Το βουβό κύμα που ορθώνεται απέναντι στον οχετό (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Χθες βράδυ πήγα (φυσικά!) στην εκδήλωση της Καλλιθέας, της ομάδας μου. Ο προσκεκλημένος της ΠΑΕ Σεραφείμ Φυντανίδης, ο διευθυντής (μου) στην «Ελευθεροτυπία», μίλησε αρκετή ώρα. Διηγήθηκε ένα περιστατικό από ανέβασμα αρχαίας τραγωδίας στο θέατρο των Φιλίππων, στην Καβάλα, όπου κάποιος θεατής αποδοκίμασε ηθοποιό. Και τότε ο Νίκος Κούρκουλος φώναξε «στοπ», ύστερα «φώτα», διέκοψε την παράσταση αμέσως, είπε ότι θα τη συνέχιζε μόνον εάν ο ανάγωγος ζητούσε επί τόπου συγγνώμη.

Ο Φυντανίδης παρακίνησε τους ποδοσφαιριστές, κατ' αναλογίαν, κάποια φορά να τολμήσουν και να το κάνουν. Να σηκωθούν και να φύγουν απ' τον αγωνιστικό χώρο, ν' αντιδράσουν, εάν στην κερκίδα εκτυλίσσονται αίσχη. Καθόμουν ανάμεσα (όχι στους δημοσιογράφους, αλλά) στους παίκτες, τα νέα παλληκάρια, της Καλλιθέας. Ηταν πολύ εύκολο να καταλάβω ότι, συνηθισμένοι σε διαφορετική γλώσσα στ' αυτιά τους, εντυπωσιάστηκαν με τον λόγο του Φυντανίδη. Άλλη μουσική! Στο τέλος, ο Τζορμπατζάκης, ετούτο το νευρώδες πλάσμα απ' την Κρήτη, που ανεβοκατεβαίνει σαν δαίμονας την αριστερή πλευρά, με ρώτησε ποιο βιβλίο του διευθυντή μου να πάει και ν' αγοράσει. Γιατί του 'χουν συστήσει να διαβάζει... για να ηρεμεί!

Το δε ακροατήριο από κάτω, σε κανένα σημείο (όσο τη στιγμή της δραστικής παραίνεσης του Φυντανίδη) δεν χειροκρότησε τόσο θερμά. Ηταν το πες-τα-Χρυσόστομε στη γλώσσα των χεριών, του σώματος. Είν' αυτό το «βουβό κύμα», που ορθώνεται κι υπερβαίνει τους διαχωρισμούς μεταξύ των ομάδων. Τον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου. Είναι το γενικό αίτημα του γηπεδικού πολιτισμού, που διαπερνά την ευρύτερη κοινωνία. Είναι το κοριτσάκι απ' τη μια, και η αλητεία απ' την άλλη, που σημειώναμε εδώ προ ημερών. Είναι οι είκοσι λέξεις-βάλσαμο της κυρίας Καραγιάννη, κόρης του ιδρυτή της ΑΕΚ, δίπλα στις πολλαπλάσιες λέξεις-οχετό εκείνων που ζουν για να εκτονώνουν τη δυστυχία τους στην εξέδρα.
Έπεσε το μάτι μου τις προάλλες, ειλικρινά δεν θυμάμαι σε ποια εφημερίδα, τι λένε οι «θυράκηδες» των άλλων μεγάλων ομάδων της χώρας για τα συμβαίνοντα στην ΑΕΚ. Ο Τάκης, ο Σάκης, ο Ακης, ο Μάκης. Απ' τον Ολυμπιακό, απ' τον ΠΑΟΚ, απ' τον Παναθηναϊκό, απ' τον Αρη. Η «μπετόν αρμέ» σύμπτωση απόψεων ήταν καταφανής. Όλοι «κατά Ντέμη». Δεν είναι πρόβλημα. Ανεξήγητο, είδηση μ' όλη τη σημασία, θα 'ταν το αντίθετο. Πρόβλημα είναι ότι, ενώ οι απανταχού «οργανωμένοι» (ενώπιον του, κατ' αυτούς, «κινδύνου») ακολουθούν κοινή γραμμή, την ίδια στιγμή αδυνατούν να ευθυγραμμιστούν στην πράξη, όχι στην ευχολόγια, οι ιδιοκτήτες-επιχειρηματίες.

