πολυτέλεια να κατεβαίνει με τρεις μπακ όλους κι όλους σε εκτός έδρας αναμέτρηση τέτοιον καιρό. Αν το κάνει πάει γυρεύοντας, όπως την Τρίτη το βράδυ ο Μαλεζάνι.

Ερωτήματα

Ο ΠΑΟ μπορεί να προκριθεί. Σε αυτή την πρώτη φάση, όμως, τον συνοδεύουν κάποια ερωτήματα, τα οποία θα δούμε αύριο. Η ήττα του μπορεί να κάνει καλό σε όλους μας. Το μοναδικό φάρμακο απέναντι στην έπαρση του νεόπλουτου ποδοσφαίρου μας δεν είναι η ταπεινότητα και η αυτομαστίγωση για να μας λυπηθεί ο θεός του ποδοσφαίρου, που γελάει μαζί μας, αλλά η επίγνωση των δυνατοτήτων μας.

Ψηλοτάκουνο

Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη –δεν είμαστε γυμνοί. Ομως δεν είμαστε και γίγαντες επειδή φοράμε παπούτσι με δέκα πόντους τακούνι. Ασε που με αυτό το σχεδόν ξυλοπόδαρο κοντεύουμε να σπάσουμε τα μούτρα μας…

Σημαδεμένη

Η Ανόρθωση δεν θα καταφέρει να αποκλείσει τη Ρέιντζερς, όχι φέτος, αλλά όσα χρόνια κι αν αγωνιστούν αντίπαλοι αυγουστιάτικα. Η κυπριακή ομάδα είναι αδύνατο να βρεθεί τέτοια εποχή στον βαθμό ετοιμότητας στον οποίο βρίσκονται οι Σκωτσέζοι. Δεν το επιτρέπει ο προγραμματισμός της χρονιάς της, οι ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, σε τελική ανάλυση η ίδια η χώρα προέλευσής της και αυτό είναι συγκλονιστικά άδικο. Μια ομάδα από την Κύπρο δεν μπορεί να είναι έτοιμη στις 10 Αυγούστου, όταν η θερμοκρασία στο νησί χτυπάει κόκκινο. Ούτε μπορεί να ξεκινήσει το πρωτάθλημα στη Μεγαλόνησο τέλη Ιουλίου για να είναι οι ομάδες έτοιμες στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ: απλώς δεν γίνεται.

Η ΟΥΕΦΑ χρόνια τώρα είναι αιχμάλωτη των Βορειοευρωπαίων, των Γάλλων και των Γερμανών. Αργά αλλά σταθερά, με τερατώδεις αποφάσεις, όλοι αυτοί καταφέρνουν να φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους. Το να βάζεις αυγουστιάτικα μια ομάδα από τη Νότια Ευρώπη να παίζει με Σκωτσέζους, Σκανδιναβούς, Αγγλους κ.ά. δεν είναι απλώς λάθος: είναι κανονικό στήσιμο! Δίνεις στον έναν από τους δύο αντιπάλους που μάχονται για την πρόκριση όλα τα πιθανά αβαντάζ –το αν θα καταφέρει να τα εκμεταλλευτεί εξαρτάται σίγουρα πολύ από τον ίδιο, αλλά αυτό δεν κάνει το στήσιμο λιγότερο άκομψο. Η ΟΥΕΦΑ, με το τερατώδες αυτό σύστημα, κάνει ό,τι μπορεί ώστε οι Βορειοευρωπαίοι να έχουν το πάνω χέρι: το ότι οι ομάδες τους είναι ακόμα, τακτικά και αγωνιστικά, χειρότερες κάπως μας σώζει, αλλά δεν μπορεί να απαιτούμε από τους Νότιους τη διαφορά της ποιότητας που υπάρχει ανάμεσα στη Βιγιαρεάλ και την Εβερτον, γιατί τότε καταργείται η λογική.

Οι αληθινά δυνατοί από τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ –εύκολα ή δύσκολα– θα περάσουν. Το θέμα είναι τι συμβαίνει με τους λιγότερο δυνατούς, αυτούς που ονειρεύονται την υπέρβαση, την έκπληξη. Οπως είναι το πράγμα σήμερα, μια τέτοια πιθανότητα είναι ελάχιστη.

Η Ανόρθωση κυνηγούσε εναντίον των Σκωτσέζων ένα θαύμα. Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει διότι δεν το έκανε. Αντίθετα, η κυπριακή ομάδα έχει κάθε δικαίωμα να έχει παράπονα γιατί τη σημάδεψαν. Με έναν αντίπαλο ανάλογης αγωνιστικής ετοιμότητας η τύχη της και η χρονιά της θα ήταν τελείως διαφορετικές. Κρίμα.