Ελκυστική, αλλά χωρίς ψυχή (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Σλάβια θύμιζε ως περίπτωση λίγο τη Βίσλα, γι' αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Τότε, απέναντι σε μια επικίνδυνη ομάδα ο ΠΑΟ είχε εμφανιστεί ψυχολογικά έτοιμος, τακτικά διαβασμένος και αγωνιστικά συγκεντρωμένος και φυσιολογικά προκρίθηκε. Πέρα από το προφανές (δηλαδή ότι ο ΠΑΟ είχε ανάγκη τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για να εξασφαλίσει τα 8 εκατομμύρια ευρώ, που σημειωτέον εκείνη τη χρονιά διπλασιάστηκαν), για τον Ελληνα τεχνικό ο προκριματικός της Πράγας είχε και άλλη σημασία: ήταν η δική του μεγάλη ευκαιρία να πάρει μέρος σε μια αληθινά μεγάλη διοργάνωση και να αναμετρηθεί με τους καλύτερους. Ο καταρτισμένος και φιλόδοξος Κυράστας είχε ό,τι έλειπε από τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι το βράδυ της Τρίτης: ένα επιπλέον κίνητρο. Συντασσόμενη με τον προπονητή της, αυτό το είχε και όλη εκείνη η ομάδα που έφτασε στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Προβληματισμοί

Εγραφα χθες ότι τον ΠΑΟ αυτής της πρώτης φάσης τον συνοδεύουν κάποια ερωτήματα, αν και επί της ουσίας η ήττα από τη Βίσλα δεν πρόσθεσε κάτι καινούργιο. Το ότι ο ΠΑΟ χρειάζεται κάτι στα στόπερ του, ειδικά αν ο Μαλεζάνι επιμείνει στο 3-4-3, έφτανε να δει κάποιος το ρόστερ του για να το καταλάβει και πρέπει να το έχω γράψει πέντε φορές φέτος το καλοκαίρι. Είναι, επίσης, πασιφανές ότι η ομάδα είναι βαριά και αυτό ήταν το πρώτο (και για την ώρα το μοναδικό) συμπέρασμα που βγήκε από τα φιλικά. Σας το έλεγα.

Αδυναμίες

Είναι δύσκολο να φανταστείς σε αυτή την ομάδα μέσο να σκοράρει. Δεν φταίει μόνο το ότι όλοι παίζουν μακριά από την περιοχή, φταίει πολύ περισσότερο το ότι σχεδόν κανένας από αυτούς δεν έχει γκολ στα πόδια του. Ο Φλάβιο και ο Μπίσκαν κάνουν άλλες δουλειές, ο Βόουτερ αποφεύγει ακόμα και να σουτάρει, ο Σέριτς δεν πατάει περιοχή. Η λύση των τριών επιθετικών (ρίσκο μεγάλο αυγουστιάτικα) ήταν επιβεβλημένη, ειδικά μετά τον καβγά με τον Σανμαρτεάν: η ελπίδα του Μαλεζάνι ήταν ότι οι επτά θα στηρίξουν τους τρεις, κάτι που στην Κρακοβία δεν έγινε.

Σταθμός

Ο Μαλεζάνι δεν μπήκε στον κόπο να κάνει ό,τι έκανε στην Πράγα ο Κυράστας. Δεν προετοίμασε το ματς κοιτάζοντας τις αρετές του αντιπάλου. Κανείς δεν ανέλαβε να περιορίσει τον Ούτσε, κανείς δεν φρόντισε να σηκώσει την μπάλα –οι αδυναμίες των Πολωνών στο ψηλό παιχνίδι ήταν πασιφανείς–κανείς δεν έδωσε μια βοήθεια στον Βύντρα, που παίζοντας ως στόπερ για πρώτη –ίσως– φορά στον ΠΑΟ, έμπλεξε με τον Μπρόζεκ πολύ άσχημα. Βλέποντας κάποιος όλα αυτά, θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ιταλός προπονητής έκανε κακό κοουτσάρισμα: η κρίση θα ήταν εν μέρει σωστή, αλλά ταυτόχρονα άδικη για τον προπονητή. Ο Μαλεζάνι, όπως η εποχή επιβάλλει, πήγε στο ματς κοιτάζοντας μόνο τη δική του ομάδα. Η Βίσλα στο πλάνο του δεν είναι παρά ένας απλός σταθμός σε ένα καλοκαίρι που αυτός «χτίζει» ένα καινούργιο σύνολο.