Ο Φυντανίδης το 'πε και αυτό (ό,τι λέει, δηλαδή, όλη η κοινωνία) χθες, μες στα μούτρα του παριστάμενου Λυκουρέζου, ότι «μετά τη γενναία κίνηση του Ντέμη, οι υπόλοιποι πρόεδροι, απ' όσα βλέπω, κάνουν το κορόιδο». Ο Λυκουρέζος διακριτικά, λίγη ώρα αργότερα, απήλθε της αιθούσης. Είν' η θλίψη που γεννά η στάση π.χ. του Σπανού, ο οποίος προφανώς... αδυνατεί να γνωρίζει ποιος είν' εκείνος ο ανθός με το λευκό φανελλάκι (στο, διάσημο πια, βίντεο) που κοπανιέται αλύπητα με τον ΑΕΚτσή. Προφανώς, δεν τον γνωρίζει ούτ' ο δήμαρχος. Τόσο οριακά που εξελέγη την προηγούμενη φορά, μάλλον δεν είναι ώρες για τέτοια προεκλογικά αστεία.

Τα ενδοΑΕΚικΑ δεν μ' ενδιαφέρουν. Αν η «Original» είναι ενωμένη ή αλληλοφαγώνονται. Αν έκαναν καλά ή γκέλα, που δεν προσέρχονται να συνομιλήσουν με τον Νικολαΐδη. Ανέκαθεν, όποτε άκουγα ΑΕΚτσήδες να μιλούν γι' αυτά, με πιάνει η ίδια αφόρητη πλήξη. Εκείνο που καταγράφω με ενδιαφέρον είναι η έμπρακτη διάθεση της ΠΑΕ ν' αποζημιώσει όποιον νιώθει ότι ζημιώνεται. Η, επίσης έμπρακτη, απομάκρυνση απ' το κλισέ των γελοίων υπερασπιστικών επιχειρημάτων ενώπιον του αθλητικού δικαστή. Οπωσδήποτε, το βάρος στην επικοινωνία με τον (πολύ) κόσμο, που έχει ερωτήσεις και είναι προτιμότερο να μαθαίνει τις απαντήσεις απ' τον Ντέμη, παρά απ' τις... εφημερίδες. Απ' τις εφημερίδες, το πιο πολύ που έχει να μάθει (ή να «μάθει») είναι για «θερμά επεισόδια» και «καυτούς διαλόγους» (στο πεζοδρόμιο) ανάμεσα στον Νικολαΐδη και σε δυο-τρεις «πυροβολημένους».

Ένα καλό (αν και, καταπώς φαίνεται, πολύ μακρινό) ερώτημα είναι πώς θα μοιάζει η ζωή στο γήπεδο... μετά τους «οργανωμένους». Μονάχα με γιαγιάδες, παιδάκια, γονείς, ωραίες φατσούλες. Δίχως πάσης φύσεως και παντός χρώματος στρατιές. Η εύκολη απάντηση είναι ότι το γήπεδο θα γίνει εκκλησία. Και, ναι, ξενερωσιά. Όπως στο «Ολντ Τράφορντ», όπου επανειλημμένως ο σερ Αλεξ (Φέργκιουσον) έχει διαμαρτυρηθεί ότι το vocal support, η ηχητική υποστήριξη κατάντησε να είναι ένα κρυόπλαστο πράγμα. Εάν πράγματι οι «οργανωμένοι», δηλαδή τα 20-30 μπουμπούκια που θρέφουν στον κόρφο τους, αποστασιοποιηθούν και οι σχέσεις τους πλέον με τις ΠΑΕ (όπως... απειλούν) γίνουν τυπικές, τότε δεν πειράζει. Ας φτάσουμε ως εκεί, κι ας είναι μετά πρόβλημα του τοπίου το υποτονικό vocal support.