Ο Φερνάντο Σάντος μπορεί να ηρεμήσει (κάπως...) (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος )

ΒΑλαμε 3, φάγαμε 14» (στο ευρωπαϊκό τριήμερο) λοιπόν, που γράφει κι η «Ελευθεροτυπία» στην πρώτη σελίδα, χθες. Τι μένει, κατόπιν τούτου; Κατά το κλασικό ανέκδοτο, να... οργανωθούμε!
Η ΑΕΚ, στη Ρωσία προχθές, παρουσίασε (θα 'ταν, μεταξύ μας, παράξενο να μην παρουσιάσει) σημάδια οργάνωσης. Ιδίως, πίσω απ' την μπάλα. Οπου πάντοτε οι δυσκολίες είναι λιγότερες απ' όσες στην οργάνωση του τι κάνουμε με την μπάλα στα πόδια. Οχι ότι εκεί η ΑΕΚ είναι ανοργάνωτη. Εκεί, ενώ είναι επίσης πολύ δουλεμένη, παρά ταύτα είναι (αρκετά) αργή για να 'ναι (πολύ) απαιτητική.

Ενδεχομένως και ελλειμματική, ακόμη, σε προσωπικότητα.
Το 0-0, απέναντι στο 5-1 μόλις έντεκα μήνες πίσω, διδάσκει πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι... δύο ίδια ματς. Τότε η ΑΕΚ «έκανε μπαμ» στο α' ημίχρονο και, παρασυρμένη από τακτικό αναλφαβητισμό στο β', την έσφαξαν στον ανοικτό χώρο. Χρήσιμο μάθημα, τώρα, εν όψει της ρεβάνς τη μεθεπόμενη Πέμπτη.
ΤΟτε, εξΑλλου, το παιγνίδι ήταν (το πρώτο απ' τα τέσσερα του γκρουπ) για πόντους, όχι για σκορ σε νοκάουτ φάση. Κι αυτό μπορεί να έδινε το ελαφρυντικό στην αφέλεια και στον (υπέρ)ενθουσιασμό. Αν θέλετε, στην ανωριμότητα.

Η πρΟοδοΣ, ένα σκάρτο χρόνο μετά, είναι πως η ΑΕΚ (πήρε το αποτέλεσμα, μολονότι) ουδόλως «έκανε μπαμ». Ποτέ, στη ροή του αγώνα. Απεναντίας, στο α' μέρος μάταια πάσχιζε ν' ανταποκριθεί στον ρυθμό των γηπεδούχων, αγκομαχώντας τουλάχιστον δύο ταχύτητες κάτω. Αντεξαν διότι, παρά το εμφανές αγκομαχητό, είχαν τη συγκέντρωση να μην παρεκκλίνουν απ' το πλάνο. Κράτησαν τις θέσεις, την πειθαρχία, την προσήλωση. Με προθυμία και ζωντάνια.
Κι Οταν, στο β', ευλόγως το τέμπο των Ρώσων έφθινε, τότε οι «κίτρινοι» ξεμύτισαν με περισσότερες αξιώσεις. Ο αγχώδης Φερνάντο Σάντος μπορεί να ηρεμήσει (κάπως...): από ματς σε ματς, η ΑΕΚ βάζει στοιχεία στο παιχνίδι της. Αργά αλλά σταθερά. Κερδίζει μέτρο το μέτρο σε έδαφος.

Η ομΑδα προχωρεί, περίπου όπως ο αρχηγός της. Ο Κατσουράνης. Στην Αγία Πετρούπολη, ήταν λίγο καλύτερος απ' ό,τι με τον Ηρακλή. Με τον Ηρακλή, ήταν λίγο καλύτερος απ' ό,τι στο Καζαχστάν. Στο Καζαχστάν, ήταν λίγο καλύτερος απ' ό,τι στο Περιστέρι. Κάθε φορά, ένα 10% συν. Στην Κοπεγχάγη, 8 Οκτωβρίου, φυσιολογικά θα 'χει πλέον πλησιάσει κοντά στο 100%. Καλό νέο (για τον Ρεχάγκελ...).
Η ΑνοδοΣ του Κατσουράνη είναι ένα στοιχείο. Η προσθήκη του πεπειραμένου και συνάμα ξεχειλισμένου ταμπεραμέντο Τσιρίλο, που απ' το να καλύπτει τα κενά πιο πολύ (διακρίνεται κατά το ότι) προλαβαίνει να μη δημιουργηθούν, ένα δεύτερο. Ο Σορεντίνο, το αναμενόμενο. Ξέρει τα βασικά της θέσης, τα εφαρμόζει άψογα.
Δωρικά. Αποτελεσματικά. Ο,τι μας είχαν πει, απ' το καλοκαίρι. Δεν κάνει επίδειξη προσόντων που... δεν έχει. Παίζει μ' αυτά που έχει. Αρκούν, ώστε ο σέντερ μπακ (να μη γυρίζει το κεφάλι προς την εστία ενστικτωδώς, από αγωνία αν «το φάγαμε», αλλά) να 'ναι ήσυχος ότι ο γκολκίπερ «το 'πιάσε».

Ο ΠορτογΑλοΣ κόουτς ακόμα το ψάχνει πολύ στους σχηματισμούς της επίθεσης. Δεν είναι κακό το ότι δεν έχει κατασταλάξει, επειδή βρισκόμαστε στα μέσα Σεπτεμβρίου. Στο κάτω-κάτω οι Βραζιλιάνοι, βασικοί άξονες στο ξεδίπλωμα, για την ώρα μοιάζουν περισσότερο ερωτηματικά παρά λύσεις. Οι ομάδες, το νορμάλ είναι να εξελίσσονται στη ροή της χρονιάς. Το νορμάλ δεν είναι να εμφανίζονται πανέτοιμες στην αφετηρία, κι ύστερα ως τον Μάιο να μην αλλάζουν τίποτα.

Ο ΦερνΑντο Σάντος, άλλωστε, είναι ο πρώτος που έφερε στο εγχώριο τοπίο τη φιλοσοφία ότι η περίοδος δεν χωρίζεται σε δύο μήνες (προετοιμασία) ξεπάτωμα και εννέα μήνες (αγώνες) χαβαλέ, μ' ένα δίτερμα κάθε μέρα για συντήρηση. Ισα-ίσα, επί έντεκα μήνες η ένταση των προπονήσεων του Φερνάντο Σάντος έχει μικρές αυξομειώσεις.

Σε σχΕση με πέρυσι, που κανόνας ήταν ότι το πρώτο αντίπαλο σουτ από μέση απόσταση «γράφει» κι ύστερα ερχόταν η τεράστια προσπάθεια (με «ηρωικά» στοιχεία), η οποία συνήθως απέφερε το 1-1 (και το αγαπησιάρικο χειροκρότημα αναγνώρισης), φέτος το αβαντάζ είναι ότι οι... ηρωισμοί δεν χρειάζονται. Εξοικονομούνται πολύτιμες δυνάμεις, για άλλα πράγματα. Ισως όχι τόσο αγαπησιάρικα. Αλλά, μάλλον, πιο ωφέλιμα.