Η ημερομηνία λήξης (της Εθνικής) πλησιάζει (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αυτή η Εθνική Ανδρών, η οποία επιστρέφει στο προσκήνιο κι έρχεται σήμερα να μας καθηλώσει ξανά, είναι μια ομάδα «τελειωμένη». Τελειωμένη, στα ελληνικά. Οχι στα... φορτηγατζήδικα. Ο χαρακτηρισμός πέφτει παρά ταύτα, ομολογουμένως, κακόηχος. Αν πρόκειται για ζήτημα διατύπωσης, ωστόσο, ξεπερνιέται εύκολα.

Πάμε πάλι, στο πιο εύηχο, λοιπόν: αυτή η Εθνική Ανδρών, έτσι όπως τη ζήσαμε και την αγαπήσαμε (όχι τις 23 ημέρες του περσινού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά) σε ολόκληρη τη διαδρομή της από το 2-2 του «Ολντ Τράφορντ» έως την κορύφωση της Πορτογαλίας, είναι ομάδα με ημερομηνία λήξης.

Και τούτη η ημερομηνία (όλους θα μας ωφελήσει να αρχίσουμε σιγά σιγά να το συνειδητοποιούμε ότι) είναι κοντά. Πολύ κοντά. Εκπνέει είτε τον Οκτώβριο, με την ολοκλήρωση των αγώνων του ομίλου, είτε τον Νοέμβριο στα πλέι οφ ή το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο! Δεν γίνεται την ομάδα ούτε να τη βαλσαμώσουμε ούτε να την καταψύξουμε.
Μένει, φυσικά, να διευκρινιστεί και να διευθετηθεί η πολύ σημαντική... λεπτομέρεια, πώς θα «τελειώσει» αυτή η Εθνική. Ένδοξα ή άδοξα. Το μόνο βέβαιον, όμως, είναι ότι τελειώνει. Οτιδήποτε εμφανιστεί μετά (στο ξεκίνημα των προκριματικών του EURO 2008) θα 'ναι κάτι άλλο από αυτό που ξέρουμε και εσαεί θα δοξολογούμε.

Ασ μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: η τρέχουσα Εθνική δεν έχει τη συσσωρευμένη πείνα, δίψα, λάμψη, πείσμα, το όραμα που τη συσπείρωσε σαν γροθιά περί τον Ρεχάγκελ. Το πάθος να αποδείξουν (σε όποιον μπαγάσα τους απαξίωνε), να επιτύχουν, να καταξιωθούν. Αυτό είναι που, κυρίως, τους έχει τελειώσει. Μέσα τους.

Έπαιξε ρόλο, σε τούτο, ασφαλώς η κατάκτηση. Του τροπαίου. Της κορυφής. Της θέσης στην ιστορία. Ακόμα πιο σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι, ένα χρόνο μετά, οι διεθνείς νιώθουν πως, οριστικά πλέον, δεν εξαργύρωσαν την κατάκτηση με όσα νόμισαν πως άξιζαν. Δεν τα βρήκαν, όσα πίστευαν πως τους αναλογούσαν, πουθενά στο τοπίο της αγοράς. Κρύωσαν.
Είναι, πια, εμφανές ότι (ορισμένοι) δεν θυσιάζουν τίποτα ώστε να 'ναι «εν ενεργεία», άρα και (με κάθε κόστος) διαθέσιμοι στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Προτιμούν την ανεργία, από το να παίξουν για ό,τι μοιάζει στα μάτια τους «ένα κομμάτι ψωμί». Δεν φαντάζει παράξενο. Επιστρέφοντας από τη Λισσαβόνα, είχε διαπλαστεί ατμόσφαιρα (την εξέφρασε ο πρωθυπουργός της χώρας!) σκίστε-τους-στα-συμβόλαια.

Δεν... έσκισαν, στην αληθινή ζωή, κανένα. Κάποιοι προσγειώθηκαν και προσαρμόστηκαν στα πραγματικά δεδομένα. Αλλά δεν γινόταν (να απαιτούμε) να κάνουν όλοι το ίδιο. Δεν είναι όλοι ίδιοι χαρακτήρες. Προ Πορτογαλίας ο Δέλλας, ο Μπασινάς, ο Κυργιάκος, ο Τσιάρτας θα υπέγραφαν όπως όπως, προκειμένου να συντηρούνται στην επικαιρότητα. Μετά την Πορτογαλία, όχι.

Το πως θα κλείσουν τον κύκλο τώρα, είναι κάτι που αξίζει τον κόπο να το κυνηγήσουν για έναν και μοναδικό λόγο. Για να 'ναι οι ίδιοι καλά, με τον εαυτό τους. Και να 'ναι καλά κι ο κόσμος που τους αγκαλιάζει δίχως όρους και προαπαιτούμενα. Όχι για να μην έχουν κάτι να τους πουν οι συνήθεις επικριτές. Μ' αυτό το κομμάτι δεν βγαίνει άκρη.
Ισα-Ισα, το οξύμωρο, εάν προκριθούν στο Μουντιάλ, τότε είναι που διευρύνεται το γήπεδο των επικρίσεων. Σαν να το βλέπω από τώρα μπρος στα μάτια μου: αν πάμε στη Γερμανία («τι περιμένεις μ' αυτούς που πήγαν;») και δεν περάσουμε από τον όμιλο, «γιατί δεν περάσαμε;». Αν περάσουμε, «γιατί αποκλειστήκαμε αμέσως μετά;». Αν δεν αποκλειστούμε αμέσως μετά, «μόνο μέχρι τους προημιτελικούς, κοτζάμ πρωταθλήτρια Ευρώπης;». Η οποία πρωταθλήτρια Ευρώπης, όταν έγινε τέτοια, «δεν έπαιξε και καμιά σπουδαία μπάλα».

Όπως και να 'χει, το τελείως άγνωστο είναι το μετά. Η πίστη, και τα κουράγια, του Ρεχάγκελ (να το πάει έως τα 70, και) να κτίσει, γύρω απ' όσους απομείνουν το καινούργιο, ανάβοντας εκ νέου τη φλόγα της επιθυμίας. Ύστερα, ποιοι έρχονται από πίσω. Κι αν δεν είναι ο Ρεχάγκελ, ποιος θα 'χει τις αντοχές να προστατεύσει το μοντέλο (όχι της πρόσκλησης των 11 καλύτερων ή... δημοφιλέστερων, αλλά) των έντεκα που παίζουν καλύτερα μαζί.

Για το ποιοι έρχονται από πίσω, κυκλοφορεί πολύς (όχι, μεταξύ μας, αδικαιολόγητος) σκεπτικισμός. Αλλά η ανανέωση δεν θα μπορεί, είτε οι διάδοχοι είναι ανταγωνιστικοί είτε όχι, να περιμένει. Ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος θα αποδεχθεί την ομάδα που δεν φέρνει την άμεση επιτυχία επειδή συμβαίνει να μη διαθέτει την ποιότητα. Θα 'ναι πιο δύσκολο, όμως, να αποδεχθεί την ομάδα που δεν φέρνει επιτυχία επειδή δεν (πολύ)καίγεται για να τη φέρει...