Μήπως έχασε τον δρόμο; (Σωτήρης Κωσταβάρας)

Δεν ήταν απολύτως απαραίτητο να περιμένει κανείς τον διασυρμό του Παναθηναϊκού στο ‘Φρίουλι’ από την Ουντινέζε για να βγάλει συμπέρασμα για τις φετινές αδυναμίες του. Τα πρώτα δείγματα γραφής από τους δύο αγώνες με την Βίσλα, αλλά κι αυτούς του ελληνικού πρωταθλήματος, ήταν ξεκάθαρα και απλώς επιβεβαιώθηκαν για μία ακόμα φορά στην Ιταλία. Το πέρασμα του χρόνου μάλιστα δεν φάνηκε να βελτιώνει στο παραμικρό την εικόνα της ομάδας.

Μία ομάδα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να είναι έτοιμη για να αντιμετωπίσει τους Πολωνούς στα μέσα του Αυγούστου, ακόμα ψάχνει τον δρόμο της με σημαντικές πιθανότητες πλέον να έχει… χαθεί.

Στο Ούντινε, ο Παναθηναϊκός έπαιξε κάτι που θύμιζε ποδόσφαιρο, έστω κι αν αρκετοί θα εκφράσουν αμφιβολίες ακόμα και γι΄ αυτό. (σ.σ. όχι δεν εννοώ τον Μαλεζάνι που έμεινε ικανοποιημένος μ’ αυτά που είδε!!)

Με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αλλά δίχως βάθος στην άμυνα (;), ο Ιταλός τεχνικός προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους ταχυκίνητους και…’γνωστούς’ του Ιακίντα και Ντι Νατάλε. Αποτέλεσμα; Τρία γκολ από τον ‘αρχηγό’ και αμέτρητες οι φορές, που οι δυο τους βρέθηκαν πίσω από την άμυνα είτε ξεπερνώντας τους αργούς, για την περίσταση, Κώτσιο και Γκούμα, είτε σπάζοντας το οφ-σάιντ. Και το ερώτημα είναι το εξής: Όταν ένας προπονητής προβληματίζεται για το πώς θα κάνει τέσσερις οπισθοφύλακες να συγχρονιστούν και να παίξουν στην ίδια ευθεία σε άμυνα ζώνης, αφήνοντας εκτεθειμένους τους αντίπαλους κυνηγούς, ο Ιταλός επιχείρησε να το κάνει με πέντε, αν συνυπολογίσει κανείς τους ακραίους Νίλσον και Σέριτς, που γύριζαν πίσω όταν χανόταν η μπάλα; Εκτός κι αν οι παίκτες έκαναν του κεφαλιού τους…

Ευθύνη για την τραγική εικόνα της άμυνας του Παναθηναϊκού φέρει σαφώς και ο Ιγκορ Μπίσκαν, που μπορεί να μην έχει ξεχάσει την μπάλα η οποία τον έκανε μέλος της πρωταθλήτριας Ευρώπης, αλλά ο βαθμός ετοιμότητας του δεν του επιτρέπει, για την ώρα, όχι να είναι στην ενδεκάδα, αλλά ούτε καν να κάθεται στον πάγκο. Οτιδήποτε άλλο απλώς ζημιώνει τον ίδιο και υποβαθμίζει, αν μη τι άλλο, την αναμφισβήτητη αξία του. Στο’Φρίουλι’ δεν υπήρχε απλώς πουθενά, έστω κι αν όντας ο μοναδικός ‘καθαρός’ αμυντικός χαφ, αφού ο Γκονζάλες δεν είναι σε καμία περίπτωση τέτοιος, θα έπρεπε να βάζει πρώτος το κορμί του μπροστά από τους υπόλοιπους.

Οσο για την επιθετική λειτουργία; Κοίτα με να σε κοιτώ να ανεβούμε στο… βουνό. Ο Χαραλαμπίδης θέλει την μπάλα στα πόδια, ο Βόουτερ επίσης και για περισσότερη ώρα μάλιστα. Ο Μπίσκαν αρνείται πεισματικά να βγει μπροστά και ο Γκονζάλες θέλει να οργανώσει. Ποιος μένει; Ο Τόργκελε να τρέχει δεξιά αριστερά ανάμεσα στους αμυντικούς των Ιταλών για να μαζέψει τα ‘σκουπίδια’. Δίχως κίνηση χωρίς τη μπάλα ευκαιρίες δεν δημιουργούνται. Θυμόσαστε μήπως πόσες είχε ο Παναθηναϊκός με Ολυμπιακό Ιωνικό και Ουντινέζε; Με το ‘δίνω την μπάλα και κάαααθομαι’ δεν πήγε κανείς πουθενά.

‘Αν γινόταν ξανά το παιχνίδι δεν θ’ άλλαζα τίποτα. Η τακτική ήταν καλή’, τόνισε ο Μαλεζάνι. ‘ Είπα στο ημίχρονο στον Ιακίντα να μην χαλαρώσει και να εκμεταλλευθεί κάθε ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί. Θα μπορούσε να πετύχει κι άλλα γκολ’, ήταν τα λόγια του ΣέρΖε Κόσμι. Χωρίς σχόλια….

*Αλήθεια, ο Θεοδωρίδης εξαφανίστηκε ή απλώς παίζει στην ίδια θέση με τον... ‘κολλητό’ μας Βόουτερ;