Σύνεση και όχι καταστροφή (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Εξαιρουμένης της τωρινής, καμία Εθνική ομάδα -από τις πάρα πολλές που όλοι θυμόμαστε- δεν κατάφερε να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια. Η συγκεκριμένη ομάδα όχι απλώς προκρίθηκε στα τελικά του Euro, όχι μόνο το κατέκτησε, αλλά και συνέχισε να είναι δυνατή και αξιόμαχη και έπειτα από τον μεγάλο θριάμβό της. Θυμίζω ότι αδυναμία να χειριστούν την επόμενη μέρα μιας επιτυχίας έχουν δείξει όχι μόνο ομάδες όπως η δική μας (η Δανία, η Κροατία, η Βουλγαρία, η ίδια η Τουρκία), αλλά και μεγαθήρια όπως η Ιταλία, η Αγγλία, η Ολλανδία. Η ζαλάδα της επιτυχίας αργεί να περάσει και μοιραία δημιουργεί πολλά προβλήματα.

Θεαματικά

Ποτέ η Εθνική μας δεν κρατήθηκε σε τέτοια επίπεδα για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Αν ξανακοιτάξουμε τα αποτελέσματά της, θα δούμε ότι έχει κάνει λάθος σε πέντε (έξι το πολύ) επίσημα ματς από τότε που την ανέλαβε ο Γερμανός! Την πεντάρα από τη Φινλανδία στο ξεκίνημα δεν τη μετράω καν. Στην Ουκρανία πριν από τρία χρόνια, όταν έχασε με 2-0, ήταν ημιτελής. Με την Ισπανία στην ήττα με 0-2 στην Αθήνα ήταν πολύ καινούργια. Τα δύο αυτά αποτελέσματα διορθώθηκαν θεαματικά στη συνέχεια.

Λάθος

Ηττες υπήρξαν κι άλλες, αλλά καμία δεν ήταν ντροπιαστική ή αδικαιολόγητη. Με την Ουκρανία τον περασμένο Ιούνιο η Εθνική μας ηττήθηκε στο Καραϊσκάκη άδικα: έπαιξε καλύτερα, πέταξε ευκαιρίες, έχασε τον Καψή σε καθοριστικό σημείο και πλήρωσε ακριβά μία λάθος επέμβαση του κορυφαίου εκείνο το βράδυ Αγγελου Μπασινά. Με τη Ρωσία, στα τελικά του Euro, ηττήθηκε με σκορ πρόκρισης, σε ένα ματς γκραν γκινιόλ. Με τη Βραζιλία και την Ιαπωνία στο Confederation Cup δεν τα κατάφερε, αλλά πήγε στη Γερμανία κουρασμένη και απροετοίμαστη και ο Ρεχάγκελ αντιμετώπισε αυτά τα ματς ως φιλικά. Ισως το μοναδικό λάθος ματς που έκανε αυτή η ομάδα, τα τελευταία τρία χρόνια, ήταν αυτό με την Αλβανία στα Τίρανα, όταν μεθυσμένη από την κατάκτηση της πρωτιάς στο Εuro πέταξε ένα ημίχρονο κάνοντας στους αδύναμους γηπεδούχους δώρο δύο γκολ. Εξαιρώντας αυτό το καταραμένο ματς, η πορεία της στα προκριματικά του Μουντιάλ είναι πιθανότατα η καλύτερη που η Εθνική ομάδα της Ελλάδας έχει κάνει τα τελευταία χρόνια, αν κρίνει κανείς και με βάση τη δυσκολία του ομίλου!