Συνείδηση

Κάπου εδώ γεννιούνται τα δικά μου ερωτήματα. Ο προπονητής του ΠΑΟ εμφανώς έχει μια αντίληψη για την ομάδα του και τη δουλειά του πολύ διαφορετική από τη δική μας. Ο προκριματικός του Τσάμπιονς Λιγκ (που για τον Κυράστα, αλλά και τον Αναστασιάδη, ήταν το «κλειδί» της καταξίωσης) γι' αυτόν είναι ένα ματς στο οποίο οι παίκτες του δεν δικαιούνται να κάνουν λάθος. Ο ίδιος βλέπει τη σεζόν και όχι την πρόκριση και η δική μου απορία είναι αν αυτό το έχει καταλάβει ως επιλογή η διοίκηση του ΠΑΟ. Αναρωτιέμαι, επίσης, αν είναι πρέπον, ειδικά τη δεδομένη στιγμή, να περιμένεις ως προπονητής από τους παίκτες σου να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους προστατεύοντας μόνο το δικό σου πιστεύω, δηλαδή το σχήμα. Οι ομάδες πρέπει να έχουν την πρέπουσα νοοτροπία, αγωνιστική φιλοσοφία, ταυτότητα και συνείδηση. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό και έρχεται μόνο με τον χρόνο. Ο Μαλεζάνι θα έπρεπε να είχε καταλάβει πως αυτό το έξτρα κίνητρο που η περίσταση απαιτεί δεν θα μπορούσαν να το έχουν οι παίκτες του, όχι γιατί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί σχεδόν όλοι δεν έχουν στον ΠΑΟ ούτε δεκαπέντε μήνες παρουσίας, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν έχουν κλείσει ούτε εξάμηνο!

Σκοπός

Η πιο μεγάλη απορία μου είναι αν ο σκοπός της διοίκησης του ΠΑΟ είναι να πλάσει μια ομάδα, δηλαδή να δώσει σε όλους τον απαραίτητο χρόνο για να μάθουν και να καταλάβουν πού βρίσκονται. Το ότι δεν το ξέρουν το βρίσκω απολύτως λογικό: οι περισσότεροι δεν έχουν ακόμα εγκατασταθεί στην Αθήνα. Η απάντηση στην ερώτηση δεν είναι τόσο δεδομένη, γιατί ο ΠΑΟ έχει αλλάξει 30 παίκτες σε δύο χρόνια. Δεδομένο είναι ότι αν συνεχίσει να συμβαίνει αυτό, το περισσότερο που μπορεί να κάνει η διοίκηση του ΠΑΟ είναι μια καλή ομάδα χωρίς συνείδηση. Ελκυστική και πολλά υποσχόμενη ίσως, αλλά χωρίς ψυχή.

Συνταγές

Θέλω να κλείσω την ιστορία όπως την άρχισα. Ο Κυράστας, θαμπωμένος λιγάκι από τη λάμψη του Τσάμπιονς Λιγκ, ακολούθησε την ίδια πρακτική και στη συνέχεια της σεζόν. Ο ΠΑΟ, με όπλο το κίνητρο του προπονητή και των παικτών του, έκανε λαμπρά ματς στην Ευρώπη και πετούσε βαθμούς στο ελληνικό πρωτάθλημα γιατί δεν ήταν προετοιμασμένος για μαραθώνιο, αλλά για κατοστάρια. Απόλυτες συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν, το θέμα είναι να ξέρεις τι θες. Κι αυτό είναι μία ακόμα απορία μου...

