Λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για την πτήση προς το Βελιγράδι, ο Μιχάλης Κακιούζης πέρασε από το εφημεριδάδικο του αεροδρομίου για να πάρει προμήθειες. «Ασε τα περιοδικά», του είπα. «Εδώ, στη γωνία, είναι αυτό που πρέπει να αγοράσεις». Μπροστά μου ορθωνόταν μια στοίβα από DVD με γενικό τίτλο «Το χρυσό Ευρωμπάσκετ '87». Και με εξώφυλλο τον Νίκο Γκάλη να φιλάει περιπαθώς το βαρύτιμο τρόπαιο. Τα είδε ο Κακιούζης και το μάτι του γυάλισε.
«Πάρ' το, σου το κάνω δώρο», του είπα.
«Πάρ' το, σου το κάνω δώρο», μου είπε την ίδια στιγμή.
Υποχώρησα, αφού ανάμεσά μας υπερίσχυσε ο νόμος του πιο δυνατού…
«Λέω να το δω στο αεροπλάνο», απείλησα. «Μπα, εγώ θα το κρατήσω και θα το βλέπω πριν από κάθε ματς, για να φτιάχνομαι», απάντησε ο νέος «κάπτεν» της Εθνικής μας. Και έβαλε το DVD στη χειραποσκευή του, για χρήση στο άμεσο μέλλον. Δεν το πιάνει και το ντόπινγκ κοντρόλ αυτό το φάρμακο…
Λίγα λεπτά αργότερα παρατήρησα ότι στην αίθουσα αναμονής είχε σχηματιστεί ένα μεγάλο πηγαδάκι, κυρίως από νεαρούς παίκτες της Εθνικής: Φώτσης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής, Ντικούδης. Στη μέση, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος με τον φορητό υπολογιστή του. «Κανένα καινούργιο PlayStation θα βρήκε», βιάστηκα να συμπεράνω.
Πλησίασα και κατάλαβα ότι τον είχα αδικήσει. Η ομήγυρις παρακολουθούσε με περισσή προσήλωση το ίδιο DVD που είχε αγοράσει νωρίτερα ο Κακιούζης. Μάλιστα, δεν έβλεπαν τον τελικό του 1987, ούτε καν τον ημιτελικό της ίδιας, μαλαματένιας διοργάνωσης, αλλά τον (εξίσου αλησμόνητο για όσους τον έζησαν) ημιτελικό του 1989: Ελλάδα - Σοβιετική Ενωση στο Ζάγκρεμπ.
Πότε-πότε καλαμπούριζαν (όταν έβλεπαν τον νυν μάνατζερ Νίκο Φιλίππου θεατή στον πάγκο) ή αντάλλασσαν ματιές «σκασμένες στα γέλια» (στα ελάχιστα λάθη του νυν προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη), την περισσότερη ώρα όμως χάζευαν με μάτια διάπλατα και στόμα ορθάνοιχτο. Ο Διαμαντίδης προσπαθούσε χαμογελαστός να μιμηθεί τις κινήσεις του Γκάλη (με το ντροπαλό βλέμμα του παιδιού που φοβάται ότι βεβηλώνει το είδωλό του), ο Λάζαρος έδειχνε στους άλλους τα τρικ του Σαμπόνις, ο Τσαρτσαρής ρωτούσε τους παλιότερους «αν έπαιξε καλά ο Παναγιώτης τον ψηλό».
Και όλοι μαζί ονειρεύονταν. Η Εθνική του 1989, Εθνική των έξι παικτών (αφού αλλαγή γινόταν μόνο σε περίπτωση αιμόπτυσης…) νίκησε τους Ολυμπιονίκες Σοβιετικούς και γιόρτασε την πρόκριση σαν να ήταν τελικός. Τη συντριβή της επόμενης ημέρας, με τους οικοδεσπότες «πλάβι» στο ραντεβού του τίτλου, την έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους ακόμα και αυτοί που την παρακολούθησαν ζωντανά, όπως η αφεντιά μου…
Αυτά έγιναν στο Ζάγκρεμπ πριν από 16 χρόνια. Σε μια μεγαλούπολη της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, ανατριχιαστικά σημάδια του οποίου είδαμε χθες στο κέντρο του Βελιγραδίου, όπου οι Σέρβοι έχουν αφήσει να χάσκει κατάμαυρο και βομβαρδισμένο το κτίριο-λείψανο της αστυνομίας, ενθύμιο μίσους και αιματοχυσίας. Θα αργήσουν πολύ να κλείσουν αυτές οι πληγές. Ούτε ψύλλος στον κόρφο των παικτών της εθνικής Κροατίας, από αύριο στην Ποντγκόριτσα. Είναι και πιο έντονα τα πάθη στην καρδιά του Μαυροβουνίου…
Εδώ, στο Βελιγράδι, πάντως, περιμένουμε πολλούς Σλοβένους. Οι φήμες μιλούν για 3.000 κόσμο. Ο αγώνας του Σαββάτου θα γίνει σε ατμόσφαιρα εχθρική για την Εθνική μας, εκτός κι αν οι ουδέτεροι Σέρβοι πάρουν το μέρος των «αδελφών ορθοδόξων». Πάντως, στη …Eurovision οι άλλοτε ομόσπονδες δημοκρατίες της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας αλληλοϋποστη-ρίζονται φανατικά!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