Αξιόπιστοι

Η Εθνική μας βρέθηκε στον ίδιο όμιλο με τρεις ομάδες, οι οποίες σε άλλους ομίλους θα είχαν προκριθεί περίπατο. Στην Ουκρανία ο Θεός χρωστούσε την τύχη που της είχε στερήσει τα προηγούμενα χρόνια. Οι Τούρκοι ήταν τρίτοι στο Παγκόσμιο Kύπελλο του 2002 και η ομάδα που έχουν σήμερα έχει μονάδες καλύτερες. Οι Δανοί έχουν μία από τις πιο σοβαρές και αξιόπιστες ομάδες της Ευρώπης και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι δεν λείπουν από μεγάλες διοργανώσεις σχεδόν ποτέ. Υπάρχουν ακόμα οι φιλόδοξοι Γεωργιανοί που έχουν παράδοση και αναγνωρίσιμους ποδοσφαιριστές, οι Αλβανοί που παραδοσιακά μας δυσκολεύουν και το φιλότιμο Καζακστάν, αδύναμο μεν, πλην όμως περήφανο. Οσο και αν κοιτάζω τους άλλους ομίλους, δεν βρίσκω κανέναν με τόσες καλές ομάδες.

Σταθερή

Αν η Εθνική μας είχε βρεθεί σε έναν τέτοιο όμιλο πριν από δέκα ή και δεκαπέντε χρόνια, θα είχε κουνήσει μαντίλι προ πολλού! Και όμως εδώ δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα, μολονότι δεν αγωνίστηκε με καμία αδιάφορη ομάδα. Η Εθνική μας κέρδισε στην Αθήνα τους Δανούς έπειτα από πολλά χρόνια, πέρασε σαν σίφουνας από τη Γεωργία, ήταν συγκριτικά καλύτερη από τους Τούρκους στα δύο ματς που τέλειωσαν ισόπαλα, πήρε μία ισοπαλία στο Κίεβο, όταν αντιμετώπισε τους Ουκρανούς στην καλύτερή τους στιγμή και έχασε άδικα από αυτούς στην Αθήνα. Σε σύγκριση με τη Δανία και την Τουρκία, δηλαδή τους βασικούς διεκδικητές της δεύτερης θέσης, η Εθνική μας δεν πέταξε βαθμούς με τους μικρούς -εξαιρουμένου του ενός εκείνου καταραμένου ματς στα Τίρανα- και πιθανότατα έκανε και πιο σοβαρές εμφανίσεις. Ηταν λιγότερο θεαματική, αλλά πιο σταθερή από αυτές τις δύο.

Μπαράζ

Γιατί τα θυμίζω όλα αυτά; Για να φτάσω σε ένα συμπέρασμα που οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτής της Εθνικής πρέπει να καταλάβουν, προς αποφυγή παρεξηγήσεων: αν γκρινιάζουμε για τις εμφανίσεις του τελευταίου καιρού, δεν είναι γιατί χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στους ήρωες που μας έβγαλαν στον δρόμο ή γιατί είμαστε αχάριστοι και αγνώμονες. Το κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι οι δυνατότητες για μια καλύτερη συνέχεια υπάρχουν, φτάνει η διαχείριση -έστω και στο πάρα πέντε- να γίνει λίγο πιο σωστά. Για να το πω πιο απλά, γκρινιάζουμε γιατί πιστεύουμε ότι η Εθνική μπορεί και αξίζει να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τα μπαράζ.

Σεβασμός

Η θέση του Αντώνη Νικοπολίδη, ο οποίος μιλώντας χθες στον SuperΣΠΟΡ FΜ 94,6 παρακάλεσε όσους αγαπούν την ομάδα να κάνουν ταμείο στο τέλος, είναι σεβαστή. Οι καταστροφολόγοι είναι εύκολο να διαλύσουν ό,τι με κόπο δημιουργήθηκε -αλλά κανείς, τουλάχιστον σε αυτή την εφημερίδα, δεν κάνει λόγο για διάλυση. Λίγη σύνεση ζητάμε και τίποτα άλλο.

Χέρι

Το έγραψα χθες και το ξαναλέω: αν ο Γερμανός δεν καταλαβαίνει την ανάγκη του φρεσκαρίσματος, οι παίκτες με τους οποίους μιλάει καλό είναι να του ανοίξουν τα μάτια. Αυτοδιαχείριση σε αυτή την ομάδα έγινε ουκ ολίγες φορές. Οποιος έχει κουραστεί, ας σηκώσει το χέρι. Θα τον αγαπάμε περισσότερο...