Δεν θυμάμαι ποτέ να 'χουν παίξει πρεμιέρα ισπανικού πρωταθλήματος Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Ούτε στη Serie A Γιουβέντους-Μίλαν. Είναι κοινός τόπος, όταν πωλείς πρωτάθλημα, ότι το highlight το προστατεύεις. Το προφυλάσσεις. Δίνεις χρόνο. Ώστε, όταν πια το σερβίρεις στο κοινό, να 'χουν στο μεταξύ ροντάρει (κατά το δυνατόν) οι τοπ ομάδες.
Εμείς, εδώ, το δικό μας highlight, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, το χαραμίσαμε. Γιατί, μη γελιόμαστε, χαράμι πήγε. Κάπου πήρε τ' αυτί μου ότι το 'πε κι ο Γεωργάτος, πως δεν τους άρεσε (φυσικά και δεν τους άρεσε) ότι μπήκαν να παίξουν ντέρμπι, πρώτη-πρώτη αγωνιστική. Οι καλοί ποδοσφαιριστές προσμένουν τούτα τα ματς, για ν' απλώσουν και να επιδείξουν το χάρισμά τους. Οχι για ν' αγωνιούν πώς θα κρύψουν (ή, έστω, πώς θα μακιγιάρουν για να μην πολυφαίνονται) τα εύλογα, τέτοια εποχή, κενά.
Τι κερδίσαμε, λοιπόν; Τα πρώιμα κι αβασάνιστα σχόλια ("άμα είναι να δούμε τέτοια μπάλα...") της εύκολης απαξίωσης. Ενώ, μερικούς μήνες μετά, εάν τότε συγκρίνουμε τις επιλογές ενδεκάδας και τις τακτικές αναζητήσεις με τις προχθεσινές, θα αντιληφθούμε τις σίγουρες (μεγάλες) διαφορές. Οι ομάδες παίρνουν μορφή και εξελίσσονται, στη ροή της σεζόν. Οχι στην αφετηρία.
Τώρα, ακόμη είναι εντελώς ασχημάτιστες. Δεν έχουν προλάβει καν να εντάξουν στον κορμό τους, πολύ περισσότερο ν' αφομοιώσουν, ορισμένες απ' τις θερινές αγορές. Διόλου παράξενο, πρωταγωνιστές την Κυριακή ήταν οι παλαιοί. Άλλο οι αθώες φαντασιώσεις του καλοκαιριού, άλλο η πραγματική ζωή.
Ο Ολυμπιακός νίκησε... δίχως να χρειαστεί (να παρουσιάσει) κάτι το ιδιαίτερο. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Τα έκανε, και τα έκανε σωστά. Με συγκέντρωση, με ηρεμία, με τακτική προσήλωση. Επένδυσε στον χρόνο, που ήταν ο κύριος σύμμαχός του. Και στις επιμέρους, σεσημασμένες κιόλας, αδυναμίες του αντίπαλου. Αρκούσε. Οταν ο Παναθηναϊκός (που είχε τις "υποχρεώσεις" του γηπεδούχου) στράγγισε από χυμούς, πλέον τον είχε παιγνιδάκι στα χέρια του.
Εννοείται, ο πρωταθλητής δεν... φταίει ότι οι «πράσινοι» έρχονταν απ' τα 120 λεπτά της περασμένης Τρίτης. Για την ακρίβεια, γι' αυτό φταίει (ότι, δηλαδή, η ρεβάνς με τη Βίσλα δεν τελείωσε ξεκούραστα, σαν πάρτι, στα 90 λεπτά, αλλά τράβηξε με τόσο χτικιό άλλα 30) μονάχα ο Μαλεζάνι. Ο ιταλικός μινιμαλισμός, αν θέλετε. Η μπολιασμένη φιλοσοφία, να νικάμε με μόνον «όσο χρειάζεται», in extremis, ποτέ με ένα (γκολ) παραπάνω. Η ηδονή-διαστροφή να υποφέρουμε, πριν νικήσουμε. Αυτό το καταραμένο σοφρίρε.
Ο Σόλιντ, την Κυριακή, αγόρασε το μάξιμουμ του χρόνου και της ανοχής (να μη τον ζαλίζουν, γιατί π.χ. οι λάτιν Καστίγιο και Σούρερ έμειναν εκτός δεκαοκτάδος ή γιατί απ' όλες τις μεταγραφές «του προέδρου» έβαλε μόνο τον Κωνσταντίνου). Διόλου ασήμαντο κέρδος. Παραλαμβάνοντας ομάδα που τελείωσε τη χρονιά με νταμπλ και δέκα πόντους στο γκρουπ του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Νορβηγός αντιλαμβανόταν ότι δεν έμενε να υποσχεθεί... κάτι περισσότερο απ' αυτά.
Προτίμησε, ευφυώς, να παίξει το λαοφιλές χαρτί της «φουλ επίθεσης». Ευαγγελίστηκε ότι η ομάδα θα σκοράρει πάνω απ' τα 54 (τόσα δεν ήταν;) γκολ που έβαλε στο πρωτάθλημα πέρυσι. Το πρώτο και το δεύτερο είναι, κιόλας, γεγονότα. Δίχως... φουλ επίθεση. Αλλά με κόμπακτ διάταξη, στην οποία ήταν καταφανές ότι ο πολύπτυχος και πολυλειτουργικός Τουρέ (των φιλικών παιγνιδιών) εδώ είχε ρητή εντολή να μην περάσει τη γραμμή της σέντρας.
Ν' αφήσει αυτή τη δουλειά, της έξτρα ενίσχυσης των μπροστινών, στον έξοχο Στολτίδη. Ο Στολτίδης καταβρόχθισε σε άμυνα και επίθεση, σαν μια μπουκιά, τον Φλάβιο Κονσεϊσάο. Ο δε Τουρέ, ότι τήρησε το αυστηρό πλάνο κατά γράμμα αντί ν' αφήσει το φυσικό του να τον οδηγήσει στον πειρασμό των απαγορευμένων πρωτοβουλιών, τούτο είναι πιο εντυπωσιακό. Ακόμη κι απ' τα τακουνάκια, τις ντρίμπλες, τις πάσες και τα γκολ της προετοιμασίας.
Ο Παναθηναϊκός, μετά το ένα βήμα εμπρός με τη Βίσλα, αφέθηκε (στον ενθουσιασμό της στιγμής) και παρασύρθηκε να πραγματοποιήσει ένα... άλμα (τριπλούν!) πίσω. Έχασε το ντέρμπι, έχασε το κύμα των φαν προς τα εκδοτήρια των εισιτηρίων, μαζί θα χάσει την έδρα του και τους σέντερ-μπακ του για κάμποσο καιρό. Ο Μόρις, έξοχος παίκτης (καίριος, εγκεφαλικός, δυναμικός, δημιουργικός, ηγετικός), τα...πέταξε όλα μονομιάς στον κουβά κι η κερκίδα τον αποθέωσε!
Το κομμάτι της νοοτροπίας πάσχει, στο «τριφύλλι», όσο κανένα άλλο. Και διορθώνεται πιο δύσκολα απ' οποιοδήποτε άλλο. Είναι το κρίσιμο κομμάτι, η μενταλιτέ, στο οποίο ο Μαλεζάνι δείχνει ότι μπορεί στ' αλήθεια να βοηθήσει δραστικά. Γιατί ο Ιταλός προπονητής, στη σχολή στην οποία κόλλησε με το σοφρίρε, στην ίδια αυτή σχολή έμαθε για το ποδόσφαιρο τα πράγματα που εδώ κάποιος έχουμε ανάγκη να τα διδάξει.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