Η ώρα του «Λύμπε»

Η επιστροφή του Νίκου Λυμπερόπουλου στην Εθνική Ελλάδας είναι ένα μεγάλο σημάδι για όλους τους παίκτες που ονειρεύονται τη φανέλα με το εθνόσημο. Ο Οτο Ρεχάγκελ, γιορτάζοντας τα γενέθλιά του, έστειλε προς πάσα κατεύθυνση ένα σημάδι, όχι της μεγαλοψυχίας του, αλλά της προσοχής του: τους παρακολουθεί όλους, δεν ξεχνάει κανέναν και ανταμείβει τους καλούς και όσους προσπαθούν.

Ο Γερμανός, καλώντας τον Λυμπερόπουλο, έδειξε ότι στην ομάδα του υπάρχει χώρος για πολλούς, φτάνει αυτοί να το θέλουν. Ο «Λύμπε» ήταν προ των πυλών λίγο πριν από το Confederations Cup, δεν κλήθηκε τότε, αλλά ούτε αντέδρασε ούτε δυσφόρησε ούτε απογοητεύτηκε. Συνέχισε να κάνει τη δουλειά του, περίμενε την ευκαιρία και μένει να δούμε στο Βέλγιο αν θα την αρπάξει από τα μαλλιά, όπως έκαναν πριν από αυτόν ο Καψής και ο Κατσουράνης, που στα προκριματικά του Euro είχαν παίξει ελάχιστα, αλλά στην Πορτογαλία ήταν βασικοί.

Το ίδιο σημαντικός είναι και ο αποκλεισμός του Παπαδόπουλου, του Γκέκα και κυρίως του Αμανατίδη. Για τους δύο πρώτους μπορεί να υπάρξει η (διπλωματική) δικαιολογία ότι τάχα δεν κλήθηκαν γιατί τους χρειάζεται ο Μαλεζάνι εν όψει της ρεβάνς με τη Βίσλα –σόρι, αλλά τέτοια παραμύθια δεν τα πιστεύω. Για τον «Γερμανό» δικαιολογίες δεν υπάρχουν: και γι' αυτόν και για τους δύο επιθετικούς του ΠΑΟ ο αποκλεισμός είναι ένα καμπανάκι. Η Εθνική ομάδα δεν είναι δεδομένη, ειδικά για όσους μολονότι παίρνουν τις ευκαιρίες τους δεν έχουν καταφέρει ακόμα να τις αξιοποιήσουν. Στο γκρουπ υπάρχουν σίγουρα παίκτες με ιστορικό δικαίωμα παρουσίας και αλίμονο αν αυτό δεν υπήρχε, γιατί τότε δεν θα μιλούσαμε για ομάδα αλλά για κλασικό σκορποχώρι, από το οποίο περιστασιακά περνούν κάποιοι, έπειτα άλλοι, έπειτα άλλοι κ.λπ. Πράγματα δηλαδή που συνέβαιναν παλιότερα. Ομως πέρα από τους 14-15 αναντικατάστατους, όλοι οι υπόλοιποι είναι υπό κρίση: μπορούν εύκολα να γίνουν βασικοί, αλλά και να μην κληθούν ποτέ ξανά. Ο κόουτς δεν αστειεύεται.

Ο Ρεχάγκελ παρακολουθεί αρκετούς ακόμα. Τον Γραμμόζη, τον Στολτίδη, τον Ελευθερόπουλο, τον Ζήκο. Περιμένει τον Βενετίδη και τον Πατσατζόγλου, νοιάζεται για την πρόοδο του Σαμαρά, αναρωτιέται τι έγινε ο Χούτος. Το ότι δεν τα λέει αυτά στις συνεντεύξεις του δεν σημαίνει ότι έχει αποφασίσει να κλείσει τις πόρτες. Απλώς όλα πρέπει να γίνονται την κατάλληλη στιγμή. Τώρα έφτασε η στιγμή του «Λύμπε»…