Απέναντι στην «καλύτερη ομάδα του ομίλου» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Νομιμοποιούνται οι Δανοί να πιστεύουν ότι οι Τούρκοι θα γκελάρουν στα Τίρανα, τελευταία αγωνιστική; Οι Έλληνες, να πιστεύουμε ότι οι Δανοί θα γλιστρήσουν στο Αλμάτι; Οι Τούρκοι, να πιστεύουν ότι εμείς θα κάνουμε χαρακίρι με τους Γεωργιανούς στο Καραϊσκάκη; Η κοινή απάντηση είναι, στη μεσογειακή μενταλιτέ: Έως και... καθόλου. Στη σκανδιναβική, πάλι, η απάντηση είναι «δύσκολο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις». Στις 8 Οκτωβρίου, έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε (όπως είχαν κι οι Γεωργιανοί προχθές στην Κοπεγχάγη) τη σκανδιναβική μενταλιτέ. Για καλό ή για κακό.

Το πρώτο τηλεφώνημα που έκανα χθες το πρωί ήταν στον Σέρεν Όλσεν. Τον πιο σεβάσμιο ποδοσφαιρογράφο της Δανίας. Εργάζεται μια ολόκληρη ζωή στην «Politiken», με τιμάει με τη φιλία του εδώ και 17 χρόνια. Τον συναντώ, όλ' αυτά τα χρόνια, παντού. Σε Παγκόσμια Κύπελλα, σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, σε τελικούς συλλόγων, στα ματς Δανίας-Ελλάδας.
Δεν θυμάμαι ποτέ, όταν ανταλλάσσουμε πληροφορίες, να μου έδωσε έστω μία που ν' αποδείχθηκε λανθασμένη. Ανακριβής. Του είπα ότι το κυρίαρχο ερώτημα, πλέον, στην Αθήνα είναι το κίνητρο των Δανών (όταν θα μας υποδεχθούν στο «Πάρκεν») μετά τη νίκη των Τούρκων, την Τετάρτη, στο Κίεβο.

Απάντησε, χαμογελώντας, με τρεις αγγλικές λέξεις. Better forget it. Καλύτερα ξεχάστε το. Ότι υπάρχει ενδεχόμενο οι Δανοί να παραιτηθούν από την κρατούσα, στον τόπο τους, φιλοσοφία. Συνέχισε, με περισσότερες (αγγλικές λέξεις). Nothing is finished until it's finished. Τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν έχει τελειώσει.

«Έχουν» μου εξήγησε «ακόμη την ελπίδα. Το κίνητρό τους, είμαι σίγουρος ότι θα είναι στο 100%. Εντός έδρας παιγνίδι, η Ελλάδα μεγάλος αντίπαλος, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο». Η αλήθεια είναι πως το τηλεφώνημα, πέρα από ευκαιρία να τα ξαναπούμε ύστερα από καιρό, κατ' ουσίαν περίττευε. Αρκούσε, ως επιχείρημα, η εικόνα της Δανίας στο 6-1 επί της Γεωργίας.

Ήξεραν τη νίκη της Τουρκίας στην Ουκρανία, το στάδιο ήταν (κάτι περισσότερο από) μισογεμάτο, η Γεωργία ως αντίπαλος θα μπορούσε και να μην εμπνέει, κι όμως αυτοί από την... αδιαφορία τους σταμάτησαν στα έξι γκολ! Τα βάζαν και, αν είδατε κι εσείς τις εικόνες στην TV, μια χαρά τα πανηγύριζαν. Καθόλου δεν έμοιαζαν να έχουν χάσει το κέφι τους, από το αποτέλεσμα της Τουρκίας. Ίσως επειδή έχουν διδαχθεί, από μικρά παιδιά, πως ο αθλητισμός δεν είναι αποτέλεσμα μοναχά.
Το 6-1 αγγίζει τα όρια μαγικής εικόνας, σε μεγάλο βαθμό διαμορφώθηκε επειδή οι Γεωργιανοί (έχασαν με κόκκινη κάρτα τον σέντερ-μπακ κι) έμειναν δέκα νωρίς-νωρίς, ύστερα οι Δανοί τους έσπασαν τα κεφάλια με ποδόσφαιρο-βόλεϊ (τέσσερα από τα έξι γκολ, με κεφαλιές εξ' επαφής), όμως εδώ το (συ)ζητούμενο είναι το κίνητρο, όχι η απόδοση ή η συγκυρία μιας βραδιάς.

