Θα καεί το πολύτιμο χαρτί-μπαλαντέρ Καστίγιο; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

ΑπογοητευμένοΣ, αμήχανος, βραχυκυκλωμένος. Κάποιοι θα προσθέσουν και το «αδιάφορος». Προσωπικά όμως δεν προσυπογράφω τον εν λόγω χαρακτηρισμό, προς το παρόν τουλάχιστον. Σε αδρές γραμμές, αυτήν την εικόνα παρουσιάζει τούτες τις ημέρες ο Νέρι Καστίγιο, ενισχύοντας τις αμφιβολίες για το πόσο ευοίωνο διαγράφεται πλέον το μέλλον του.

ΞΕρω, ξΕρω... Φταίει μόνο η ξεροκεφαλιά, ο εγωισμός, η επιπολαιότητά του, κ.λπ., κ.λπ. Ε, λοιπόν, όχι. Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε και πάλι σε μισές αλήθειες κι ανέξοδους αφορισμούς, ούτε να αναμίξουμε άσχετους μεταξύ τους παράγοντες. Μπορεί η προαναφερθείσα μέθοδος προσέγγισης των πραγμάτων να αποδεικνύεται δημοφιλέστατη κάθε φορά που ο εξαιρετικά ταλαντούχος (διαφωνεί κανείς;) Καστίγιο γίνεται αντικείμενο συζητήσεων, δεν παύει όμως να είναι ρηχή και αδιέξοδη.

ΚακΑ τα ψέματα. Το πολύτιμο χαρτί Καστίγιο κινδυνεύει να «καεί» κυρίως επειδή παραμένει ένας απροσδιόριστος «μπαλαντέρ», τον οποίο μάλιστα κατά καιρούς έριχναν στις παρτίδες με τρόπο εξεζητημένο και με ευκαιριακά κριτήρια. Παραμένει επί χρόνια ένα δαιμόνιο, πλην ανειδίκευτο, «μαμούνι»... γενικών καθηκόντων, μια «σβούρα» που κάθε τρεις και λίγο καλείται να κινηθεί αλλού και με διαφορετική φορά. Ε, κάποτε θα ζαλιζόταν!

ΑΣ θυμηθοΥμε: στα πρώτα χρόνια του στον Ολυμπιακό, ο Καστίγιο εθεωρείτο ιδανικός μελλοντικός αντικαταστάτης του Τζόρτζεβιτς στην αριστερή πτέρυγα. Κι όντως, είχε τις σχετικές προδιαγραφές. Ελα όμως που ελάχιστα επιστρατευόταν! Ακόμη και όταν οι «ερυθρόλευκοι» κέρδιζαν με 3 γκολ διαφορά, λες κι «έπρεπε» να βγει οπωσδήποτε του μεν «Τζόλε» η γλώσσα έξω από την κούραση, του δε πιτσιρικά Καστίγιο η ψυχή από τη λαχτάρα να παίξει. Με... ευχέλαιο «έπαιρνε χρόνο».
ΑργΟτερα, επί Προτάσοφ, όταν βάθυνε το χάσμα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Χούτο, ο Καστίγιο κλήθηκε άρον-άρον να αγωνιστεί ως κατά συνθήκη φορ. «Λύση» ανάγκης φορ δεν είναι. Ομως, χάρη στα άλλα προσόντα του -ταχύτητα, ντρίμπλα, τσαγανό- και κυρίως χάρη στην κλάση και την ποδοσφαιρική ευφυΐα του παρτενέρ του Ζιοβάνι, κάτι κατόρθωσε. Ορισμένα τέρματα στις εγχώριες διοργανώσεις, δύο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η περσινΗ περίοδος φόρτωσε στον Καστίγιο -όπως και στον Οκκά- σημαντικό ψυχολογικό βάρος για λόγους που αφορούν όχι την αμιγώς αγωνιστική εικόνα της ομάδας, αλλά τα... συμπαρομαρτούντα! Κάθε φορά που ο Νέρι υπέπιπτε σε λάθος ή έχανε ευκαιρία, αντιμετώπιζε την κακοπιστία εκείνου του τμήματος της κερκίδας που τον θεωρούσε «πρεσβευτή» του «λόμπι των λάτιν». (Τα αντίστοιχα «τραβούσε» ο Κύπριος με τους «αντιμπαγεβιτσικούς»). Ομως, το τέλος της σεζόν βρήκε τον Καστίγιο πλήρως δικαιωμένο: με τις δικές του εισόδους στους αγωνιστικούς χώρους (ανεξήγητα καθυστερημένες, μεταξύ μας), ο Ολυμπιακός «γύρισε» τον δεύτερο ημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ και ξεκλείδωσε τις άμυνες των αντιπάλων σε 2-3 κρίσιμα παιχνίδια πρωταθλήματος.

Τι ακριβΩΣ έδειξε τότε ο Καστίγιο; Οτι μπορεί να προσφέρει πολλά και στη δεξιά πλευρά. Και τώρα; Ο μοναδικός... εντελώς «χύμα» παίκτης της ομάδας υποχρεούται να αρχίσει σαν τον Σίσυφο μια νέα προσπάθεια, μήπως τυχόν και πείσει τον νέο προπονητή πως μπορεί να προσφέρει. Ηταν φυσικά δύσκολο να το πετύχει στα φιλικά του καλοκαιριού, αγωνιζόμενος με την ενδεκάδα των «ξεχασμένων» στην κορυφή της επίθεσης, δίχως έναν υψηλόσωμο συμπαίκτη δίπλα του. Αντιθέτως, αν το ταλέντο αυτό «πάει στράφι», θα είναι πανεύκολη η «ενοχοποίηση» του δύστροπου χαρακτήρα του. Εύκολη και βολική, μιας και θα είναι ανεπίτρεπτα αθωωτική για πολλούς και πολλά...