Οι «τρομοκράτες» του Ευρωμπάσκετ (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με ένα σημάδι διότι, πώς να το κάνουμε, εμείς οι μπασκετικοί γινόμαστε και λίγο προληπτικοί, όποτε μας συμφέρει. Η χθεσινή νίκη ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση της Εθνικής επί των Γάλλων στην ιστορία των (κατά κανόνα δραματικών) μεταξύ τους αναμετρήσεων. Ποια ήταν η προηγούμενη; Μα το 82-69 στο Ευρωμπάσκετ του '87, σε αγώνα στον οποίο ήττα σήμαινε αποκλεισμό από τα προημιτελικά. Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω τι ακολούθησε έπειτα από εκείνη τη νίκη επί των φίλων μας των «τρικολόρ».

Τι φίλοι, δηλαδή, που από χθες δεν θέλουν να μας ξαναδούν στα μάτια τους. Τρεις καλούς παίκτες έστειλαν στο ΝΒΑ οι Γάλλοι, αλλά τα δικά μας τα διαβολόπαιδα βάλθηκαν να τους απομυθοποιήσουν και τους τρεις. Τέτοια άμυνα-τανάλια ο Τόνι Πάρκερ δεν βρίσκει απέναντί του ούτε στις προπονήσεις των Σπερς. Ο Ντιό με τον Μικαέλ Πιετρίς έμοιαζαν ώρες ώρες σαν παιδαρέλια που έπεσαν από τον ουρανό σε ένα γήπεδο άγνωστου αθλήματος και πάσχιζαν να πιάσουν την μπάλα απ' το κοτσάνι. Πάσες στους φωτογράφους, σουτ που θύμιζαν σέντρες, ντρίμπλες στις οποίες η μπάλα έμενε πίσω και εμφανιζόταν ως διά μαγείας στα χέρια των δικών μας.

Αν ο Πιετρίς είναι ταλέντο επιπέδου ΝΒΑ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης τι είναι, αλήθεια; Φτύστε τον μην τον ματιάσουμε, γιατί παίκτες όπως αυτός εμφανίζονται μία φορά στα 15 χρόνια. Αλήθεια, πού ήταν κρυμμένος μέχρι τα 20-21 χρόνια του;

Η ιαχή «σήκωσέ το» ακούστηκε λίγο πριν από το φινάλε του αγώνα, όταν η Εθνική μας έσβηνε τις μηχανές και άφηνε τους Γάλλους να ανασάνουν λιγάκι. Μήπως έπρεπε να κυνηγήσουμε λίγο πιο φανατικά τη διαφορά; Το μόνο σενάριο που μπορεί να ρίξει την Εθνική μας στην επικίνδυνη 3η θέση του ομίλου (δηλαδή στα «νύχια» των πληγωμένων Σέρβων) είναι μια τριπλή ισοβαθμία Σλοβενίας, Γαλλίας, Ελλάδας. Το χθεσινό +14 καθιστά σχεδόν απίθανο τέτοιο στραπάτσο, αλλά θα ήταν ακόμα πιο σίγουρη η θέση μας με το +20 ή +25. Δεν νομίζω πάντως ότι κινδυνεύει η Εθνική να γνωρίσει συντριβή απόψε από την παρέα του Λάκοβιτς. Το ματς είναι δύσκολο λόγω έδρας (αφού η «Χάλα Πιονίρ» θα φιλοξενήσει 5.000 Σλοβένους), αλλά η ελληνική ομάδα δεν είναι από εκείνες που παθαίνουν πανωλεθρίες. Το ίδιο, βέβαια, πιστεύαμε και για τους Σέρβους.

Προσπαθούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου στη διάρκεια της χθεσινής ραδιοφωνικής μετάδοσης από τον SuperΣΠΟΡ FM 94,6, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο. Το πρώτο 10λεπτο του αγώνα ήταν μάλλον το καλύτερο, το πιο μαγευτικό που έχω δει από την Εθνική Ελλάδας σε επίσημη διοργάνωση. Το τέλειο δεκάλεπτο! Πανηγύρισα τον θρίαμβο, όπως τον πανηγύρισαν όλοι οι Ελληνες στη «Χάλα Πιονίρ». Ανεξάρτητος και αντικειμενικός θα ξαναγίνω... από Δευτέρα. Αλλά την άλλη Δευτέρα, όχι αυτή.

Μήπως λοιπόν μας περιμένει θαύμα, όπως του 1987; Ισως ναι, ίσως όχι. Κρύβει απρόβλεπτες παγίδες ένα Ευρωμπάσκετ. Ομως, χθες επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι θέλαμε να πιστεύουμε. Οτι το σύνορο αυτής της ομάδας είναι ο ουρανός. Οτι τα κατορθώματα των φιλικών αγώνων ήταν πραγματικότητα, όχι οφθαλμαπάτη. Δείξτε μου ποιος θα σταματήσει αυτή την Ελλάδα και θα σας δείξω μια μεγάλη ομάδα. Από τυχαίους, όπως την Ιταλία του 2003, δεν πρόκειται να χάσουμε φέτος.