Κλείσαμε με τον Σέρεν, επιφυλασσόμενοι να τα πούμε από κοντά στην Κοπεγχάγη. Σ' ένα λεπτό, με είχε πάρει πίσω. Με καθοδήγησε να επισκεφτώ την ιστοσελίδα της ομοσπονδίας τους. «Φαντάζομαι ότι σ' ενδιαφέρει. Μόλις τώρα ανακοίνωσαν ότι το ματς με την Ελλάδα είναι, ήδη, sold-out». Μιλάμε για περισσότερα από 40.000 εισιτήρια, που το πιο φτηνό κάνει κάπου 170 ευρώ. Και το πιο ακριβό, πάνω από 300. Η Εθνική, όμως, είναι Εθνική. Και η Ελλάδα, όχι Καζαχστάν, Γεωργία, Αλβανία. Αλλά εμπορικός, ελκυστικός ό,τι κι αν διακυβεύεται, αντίπαλος.

Δεν τα γράφω όλ' αυτά, απαραιτήτως, για... κακό. Έχω μια θεωρία. Ότι σε κάθε ματς συσσωρεύεται στο γήπεδο συγκεκριμένο βάρος πίεσης. Αθροιστικά, και αυθαίρετα, π.χ. 100 κιλά στο Δανία-Ελλάδα. Να πέσουν και τα 100 κιλά, της πίεσης, όλα στους ώμους των Ελλήνων διεθνών (και να 'ναι ο αντίπαλος, υποτίθεται αδιάφορος, ανάλαφρος από κάθε βάρος) είναι η ασφαλέστερη συνταγή για να μας πετσοκόψουν σε φέτες. Απεναντίας η κατανομή, πενήντα από δω πενήντα από κει, με δύο ομάδες που θα επιθυμούν το ίδιο (επειδή βολεύονται μόνο με) τη νίκη, μου ακούγεται σαν τοπίο εξισορροπούμενων συνθηκών. Πιο ευνοϊκό.

Αυτά, φυσικά, πριν αρχίσει η μπάλα να κυλάει στο χορτάρι. Μετά, όταν τσουλήσει, τα πάντα καταργούνται. Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει (ο... Ελληνικός Στρατός, που λέγαμε φαντάροι, και) το ποδόσφαιρο. Τούτη τη στιγμή, οποιονδήποτε Έλληνα διεθνή και να ρωτήσεις, είτε τον Ζαγοράκη των 11 ετών και των 108 παιγνιδιών στην ομάδα είτε τον Λυμπερόπουλο, που μόλις επέστρεψε, άπαντες θα σου πουν το ίδιο πράγμα. Ότι η Δανία είναι «η καλύτερη ομάδα του ομίλου».


Με τα ελάχιστο που κατέχω περί το αντικείμενο, σε σχέση με το πόσα εκείνοι ξέρουν, παρά ταύτα διαφωνώ μαζί τους οριζοντίως, καθέτως, διαγωνίως. Καλύτερη ομάδα του ομίλου δεν είναι η τέταρτη του ομίλου, που έχει ανεπαίσθητες πιθανότητες να βγει, στην καλύτερη περίπτωση, δεύτερη (Δανία). Καλύτερη ομάδα του ομίλου είναι η πρώτη του ομίλου (Ουκρανία). Αν εμείς ήμασταν στη θέση της Ουκρανίας, πρώτοι στην κατάταξη με το εισιτήριο για το Μουντιάλ στα χέρια, κι ακούγαμε τους Ουκρανούς να λένε πως καλύτερη ομάδα του ομίλου είναι η Δανία, θα μας ενοχλούσε σφόδρα.
Ωστόσο, δεν έχουμε κανένα λόγο να προσπαθήσουμε να... πείσουμε τους διεθνείς. Πιο πολύ κι απ' το τι στ' αλήθεια ισχύει, μετράει τι πιστεύουν αυτοί ότι ισχύει. Κι είναι απολύτως ωφέλιμο, στο όλο build-up εν όψει Κοπεγχάγης, να πιστεύουν πως έχουν να κάνουν με την πιο ποιοτική ομάδα του γκρουπ.