Η τύχη στα χέρια (μας) και οι στατιστικοί κίνδυνοι (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το Σαββατόβραδο δεν έβλεπα τηλεόραση. Όταν ήρθε ο γιος του Χρήστου (Σωτηρακόπουλου), ο Ρόμπερτ, να αναγγείλει ότι η Τουρκία «το γύρισε» και πλέον προηγείται της Δανίας με 2-1, του είπα «μην ανησυχείς, θα γίνει 2-2 στο 93', για να μην έχουν χρόνο οι Τούρκοι μετά και να 'ναι η τέλεια κηδεία».

Εγινε. «Ηταν... στημένο και το ήξερες;» αναρωτήθηκε τότε με κάτι σαν εφηβική αφέλεια. Μερικά πράγματα, το πιστεύω ακράδαντα, δίχως να μπορώ και να το αποδείξω, γίνονται γιατί... έτσι (πρέπει να γίνουν!).

Το ατού που όλοι θέλουν, «να κρατάμε την τύχη στα χέρια μας» για να μην κρεμόμαστε από τους άλλους, είναι απίθανο να το 'χει κάποιος μονοπώλιο. Σε τουρνουά που αρχίζει 4 Σεπτεμβρίου, τελειώνει 12 (του μεθεπόμενου) Οκτωβρίου, εξελίσσεται δηλαδή σε ροή 13 μηνών και μιας εβδομάδας, με 14 αγωνιστικές, επτά αντίπαλους και με 42 ματς, το λογικό και συνάμα το γοητευτικό, αν θέλετε, είναι να αλλάζουν οι συσχετισμοί.

Εμείς αυτό το ατού, που νομίζαμε πως το προστατεύσαμε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο, μόλις τέσσερις ημέρες μετά (με την ήττα από την Ουκρανία) το χάσαμε. Ωστόσο, έφταναν μόνον τρεις (θερινοί) μήνες και μία αγωνιστική για να το ανακτήσουμε εκ νέου. Εάν, στ' αλήθεια, το έχουμε ανακτήσει. Διότι ουδείς μάς έχει εγγυηθεί ότι οι εκπλήξεις τελείωσαν, άρα η νίκη στο Καζαχστάν είναι αυτονόητη. Δεν είναι. Είναι (πολύ) πιθανή. Πόσο; Περίπου όσο του Παναθηναϊκού πέρυσι στην Κέρκυρα. 'Η του Ολυμπιακού στον Εργοτέλη.

Τη στατιστική και τους κινδύνους της έμαθα ανέκαθεν να τη (τους) φοβάμαι. Εν προκειμένω, ότι κάπου-κάπως-κάποτε θα σπάσει ο διάβολος ένα ποδάρι και θα ξεκολλήσει το Καζαχστάν από το «0». Από τη δε Ουκρανία, οικοδέσποινα μεθαύριο με φιλοξενούμενη την Τουρκία, δεν προσμένω πολλά. Οι άνθρωποι προκρίθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι οι πρώτοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που το πέτυχαν, έχουν όλα τα δικαιώματα να το γλεντήσουν. Αν δεν προλάβουν να συνέλθουν έως την Τετάρτη από τη μέθη της γιορτής, τι θα κάνουμε; Θα τους ζητήσουμε... λογαριασμό ή θα τους μηνύσουμε; Αφήστε ότι και εκεί ελλοχεύει ο στατιστικός κίνδυνος κάπου-κάπως-κάποτε το αήττητο της Ουκρανίας στο τουρνουά να σπάσει.

Μεταξύ μας, δεν είμαι και τόσο σίγουρος εν όψει 8ης Οκτωβρίου στην Κοπεγχάγη ποιο είναι το αληθινό συμφέρον της Εθνικής. Να μας αρκεί η ισοπαλία και την ίδια στιγμή η Δανία να 'ναι 100% ενδιαφερόμενη, συνεπώς υπό πίεση, για την πρόκριση; 'Η να χρειαζόμαστε μονάχα τη νίκη απέναντι στην «εκτός τοπίου» Δανία, που (υποτίθεται αδιάφορη, αλλά όχι με τη... μεσογειακή έννοια της αδιαφορίας) θα παίζει ελεύθερα και θα παίρνει κεφάλια;

Εννοείται πως το κεντρικό ερώτημα της συγκυρίας δεν είναι οι άλλοι, είμαστε εμείς. Αντε και ανακτήσαμε το δικαίωμα «να κρατάμε την τύχη στα χέρια μας». Τι την κάνουμε ετούτη την τύχη; Η εικόνα τον Αύγουστο στο φιλικό των Βρυξελλών, εκείνη η... ξεκούραστη και φτηνή ήττα από το περιορισμένων δυνατοτήτων Βέλγιο, δεν συνάδει με τον ενθουσιασμό. Ηταν εικόνα ομάδας όχι «κουρασμένης από την προετοιμασία» (αν ανατρέξουμε σε παρελθόντες Αυγούστους, μια χαρά εμφανίσεις κάναμε), αλλά κομματιασμένης.

Ομάδας που, ας μην κρυβόμαστε, δεν φέρει στο κορμί της τους ίδιους χυμούς και την ίδια ενέργεια, την ίδια δίψα στην ψυχή και την ίδια λάμψη στα μάτια. Αυτά δηλαδή που ήταν τα «μυστικά» των υπερβάσεων. Φέρει κυρίως πληγές. Τις πληγές που κουβαλάει ο καθένας διεθνής, ο οποίος συμβαίνει να μην έχει ομάδα ή να μην προπονείται ή να μην παίζει ή να μην είναι σε ανταγωνιστική φόρμα. Στο Αλμάτι, το μάξιμουμ εφικτό είναι να κοροϊδέψουμε και έτσι να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Στη Δανία ωστόσο, αν τα προβλήματα στο μεταξύ (αυτόν τον ένα μήνα) δεν έχουν επιλυθεί, είμαστε καταδικασμένοι να αποκαλυφθούν.