Η φανέλα με το 9 (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Οφείλω να το ομολογήσω, είμαι από τους βιαστικούς. Και ως τέτοιος έβγαλα το πρώτο επιφώνημα ενθουσιασμού γύρω στο 13ο λεπτό του χθεσινού φιλικού της Εθνικής με τη Γερμανία: «Μέχρι και χρυσό μπορούμε»! Φυσικά, όλα πήγαν στραβά στα 27 λεπτά που ακολούθησαν. Από το +31, η ελληνική ομάδα επέτρεψε στη... Νοβίτσκι-μάνσαφτ να εγείρει ακόμα και φιλοδοξίες νίκης. Το τελικό 91-81 φυσικά κολακεύει τους Γερμανούς.

Αλλά τι μαγεία η εικόνα του πρώτου 15λέπτου.

Ηταν μια Εθνική βγαλμένη από τα υγρά μπασκετικά μου όνειρα. Η άμυνά της προκαλούσε ασφυξία, η ικανότητά της να εκμεταλλεύεται τους ανοιχτούς χώρους θαυμασμό, η αλληλοκάλυψη φανέρωνε τόνους ιδρώτα στο γήπεδο. Αυτά ήθελα να δω εγώ, όχι τα τρίποντα. Ομως, η Εθνική ήταν αποφασισμένη να γλυκάνει για τα καλά τους 4.000 (ωραίους) φιλάθλους που μαζεύτηκαν στο ΟΑΚΑ με μπλούζες «Charisteas» και «Dellas». Στα αποκαλυπτήριά της δεν διέθετε μόνο τα στοιχεία που πασχίζει να της μεταγγίσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά και αυτά που υποτίθεται ότι της λείπουν σε βαθμό βασανιστικό: τρίποντο, επιθετικές λύσεις, δημιουργία προσωπικών φάσεων, οίστρο στη θέα του αντίπαλου καλαθιού.
Σύμφωνοι, μόνο για ένα ημίχρονο και μόνο επειδή αφηνίασε ξαφνικά ο Φώτσης. Αλλά η Εθνική του πρώτου μέρους απέδειξε ότι το ταβάνι της είναι ψηλά. Οσο μέτριοι κι αν παρουσιάστηκαν οι χωρίς Οκουλάτζια, Φέμερλινγκ Γερμανοί, κομπάρσους τους έκανε η δική μας ομάδα. Μέχρι να ζεσταθεί ο πολύς Νοβίτσκι, οι δικοί μας είχαν χαθεί στον ορίζοντα. Και, διορθώστε με αν κάνω λάθος, νομίζω όμως ότι είδα τον Φώτση να ρίχνει στον Ντιρκ τάπα σβουριχτή, στα ίσα, από αυτές που ένας παίκτης (ειδικά σταρ) τις φυσάει και δεν κρυώνουν.

Αλήθεια, ποιος ήταν αυτός που φόρεσε τη φανέλα με το 9 χθες στο ΟΑΚΑ; Ή, για να μην αδικήσω τον Αντωνάκη: ποιος ήταν αυτός που φορούσε τη φανέλα με το 9 στα προηγούμενα φιλικά της Εθνικής;

Oσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, ο Φώτσης προφανώς πείσμωσε επειδή οι φήμες τον θέλουν («τον ήθελαν»;) υπ' ατμόν. Χθες έχασε και τη θέση του στην αρχική πεντάδα (από τον Τσαρτσαρή), αλλά ήλθε από τον πάγκο αποφασισμένος να θυμίσει το μεγάλο ταλέντο αλλοτινών καιρών. Τον Φώτση που έφτασε να αντιμετωπίζει ενώπιος ενωπίω τον Νοβίτσκι όχι στο ΟΑΚΑ, αλλά στο ΝΒΑ. Τον χρειαζόμαστε και τον καλωσορίζουμε. Ενας λιγότερος για τον χορό του Ζαλόγγου. Εμειναν δύο θέσεις για τους Παπαμακάριο, Βασιλειάδη, Βασιλόπουλο, Μπουρούση. Θα έλεγα ότι στην πραγματικότητα τις διεκδικούν μόνο οι τρεις πρώτοι.

Η αφεντιά μου μπορεί να ενθουσιάστηκε, αλλά η Εθνική οφείλει να κρατήσει από το χθεσινό ματς τα παθήματα του δευτέρου ημιχρόνου. Οχι τα όργια του πρώτου. Αυτό δεν είναι το νόημα των αγώνων προετοιμασίας; Το αποψινό ματς με τους Σέρβους και το αυριανό με τους Ιταλούς θα έχουν πιο αυθεντική οσμή Ευρωμπάσκετ και θα μας βοηθήσουν να μετρήσουμε καλύτερα τις δυνάμεις της ομάδας. Ελάτε στο ΟΑΚΑ, σας περιμένουμε. Δεν θα βρείτε πουθενά καλύτερα, μες στο κολαστήριο της Αθήνας.