Ο-ε-ο, πού είναι οι Γιούγκοι; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Εντάξει, οφείλω να το ομολογήσω. Ούτε από την πρώτη ομαδική φωτογράφηση του Ολυμπιακού αναγνώρισα πολλούς. Ωστόσο, σε αντίθεση με την ΑΕΚ, αυτό αποτελεί καλό σημάδι. Οχι μόνο για τον ίδιο τον «θρύλο», αλλά και για το μπάσκετ γενικά. Εάν δεν αποφάσιζαν τα αφεντικά του Ολυμπιακού να σημάνουν αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα (και στο επικοινωνιακό), η σεζόν που έρχεται θα έμοιαζε με κακόγουστο καλαμπούρι. Από δω ο Παναθηναϊκός, από κει όλοι οι άλλοι. Ενώ τώρα ξέρουμε ότι ο πρωταθλητής θα έχει «αντίπαλον δέος» απέναντί του. Και ότι θα είναι δύο οι ανταγωνιστικές ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα, όχι μόνο μία. Πάλι καλά.

Aναζητήστε στην ιστοσελίδα της ΚΑΕ το πρώτο ομαδικό ενσταντανέ του αναδομημένου Ολυμπιακού (δίχως τους διεθνείς Παπαμακάριο, Βασιλόπουλο) και προσπαθήστε να συνδυάσετε πρόσωπα με ονόματα. Δεν είναι εύκολο. Οποιος έχει καιρό να πατήσει στο ΣΕΦ, δεν θα αναγνωρίσει ούτε τον Λάζαρο Αγαδάκο ούτε τον Γιώργο Πρίντεζη. Του Νίκου Χατζή το πρόσωπο είναι γνώριμο και στα μικρά παιδιά (όσο κι αν δυσκολευόμαστε να τον συνηθίσουμε με τα κόκκινα), ενώ η φιγούρα του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη είναι μοναδική, «unmistakeable» που λένε οι Αμερικανοί, αφού μετά βίας χώρεσε μέσα στο κάδρο του φωτογράφου. Λέγεται, πάντως, ότι έχασε κάποια κιλά ο νεαρός.

Από τα νέα αποκτήματα, είναι αδύνατο να μπερδέψει κανείς τον Εουρέλιους Ζουκάουσκας, αφού έχει μπόι βροντόσαυρου και δεν μοιάζει με κανέναν. Τους άλλους, όμως; Τον αμούστακο Λιθουανό, τον Σεϊμπούτις, τον έμαθαν μόνο όσοι ξενύχτησαν για να δουν τον τελικό του Μουντομπάσκετ Νέων. Ο Ράντσικ εντυπωσιάζει με το κορμί του, ενώ ο Κουίνσι Λιούις μοιάζει ελαφρύς σαν «φτερό» δίπλα στους ψηλούς. Ο Αμερικανός μπορεί να αποδειχθεί παίκτης-κλειδί για τον φετινό Ολυμπιακό. Ο Τάιους Εντνι δεν έχει έλθει ακόμα, ενώ τον Μπάρλο, τον Αργυρόπουλο και τον Καλαϊτζίδη τους ξέρουν «φατσικά» μόνο οι πιο φανατικοί. Χάζευα τη φωτογραφία και κάτι μου φαινόταν παράξενο, κάτι μου φαινόταν ασυνήθιστο -αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι...

Ωσπου, μου έκανε «κλικ»: ο Ολυμπιακός του 2005-06 δεν έχει Γιούγκους.

Ούτε Σέρβους ούτε Κροάτες, ούτε Σλοβένους ούτε Σκοπιανούς, ούτε Βόσνιους. Για πρώτη φορά από τότε που ο Ιωαννίδης κουβάλησε στον Πειραιά τον Τόμιτς, τον Τάρλατς, τον Νάκιτς και, βέβαια, τον Πάσπαλι...

Αναμφισβήτητα πρόκειται για «τέλος εποχής». Τα τέκνα της μεγάλης σχολής των «πλάβι» (για την οικονομία του κειμένου, τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι) πρόσφεραν πολλά στον Ολυμπιακό, τον βοήθησαν να αφήσει πίσω του τα πέτρινα χρόνια, του χάρισαν τίτλους, τίμησαν τη φανέλα του και το παντεσπάνι που έφαγαν. Με το πέρασμα των χρόνων, είδαμε και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Δημιουργήθηκαν κλίκες, γεννήθηκαν ίντριγκες, ειπώθηκαν λόγια πικρά, γέμισαν πορτοφόλια ανθρώπων που δεν το άξιζαν, κακοφόρμισε το ειδύλλιο, πάλιωσε η συνταγή. Οταν το κουμάντο της ομάδας πέρασε στα χέρια του αγαπημένου των φανατικών Τόμιτς, η καταβαράθρωση ήταν αναπόφευκτη. Να μη μιλήσουμε πάλι και για τη «θαυματουργή» θητεία του Σούμποτιτς.

Στα δικά μου μάτια, αυτή η αλλαγή φυσιογνωμίας είναι ευπρόσδεκτη. Αρκετά πια με τη... γιουγκοκρατία. Ακόμα και στην αποφράδα περσινή σεζόν, πέρασαν από τον Ολυμπιακό ο Γιούρκοβιτς, ο Ζορόσκι, ο Γκόρενς, ο Οβτσίνα, ο Βούκτσεβιτς και, φυσικά, ο Τόμιτς. Εξι, ζωή να 'χουν, και χώρια ο Μίνιτς! Το μοντέλο του Καζλάουσκας, αν κρίνω από τους παίκτες τους οποίους επέλεξε, θα είναι πιο ελεύθερο, λιγότερο «σφιχτό» και πιο ευχάριστο στο μάτι του θεατή. Θα αποδειχθεί και αποτελεσματικό; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Οσο για την απο-γιουγκοποίηση, ας κρατήσουμε ακόμα μια πισινή. Τώρα που φαίνεται να ναυαγεί το φλερτ με τον Δήμο Ντικούδη, ο (αξιόλογος) Κροάτης Αντρια Ζίζιτς μπορεί να εξελιχθεί σε πρώτη επιλογή.