Να μην μας πιάσουν αμερικανάκια (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Κάτι μου θύμιζε το στυλ της Εθνικής μας, κάτι μου θύμιζε, κάτι μου θύμιζε...
Κάπου το είχα ξαναδεί αυτό το κόλπο, κάπου το είχα ξαναδεί, κάπου το είχα ξαναδεί...

Ωσπου αποφάσισε ο ταπεινός εγκέφαλός μου να δουλέψει. Μα ναι, η Εθνική Ελλάδας του 2005 μοιάζει σαν να βγήκε από το ίδιο καλούπι με την ομάδα που εκπροσώπησε τις ΗΠΑ πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα, αυτό καλό είναι, κακό είναι, θα σας γελάσω και δεν θα το 'θελα...

Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι. Για το αγωνιστικό μοντέλο μιλάω και όχι για την ποιότητα των παικτών. Αλίμονο, μη συγκρίνουμε τον Παπαδόπουλο με τον Ντάνκαν και τον Ζήση με τον Μάρμπερι. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Λάρι Μπράουν (στον βαθμό που του το επέτρεπε η χρονικά περιορισμένη περίοδος προετοιμασίας και τα κολοσσιαία «εγώ» των παικτών του) ήταν να φτιάξει μια ομάδα που θα πιέζει πολύ τον αντίπαλο για να εμποδίζει ή να καθυστερεί την κυκλοφορία της μπάλας, που θα τρέχει σαν δαιμονισμένη στο ανοιχτό γήπεδο, που θα εκμεταλλεύεται τα αθλητικά προσόντα των άσων της, που θα ελέγχει απολύτως τα ριμπάουντ, που θα βρίσκει λύσεις σε περισσότερους του ενός παίκτες.

Ωστόσο, είχε και εγγενείς αδυναμίες. Δεν διέθετε γνήσιους κι αξιόπιστους σουτέρ, δεν ήξερε να αντιδράσει απέναντι σε άμυνες ζώνης, δεν έβρισκε (παρά την πληθώρα των αστέρων) λύσεις όποτε η μπάλα έκαιγε, δεν ήταν γαλουχημένη με τη λογική της ομαδικής προσπάθειας. Οι κωλοπετσωμένοι Ευρωπαίοι και Λατινοαμερικανοί έπιασαν τους Αμερικανούς αμερικανάκια και η λυπητερή αποτέλεσε μία ακόμα σφαλιάρα για το πληγωμένο «ίματζ» του ΝΒΑ.

Θυμηθείτε τώρα από ποιους ηττήθηκαν οι ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από το Πουέρτο Ρίκο, που παίζει λίγο-πολύ το μπάσκετ των Γάλλων: μαυράκια που τρέχουν και πηδάνε, αμερικανικό στυλ, μπουνιές και κλοτσιές μέσα στη ρακέτα (ελλείψει σέντερ με προσωπικότητα). Από τη Λιθουανία, με το ολοκληρωτικό της, γεμάτο οίστρο παιχνίδι και τη θαυμαστή ισορροπία. Και από την Αργεντινή, η οποία είχε και ταλέντο και κορμιά και εμπειρία και προσωπικότητα και... Τζινόμπιλι.
Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί ηττήθηκαν από ομάδες αθλητικές, γρήγορες και δυναμικές. Απέναντι στο δυτικοευρωπαϊκό στυλ της Ισπανίας αλλά και της Ελλάδας (του 2004, την αισθητά διαφορετική από τη φετινή) αντιμετώπισαν λιγότερες αναποδιές και πέτυχαν σημαντικές, αν και δύσκολες, νίκες.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πολλά και, ταυτόχρονα, τίποτα! Μετά τις 8 συνεχείς νίκες της Εθνικής, το μυαλό μου σήκωσε μπαϊράκι και βάλθηκε να ψάχνει... από ποιον μπορεί να χάσουμε. Να, από κάτι τέτοια κινδυνεύει η ομάδα. Από τα μεγάλα λόγια των υπερφίαλων και από τα φουσκωμένα μυαλά όσων αποδειχθούν δεκτικοί στο ξεσάλωμα.
Παράλληλα, βέβαια, προσπαθώ να φανταστώ την αγωνιστική εικόνα των πρώτων τριών αγώνων της Εθνικής. Εάν αποδειχθούμε κλώνοι των Αμερικανών, κινδυνεύουμε μάλλον από τους Γάλλους, παρά από τους Σλοβένους (ή τους Βόσνιους). Αλλά η διαίσθησή μου επιμένει ότι η πρεμιέρα κρύβει λιγότερα ζόρια απ' ό,τι το ντέρμπι του Σαββατόβραδου. Οτι για τον Πάρκερ έχουμε λύσεις, ενώ για τον Νάχμπαρ και τον Νεστέροβιτς θα χρειαστεί να υπερβάλουν εαυτόν στην άμυνα παίκτες που δεν συνηθίζουν να ματώνουν...