Δυο-τρεις φάπες πριν από τον (ενδεχόμενο) πόλεμο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το περσινό, με την ΑΕΚ, ήταν ό,τι συνήθως περιγράφεται ως «πολύ καλό για να 'ναι αληθινό». Επειδή, όμως, ήταν όντως και πολύ καλό και πολύ αληθινό, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «πολύ καλό και πολύ αληθινό για να κρατήσει αιώνια». Δεν θα ταίριαζε, άλλωστε, στη φήμη (της ιστορίας) του... Βυζαντίου. Ούτε στα δύο κεφάλια, που κοιτάζουν το ένα προς το μέλλον, το άλλο προς το παρελθόν.

Στις ομάδες οι πρόεδροι, οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές, τα λοιπά στελέχη, όλοι, έρχονται και παρέρχονται. Οι οπαδοί, μόνον εκείνοι, μένουν. Δεν ακούγεται ανεξήγητο ότι, ιδίως στις μεγάλες ομάδες, φτάνουν να νιώθουν πως «αυτοί είναι κι άλλοι δεν είναι». Το όνομα του συλλόγου τίθεται, στη συνείδησή τους, το πολύ-πολύ στο ίδιο (αν όχι και σε κατώτερο) ύψος απέναντι στο όνομα της οργάνωσης.

Η ΑΕΚ, σε τούτη τη συγκυρία, διοικείται από γκρουπ ανθρώπων που αγωνιούν και τρέχουν για το μέλλον. Και συγχρόνως υποστηρίζεται στην κερκίδα, στον βαθμό που υποστηρίζεται, από γκρουπάκι που αγωνιά και τρέχει... γιατί είναι αλλιώς μαθημένοι, γιατί νιώθουν πως κινδυνεύουν, ότι χάνουν κεκτημένα, γιατί δεν αντέχουν τους διαφορετικούς ρυθμούς, γιατί δεν νοείται να μην περνάει (αφού έτσι συμβαίνει, από αρχαιοτάτων χρόνων) το δικό τους, γιατί εννοούν πως θα τους περάσει, ακόμη κι αν το κόστος εις βάρος της ομάδας είναι αφόρητο.

Θέλουν, επί παραδείγματι, «γήπεδο στη Φιλαδέλφεια». Αλλά δεν ψηφίζουν (για να 'ναι, τουλάχιστον, συνεπείς με τα θέλω τους) Μελισσανίδη, που τους το προσφέρει στο πιάτο... με λεξοτανίλ και χαμάμ. Στηρίζουν Νικολαΐδη, που δεν θα μπορούσε να 'ναι πιο ξεκάθαρος και πιο αναλυτικός ότι τα σχέδιά του μοιάζουν, σε σχέση με την επιθυμία τους, ανατολή προς δύση. Στηρίζουν Νικολαΐδη και είναι καταφανές ότι στο πίσω μέρος του μυαλού κυριαρχεί η σκέψη πως θα του ψήσουν το ψάρι στα χείλη (περίπου όσο και του Μπάγεβιτς, για να φύγει!) και θα τους το κάνει, το γήπεδο, εκεί που το θέλουν. 'Η θα φύγει απηυδισμένος, όπως ο Μπάγεβιτς, και θα τους το κάνει ο επόμενος. Ετσι γινόταν, με όλους και με όλα, πάντοτε.

Το καλό-κακό είναι ότι η προηγούμενη περίοδος άφησε παρακαταθήκη, στην ΑΕΚ, εκείνη τη διευρυμένη (πολύ πέρα απ' τα όρια του πληθυσμού της «Original») βάση θεατών στο Ολυμπιακό Στάδιο. Το κύμα των οικογενειών, που τους καλάρεσε και συνέρεαν στο Μαρούσι.

Ο ΝικολαΐδηΣ καλείται να περιφρουρήσει τούτη την κατάκτηση, να χτίσει επάνω σε (να εδραιώσει και να επαυξήσει) ό,τι δημιουργήθηκε. Στοίχημα που δεν συμβιβάζεται με την εσαεί αιχμαλωσία στα κέφια των σκληροπυρηνικών. 'Η θα τους χαϊδεύει ή θα το προστατεύσει. Πολύ καιρό τώρα, είχε την υπομονή (και διέθετε χρόνο) να παίζει τις κουμπάρες. Να δώσει περιθώριο προσαρμογής. Η υπομονή, μάλλον, σώνεται. Χθες είπε να ρίξει δυο-τρεις φάπες. Και να περιμένει τα αποτελέσματα.

Ένα ενδεχόμενο, έως σφόδρα πιθανό, αποτέλεσμα είναι η κήρυξη πολέμου. Η «Original» έχει πράγματι το οργανωτικό βάθος, και ο Χατζηχρήστος το χάρισμα του... θρησκευτικού ηγέτη, για να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους «αριστεροτραφείς τεχνοκράτες» της ΠΑΕ. Ξέρουν την τέχνη του αντάρτικου, διαθέτουν τη φαντασία και την ευρηματικότητα να φτάνουν τον στόχο τους, όπως κι αν αυτός λέγεται, στα όριά του. Κάπως έτσι έκαναν συμπαθή τον Μπάγεβιτς, ακόμη και σε όσους απέναντι στον Σέρβο τοποθετούνταν από ουδέτερα έως αδιάφορα.

Η διαφορά τώρα είναι ότι ο Νικολαΐδης, αν αυτός είν' ο στόχος τους, δεν μοιάζει με κανέναν απ' τους προηγούμενους. Όταν μιλάει για «το όποιο κόστος», το εννοεί. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών θα 'ναι, τούτη τη φορά, τελεσίδικο.