Βελιγράδι, ώρα Ελλάδος! (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Η Εθνική μπάσκετ προσπαθεί χρόνια τώρα, όμως φαίνεται πως αυτή είναι η σωστή στιγμή από όλες τις απόψεις

Σ' αυτό το Πανευρωπαϊκό, επί της ουσίας, τα μετάλλια δεν είναι τρία, αλλά έξι, όσα, δηλαδή, και τα εισιτήρια που οδηγούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 στην Ιαπωνία. Ομως αυτή η πολυτέλεια δεν επιτρέπει στην Εθνική μας να εφησυχάσει. Οχι επειδή οι διεκδικητές, θεωρητικά, είναι τουλάχιστον 10, αλλά γιατί αυτή τη φορά θέλει και βλέπει ότι μπορεί να κατακτήσει ένα πραγματικό μετάλλιο κι όχι κάποιο υποκατάστατο, το οποίο απλά θα της εξασφαλίσει μια ακόμα μελλοντική παρουσία στη σκηνή του μεγάλου μπάσκετ.

Οι μεγάλες προσδοκίες που υπάρχουν στηρίζονται σε δύο παράγοντες, ο συνδυασμός των οποίων τις κάνει ακόμα μεγαλύτερες: Πρώτ' απ' όλα η ομάδα έχει κάνει απίστευτη πρόοδο σε σχέση με πέρυσι και δεύτερον ακαταμάχητος αντίπαλος δεν φαίνεται να υπάρχει. Γιατί η πρωταθλήτρια του 2003, Λιθουανία, στερείται όλων των μεγάλων αστέρων της και γιατί η Σερβία ποντάρει περισσότερο στον παράγοντα έδρα και λιγότερο στην αποτελεσματικότητα της ομάδας που διαθέτει.

Ομως το πρώτο ζητούμενο δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνουμε εμείς. Και η αλήθεια είναι ότι στο διάστημα της προετοιμασίας βιώσαμε αλλεπάλληλες ευχάριστες εκπλήξεις, μ' επακόλουθο στο τέλος να μην πιστεύουμε στα μάτια μας. Οχι μόνο γιατί η Εθνική διέσυρε τη Σερβία και την Κροατία, ούτε γιατί νίκησε την Ιταλία και την Ισπανία μέσα στο σπίτι της, αλλά κυρίως γιατί σ' ένα βάθος 9 φιλικών αγώνων (εξαιρούνται οι δύο πρώτοι, όταν ακόμα οι παίκτες ήταν πιασμένοι από τη σκληρή προετοιμασία στο βουνό) παρουσίασε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να πετύχει μια μεγάλη διάκριση.
Ποια είναι αυτά; Εχουμε και λέμε:

1) Βάθος επιλογών, καθώς στηρίζεται τουλάχιστον σε 10 παίκτες.
2) Παρά το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες έχουν εμπειρία μεγάλων ομάδων και διοργανώσεων, με εξαίρεση τον Σπανούλη, που ίσως γι' αυτόν τον λόγο δυσκολεύεται ν' αποδώσει ανάλογα με το ταλέντο του.
3) Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει συνήθως με μας τους Ελληνες, η προσπάθεια είναι θεμελειωμένη πάνω σ' ένα αδιατάρακτο ομαδικό πνεύμα, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της νοοτροπίας και της δουλειάς του προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, του χαρακτήρα των περισσοτέρων παιδιών, αλλά και της κοινής επιθυμίας που τα ενώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: να πετύχουν, επιτέλους, κάτι πολύ σπουδαίο για τους εαυτούς τους και το ελληνικό μπάσκετ.

Οσον αφορά, τώρα, στα επιμέρους, μπορεί να σημειώσει κανείς ότι ο προπονητής έχει καθιερώσει ένα μοντέρνο στυλ παιχνιδιού, που στηρίζεται στην πιεστική άμυνα, στην ταχύτητα και τον πλουραλισμό, ενώ οι παίκτες, από την πλευρά τους, έχουν παρουσιάσει υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και ικανότητα να αντεπεξέρχονται σε δύσκολες καταστάσεις. Σε ό,τι αφορά τα στοιχεία του παιχνιδιού, εντυπωσιάζει η αποτελεσματικότητά τους στα ριμπάουντ, δηλαδή σ' έναν τομέα ιδιαίτερα προβληματικό άλλοτε, ενώ προβληματίζει όλο και λιγότερο η ικανότητά τους στο περιφερειακό σουτ, που θεωρείται κι η αχίλλειος πτέρνα αυτής της ομάδας.

