To παιδί-θαύμα σε νέες περιπλανήσεις (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω με τη μνήμη μου τις νομαδικές περιπλανήσεις του Ευθύμη Ρεντζιά από τότε που άφησε την Μπαρτσελόνα: Φιλαδέλφεια Σίξερς (2002-3), Ούλκερ Κωνσταντινούπολης (2003-4), Μοντεπάσκι Σιένα (2004-5). Σωστά τα είπα; Αν έκανα κάποιο λάθος, είναι επειδή ο καλός μας Ευθύμης πέρασε απαρατήρητος και στην Αμερική και στην Τουρκία και στην Ιταλία. Εχει να παίξει μεγάλο μπάσκετ από τον καιρό που φορούσε τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» της Καταλούνια, με τους οποίους κατέκτησε πρωταθλήματα, Κύπελλα και επαίνους. Μέχρι και προσωπικό φαν κλαμπ του ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη!

Η μετανάστευσή του στη Φιλαδέλφεια αποδείχθηκε κακή ιδέα. Για δέκα μήνες ο Ευθύμης παρέμεινε βυθισμένος στην άκρη του πάγκου των Σίξερς και πατούσε το παρκέ μόνο στις προπονήσεις. Επέστρεψε στην Ευρώπη με την αυτοπεποίθησή του τσακισμένη και δυσκολεύτηκε να βρει κίνητρο για νέα αρχή, αφού το βιογραφικό του έλεγε πια «NBA player», ο δε τραπεζικός του λογαριασμός ήταν πλημμυρισμένος με ποταμούς δολαρίων και ευρώ.

Το χλιαρό φλερτ με τον Παναθηναϊκό δεν προχώρησε ποτέ, αφού η ελληνική αγορά δεν συμβάδιζε με όσα πίστευε ο Ρεντζιάς για την αξία του στο μπασκετικό χρηματιστήριο. Στην Τουρκία ο Ευθύμης δεν βρήκε ποτέ απάγκιο, αφού δεν του ταίριαζε ούτε η ομάδα ούτε το περιβάλλον. Στην Ιταλία ανακάλυψε ότι είναι πια πολύ δύσκολο να καλυφθεί το χαμένο έδαφος.

Μέσα σε 2-3 χρόνια, το άλλοτε παιδί-θαύμα του ελληνικού μπάσκετ έμεινε τόσο πίσω σε αγωνιστική διάθεση και νοοτροπία, ώστε στάθηκε αδύνατο να χωρέσει στην περσινή Εθνική Ανδρών (της οποίας υπήρξε στέλεχος από τα 16 του) και «κόπηκε» στο άψε σβήσε. «Ξέρουμε τι μπορεί να δώσει ο Ευθύμης. Του ζητήσαμε να προσφέρει και σε άλλους τομείς, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Αυτή είναι η φιλοσοφία του αθλητισμού. Τα παιδιά που κέρδισαν, από πολύ μικρά, θέση στην Εθνική ομάδα οφείλουν να δίνουν πάντα αυτά που τους ζητούν. Αμα δεν μπορούν, κάποιος άλλος θα παίρνει τη θέση τους», δήλωσε τότε (Ιούλιο του 2004 στο Μπόρμιο) ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Και πρόσθεσε ότι «ίσως στο μέλλον να του δοθεί κι άλλη ευκαιρία».

Αλλά φέτος ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν τον κάλεσε ούτε στην προεπιλογή. Αν κρίνω από όσα δήλωσε προχθές σε αθηναϊκό ραδιοσταθμό ο 29χρονος Ρεντζιάς, θεωρεί ότι το κεφάλαιο Εθνική ομάδα έκλεισε οριστικά για τον ίδιο. Εύχομαι ολόψυχα να διαψευστεί. Αλλωστε, πρόπερσι στη Σουηδία έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ. Ασχέτως αν υστέρησε (ένας ανάμεσα στους πολλούς) στον καθοριστικό προημιτελικό με την Ιταλία.

Χθες ανακοινώθηκε ότι ο Ρεντζιάς θα συνεχίσει την καριέρα του στη Φόρουμ Βαγιαδολίδ, στην οποία κάποτε αγωνιζόταν ο Σαμπόνις. Οι Ισπανοί μιλούν για «μεταγραφή-βόμβα», ίσως επειδή θυμούνται τον ακμαίο σταρ της Μπαρτσελόνα και όχι τον ξεχασμένο στα αζήτητα σέντερ που μοιάζει βετεράνος στα 29 του. Η Βαγιαδολίδ, που παίζει τους εντός έδρας αγώνες της μπροστά σε 5 με 6 χιλιάδες κόσμο, τερμάτισε πέρυσι 12η στη Λίγκα της ACB. Δεν είναι δα Μπαρτσελόνα.
Ελπίζω ότι στο γνώριμο περιβάλλον της Ισπανίας, όπου το μπάσκετ ακμάζει όσο πουθενά αλλού στην Ευρώπη, ο Ευθύμης θα ξαναβρεί το κέφι του για δουλειά και θα γυρίσει τον χρόνο πίσω, πιο κοντά στο μαγικό 1995, παρά στο θλιβερό 2005. Διότι, όπως είπε χθες παρουσιάζοντας τον Ελληνα άσο ο «χέφε» της Βαγιαδολίδ, «ο Ρεντζιάς θέλει να νιώσει ξανά σημαντικός». Για ορισμένους αθλητές ο ξενιτεμός ισοδυναμεί με τυχοδιωκτισμό ή με λύση ανάγκης. Για άλλους, όμως, γίνεται καταφύγιο.