Τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν είναι το αποτέλεσμα, είναι ο τρόπος. Δεν είναι η πρόκριση, είναι η δοκιμασία. Δεν είναι παραδόξως το «γιατί», αλλά το «πώς» αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον Παναθηναϊκό. Γιατί μια ομάδα που χτίζεται έχει κυρίως ανάγκη από αλήθειες και όχι από υπερβολές. Ο ΠΑΟ τώρα χτίζεται. Αργά, δύσκολα, κουραστικά, αλλά όχι τσαπατσούλικα.

Ανάγκη

Ο Παναθηναϊκός μέχρι το 2-0 των πρώτων 68 λεπτών ακολουθεί κατά γράμμα τον Μαλεζάνι. Η μεθοδικότητά του είναι μεγαλύτερη από το πάθος του. Η ευλαβική τήρηση του σχήματος μοιάζει σημαντικότερη από το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟ δεν κάνει ευκαιρίες, αλλά παιδεύεται μηχανικά να δημιουργήσει προϋποθέσεις επίθεσης: προσπαθεί κόντρα στη λογική της ανάγκης του να σκεφτεί. Επειδή, ειδικά τέτοια εποχή, είναι δύσκολο να σκέφτεσαι και να παίζεις, προέκυψε η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου. Η Βίσλα έπαιζε για να σκοράρει και να προκριθεί και ο ΠΑΟ για να αποδείξει στον προπονητή του ότι ξέρει να παίζει σωστά το 4-4-2. Ακόμα και οι συγκλίσεις του Βόουτερ ήταν προσχεδιασμένες: το ότι ήταν ανούσιες και μείωναν τους χώρους που αναζητούσε ο σπουδαίος Χαραλαμπίδης ήταν στο πλάνο του προπονητή μια λεπτομέρεια.

Κενά

Αν ήμουν Μαλεζάνι, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος από τον Παναθηναϊκό του πρώτου ημιχρόνου: δεν παραδοξολογώ. Ο Ιταλός είδε χθες κάτι αληθινά σπουδαίο, δηλαδή ότι υπό συνθήκες πίεσης και έντασης οι παίκτες προτίμησαν να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες του από το να αναλάβουν πρωτοβουλίες! Το 2-0 ήρθε όπως ο Μαλεζάνι το περίμενε: δύο στημένες φάσεις, μεταφορά της πίεσης στην αντίπαλη (αδύναμη) άμυνα, πιο πολύ πρέσινγκ και κίνηση στο πλάι, αφού στη μέση ο Κονσεϊσάο και –κυρίως– ο Μπίσκαν οργανωτικά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Αν το ματς τελείωνε εκεί, ο κόουτς θα έπρεπε να ανάψει ένα κερί στον Αγιο Φραγκίσκο της Ασίζης για το γεγονός ότι, παρά τις πολλές ευκαιρίες, η Βίσλα δεν σκόραρε, και να δουλέψει από σήμερα κιόλας πάνω στα αμυντικά κενά.

Τρικάκι

Ομως το ματς δεν τελείωσε στο 2-0 –θα έλεγα μάλιστα ότι τότε άρχισε. Συνεχίζοντας να «παπαγαλίζει» το μάθημα, ο ΠΑΟ κινήθηκε με βάση το σενάριο και όχι τη λογική του ματς. Προτίμησε να δώσει χώρο για να παίξει στις αντεπιθέσεις με τον γρήγορο Γκέκα και τον φρέσκο Παπαδόπουλο, αλλά οι Πολωνοί (οι οποίοι, σημειωτέον, δεν σκέφτονταν αλλά έπαιζαν) σε αυτό το τρικάκι απάντησαν με κατοχή μπάλας και σωστή επίθεση απέναντι στην οργανωμένη (;) άμυνα του γηπεδούχου. Το 2-1 δεν ήταν ούτε τιμωρία ούτε αδικία. Ηταν το λογικό αποτέλεσμα ανάμεσα σε μια ομάδα που έχει πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές (οι οποίοι όμως αγωνίζονταν με χαλινάρι) και μια ομάδα που στηριζόταν στο όποιο ταλέντο της για να προκριθεί.