Ολα αυτά είναι αρκετά εφόδια για την επιτυχία, αν και οι δικηγόροι του διαβόλου δεν δυσκολεύονται να επισημάνουν και τα αδύνατα σημεία, που ενδέχεται ν' αποδειχθούν μοιραία. Κι αναφέρονται κυρίως στο ότι κανένας από τους παίκτες δεν έχει κερδίσει κάτι σε επίπεδο Εθνικής Ανδρών κι ότι η ομάδα στερείται ενός μεγάλου ονόματος, ενός χαρισματικού ηγέτη, ενός δεινού σκόρερ. Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι στιγμής, έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά μετά το Βελιγράδι, κάποιοι παίκτες, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Διαμαντίδης, ενδέχεται να έχουν αλλάξει στάτους στη διεθνή μπασκετική πραγματικότητα. Οπότε, όλα όσα συζητάμε σήμερα, θα μοιάζουν εντελώς ξεπερασμένα...

Και με τους αντιπάλους τί ακριβώς γίνεται; Τις περισσότερες ομάδες συνοδεύουν προβλήματα κι ερωτηματικά.
Η Λιθουανία, από τους πρωτεργάτες του χρυσού μεταλλίου που κέρδισε πριν από δύο χρόνια στη Στοκχόλμη, έχει μόνο τον Σισκάουσκας. Ούτε Μασιγιάουσκας, ούτε Στομπέργκας, ούτε Ζουκάουσκας (και το κυριότερο) ούτε Γιασικεβίτσιους!
Η Σερβία θα παίξει χωρίς τον σούπερ σταρ Στογιάκοβιτς, η απουσία του οποίου πάντως προβληματίζει λιγότερο από την έλλειψη καλής χημείας, που παρουσίασαν οι «πλάβι» στα φιλικά.

Η Ιταλία παραμένει μια σταθερή δύναμη υψηλής στάθμης, χάρη στο αναλλοίωτο στυλ που έχει το παιχνίδι της και παρά τα προβλήματα τραυματισμών του Μπαζίλε και του Ποτζέκο.

Η Γαλλία παραμονές των αγώνων έψαχνε για σέντερ φορ. Κι όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι η ομάδα που εντυπωσίασε στη Σουηδία. Εχει σημαντικές απουσίες που δεν καλύπτονται με ανακλήσεις... γερασμένων εφέδρων. Παρ' όλ' αυτά, όποιος παίζει στον ρυθμό της, πιθανότατα θα το πληρώσει.

Η Ισπανία, λόγω της απουσίας του Γκασόλ, κατεβαίνει επίπεδο. Ο νέος της σταρ ο... πολυδιαφημισμένος Φραν Βάσκεθ, δεν είναι ακόμα έτοιμος, αλλά επειδή είναι καλά οργανωμένη ως ομάδα, παραμένει υπολογίσιμη.
Η Κροατία έχει κορμιά, ονόματα και θεωρητική σκληρότητα, αλλά την κυνηγάει το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η παρουσία της συνοδεύεται από ένα μεγάλο ερωτηματικό. Οπως πάντα...
Η Τουρκία έχει θεωρητικά όλες τις προϋποθέσεις να κάνει το μπαμ: Μεγάλα ονόματα, πολλές επιλογές και (το πιο σπουδαίο) για πρώτη φορά πολύ καλό προπονητή, τον Τάνιεβιτς. Ομως, στη σύνθεσή της υπάρχουν ωρολογιακές βόμβες τύπου Τουρκσάν, οπότε...

Η Σλοβενία, από πλευράς ονομάτων, έχει ήδη κατακτήσει μετάλλια. Το ζητούμενο όμως είναι τι σύνολο θα παρουσιάσει. Γιατί σ' αυτόν τον τομέα πατώνει σταθερά.

Η Ρωσία του υπερηχητικού Κιριλένκο μπορεί να τσακίσει όποια ομάδα παρασύρει στον ρυθμό της. Δεν νομίζω όμως ότι στις μέρες μας υπάρχουν πολλά κορόιδα.

Η Γερμανία του ακαταμάχητου Νοβίτσκι είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ομάδα του ενός.
Και η Λετονία (αν και χωρίς Καμπάλα) σημειώστε ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη, μέχρι την οκτάδα.
Συμπέρασμα: η Εθνική Ελλάδος που είδαμε στα φιλικά δεν έχει να φοβηθεί κανέναν, οπότε παίζει ακόμα και για τελικό. Ενα ερωτηματικό είναι η συμπεριφορά της στα ματς με καθοριστική σημασία. Δηλαδή, εκεί που την πατήσαμε το 2001 (Αττάλεια, με Γερμανία), το 2003 (Στοκχόλμη, με Ιταλία) και πέρυσι (Αθήνα, με Αργεντινή). Ομως όλα τα κακά, κάποτε τελειώνουν. Κι απ' ό,τι φαίνεται, για το εθνικό μας συγκρότημα, τώρα είναι η σωστή στιγμή.