Μωρέ Συρίγο, άσπρισες (SportDay / Νικος Παπαδογιάννης)

H στΗλη ξεκινά σήμερα με ένα εικονικό λεπτό σιγής στη μνήμη του Αλεξάντρ Γκομέλσκι. Περισσότερο από κάθε άλλον Ευρωπαίο, ο γηραιός συνταγματάρχης από τη Μόσχα δικαιούται τον τίτλο του «πατριάρχη του μπάσκετ». Περισσότερα για τον Γκομέλσκι θα γράψω αύριο. Σήμερα προέχει να ξεπροβοδίσουμε την «ασημένια» παρέα της Αργεντινής, τη γενιά των 20άρηδων, για τους οποίους ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού. Επί τέσσερα συνεχή καλοκαίρια σάρωναν τα γήπεδα της Ευρώπης και της υπόλοιπης μπασκετικής οικουμένης. Στο εξής θα τους θυμόμαστε μόνο όποτε σκαρώνουμε νοσταλγικά αφιερώματα στο παρελθόν: «Αλήθεια, τι απέγινε η γενιά του 2005; Πόσοι έφτασαν να παίξουν στην Εθνική Ανδρών;». Οι ίδιες φράσεις που χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε ταμείο της «χρυσής» Εθνικής Εφήβων του 1995.

Δεν εΙναι πολλοί οι παίκτες που δείχνουν ικανοί (πόσο μάλλον έτοιμοι) για σπουδαία καριέρα στο επόμενο επίπεδο. Ο Κώστας Βασιλειάδης ασφαλώς θα φοράει το εθνόσημο για χρόνια. Το ίδιο και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Καμία αμφιβολία εδώ. Αμφότεροι βάζουν υποψηφιότητα ακόμα και για Βελιγράδι, εφόσον αντέχει το ταλαιπωρημένο κορμί τους. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ελπίζω ότι θα βαδίσει στον δρόμο της προόδου, αφού άλλωστε θα βρει αρκετό χρόνο συμμετοχής στον αποδεκατισμένο φετινό ΠΑΟΚ -εκτός αν τον πουλήσουν κι αυτόν!

Ο ΒασΙληΣ Ξανθόπουλος αποδείχθηκε καλή πάστα και «ψήθηκε» στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού, στις οποίες καλείται να μαρκάρει τον Λάκοβιτς ή τον Διαμαντίδη. Χρειάζεται, όμως, παιχνίδια. Ο Ιαν Βουγιούκας είναι 2,10 μ., συνεπώς απαγορεύεται να αγνοηθεί, τελεία και παύλα. Τον Θέμη Κουπίδη δεν τον γνωρίζω, ωστόσο εμπιστεύομαι τον Μάνο Μανουσέλη, ο οποίος λέει ότι ο σούτινγκ γκαρντ της Νήαρ Ηστ «μπορεί να παίξει μεγάλο μπάσκετ». Οι υπόλοιποι δεν έδειξαν κάτι ξεχωριστό, θα πρέπει όμως να υπενθυμίσω ότι έλειψαν από το μικρό Μουντομπάσκετ δύο εκλεκτοί εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο Στράτος Περπέρογλου. Τα δύο πέμπτα της αρχικής πεντάδας. Εξελίξιμοι, αλλά όχι ακόμα ετοιμοπόλεμοι για μια Εθνική Ανδρών.

ΠερισσΟτερο από συνάθροιση μεγάλων ταλέντων (που δεν ήταν), αυτή η συντροφιά των δύο παγκόσμιων μεταλλίων -και των τεσσάρων ημιτελικών σε ισάριθμες διοργανώσεις- υπήρξε μια πραγματικά καλή ομάδα. Η έμφαση δίνεται στη λέξη «ομάδα». Με τα αστέρια της, με τους ρολίστες της, με τους παγκίτες της, με τον ρυθμό και τις μανιέρες της. Και με το καλό κλίμα στα αποδυτήριά της. Γι' αυτό διέπρεψε σε βάθος χρόνου. Οταν απέκτησε και τον κατάλληλο προπονητή στο πρόσωπο του Μάνου Μανουσέλη, έφτασε μισή ανάσα από τον θρόνο. Εφυγε από τη Μαρ ντελ Πλάτα με κλάματα, αλλά έφτασε στην Αθήνα με χαμόγελα. Η πολύωρη πτήση βοήθησε τα παιδιά να αφήσουν στην άκρη την απογοήτευση της ήττας από τους Λιθουανούς και να διακρίνουν καθαρά το μέγεθος της επιτυχίας. Το δέντρο ενίοτε κρύβει το δάσος, αλλά μόνο για λίγο.

Στο «Ελ. ΒενιζΕλοΣ» η Εθνική Νέων έτυχε θερμής υποδοχής από τους εκπροσώπους του ελληνικού μπάσκετ. Η πολιτεία έλαμψε διά της απουσίας της. Αυτό έλειπε, να σηκωθεί ο Ορφανός να πάει στο αεροδρόμιο και να ακούει την γκρίνια του Βασιλακόπουλου (παρεμπιπτόντως: ωραία διαιτησία, κύριε γενικέ...). Αν ήταν να υποδεχθεί τίποτα «μουγγούς» εκπροσώπους συμπολιτευόμενης ομοσπονδίας, θα έτρεχε πρώτος πρώτος για να φωτογραφηθεί με τα μετάλλια. Τώρα, απογοητευμένος ίσως και από το ταξίδι στο Ελσίνκι (όπου τα παλιόπαιδα του στίβου δεν πήραν ούτε ένα μετάλλιο, με αποτέλεσμα να χαλάσει η λεζάντα), ο υφυπουργός προτίμησε να καθίσει στη... Μύκονο.
Αλλωστε, μετά την γκάφα του με τη Ζέτα Θεοδωρακοπούλου (την οποία μπέρδεψε με τη Φανή Χαλκιά) τα αποφεύγει τα αεροδρόμια. Θα έβλεπε μπροστά του τον αρχηγό της αποστολής –τον Τάκη Τσαγκρώνη με τα ολόλευκα γένια– και θα το έκανε πάλι το θαύμα του: «Πώς έγινες έτσι, ρε Συρίγο; Ασπρισες...».