Προσήλωση

Στο 83', από τον πάγκο του ΠΑΟ ακούστηκε η μαγική φράση «παιδιά, 3-4-3»! Στον αγωνιστικό χώρο έπεφταν κορμιά, στις εξέδρες τα στομάχια έσπαζαν από την απογοήτευση που δημιουργούσε ο διαφαινόμενος αποκλεισμός από μια χειρότερη ομάδα, αλλά ο Μαλεζάνι σε αυτή τη θύελλα ήταν εκεί, για να σχεδιάσει επί χάρτου το σχήμα του τελευταίου δεκαλέπτου: ειλικρινά, δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή τον λάτρεψα όσο κανέναν άλλο προπονητή ή τον λυπήθηκα. Οπως και να έχει, ομολογώ ότι αυτή η εξωπραγματική για τα ελληνικά δεδομένα και θρησκευτικού χαρακτήρα προσήλωση του κόουτς στον Θεό που λέγεται σύστημα με συγκίνησε: σαν τον Σον Κόνερι στον αριστουργηματικό «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς», ο Μαλεζάνι αποφάσιζε τις τελευταίες εκείνες δραματικές στιγμές να πεθάνει τραγουδώντας τον δικό του εθνικό ύμνο: 3-4-3!

Φανέλα

Φυσικά, ο ΠΑΟ δεν προκρίθηκε χάρη στην τεχνική οδηγία. Προκρίθηκε διότι ο Αντριτς και ο Λεοντίου πήραν περισσότερες πρωτοβουλίες από τον Μπίσκαν και τον Φλάβιο, διότι ο σπουδαίος Γκαλίνοβιτς έκανε στο 2-1 την επέμβαση της καριέρας του, διότι ο Σέριτς αξιοποίησε τους χώρους που δημιουργήθηκαν στο πλάι από τη στιγμή που οι Πολωνοί έμειναν ουσιαστικά με 9 παίκτες, διότι ο Χαραλαμπίδης «ξεκλήρισε» την αριστερή πλευρά της Βίσλα παίζοντας ουσιαστικά χωρίς στήριγμα και διότι εν τέλει ο Παπαδόπουλος και ο Κώτσιος, οι δύο που σκόραραν, ανήκουν στην κατηγορία των παικτών που έχουν συνείδηση (και όχι απλή αίσθηση) του πού βρίσκονται και τι φανέλα φορούν.

Τρίτη πράξη

Στα τελευταία δέκα λεπτά του ματς και σε ολόκληρη την παράταση δεν υπάρχει μέσα στον αγωνιστικό χώρο σκέψη: μόνο πάθος και πίστη. Ομως αυτή η τρίτη πράξη του έργου δεν ακυρώνει, ούτε μειώνει απαραίτητα τις προηγούμενες. Μετά τη δοκιμασία με τη Βίσλα, ο φετινός ΠΑΟ δεν μοιάζει ακόμα πιο στέρεος ή πιο ποιοτικός ή πιο καλός ή πιο πλήρης από τον περσινό. Είναι όμως πιο «ευανάγνωστος» και, αν αναλογιστεί κανείς την περσινή σύγχυση, αυτό δεν είναι λίγο. Ο Ιταλός «σκηνοθέτης» του θα πρέπει να μάθει να εμπιστεύεται τους αυτοσχεδιασμούς των πρωταγωνιστών του, που του απέδειξαν δύο φορές την Τρίτη το βράδυ ότι παίζουν για χάρη του. Και με την προσήλωσή τους στις οδηγίες του και με τη δημιουργική ανυπακοή των πρωτοβουλιών τους.

Χτυποκάρδι

Ο Μαλεζάνι, ημέρα Τρίτη 23 Αυγούστου, συνάντησε στο ΟΑΚΑ τον Παναθηναϊκό των μεγάλων ευρωπαϊκών βραδιών. Η ομάδα του τον ακούει και τον ακολουθεί πιστά. Ας ακούσει λίγο κι εκείνος το χτυποκάρδι της καρδιάς του, όχι για να λειτουργήσει σαν καλός πατερούλης που κάνει τα γούστα των παικτών του, αλλά για να γίνει λιγότερο δογματικός. Δεν θα βγει χαμένος…