Από το ειδύλλιο στη συμβίωση (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αναζητώντας τη Μικτή (των καλύτερων) του Τσάμπιονς Λιγκ, την ιδανική All-star ομάδα της διοργάνωσης, εκείνο που πολύ απλά συμβαίνει, είναι ότι καταλήγουμε, πάνω-κάτω, στην... εθνική Βραζιλίας!

Ο Αντριάνο από την Ιντερ, ο Λούσιο κι ο Ζε Ρομπέρτο από τη Μπάγερν, ο Ντίντα κι ο Κακά από τη Μίλαν, ο Έμερσον από τη Γιουβέντους, ο Ρομπίνιο κι ο Ζούλιο Μπαπτίστα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ζουνίνιο από την Ολιμπίκ Λιόν, φυσικά ο Ροναλντίνιο από τη Μπαρτσελόνα, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα από την Αρσεναλ, ο Ρικάρντο Ολιβέιρα από τη Ρεάλ Μπέτις.
Πρακτικά, η αποστολή της Σελεσάο τον Ιούνιο (γι' αυτό, επίτηδες, δεν ανέφερα τον Ρονάλντο, τον Καφού και τον Ρομπέρτο Κάρλος, που είχαν πάρει, τότε, απαλλαγή) στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Από αυτούς, όταν τους βρήκε... μαζεμένους απέναντί της στη Λειψία, η Εθνική είχε ηττηθεί 3-0. Οι διεθνείς άκουσαν τα σχολιανά τους, επειδή «δεν έπαιξαν ως πρωταθλητές Ευρώπης».

Αλλά, περισσότερο, σαν συλλέκτες αναμνηστικών. Παντού, όμως, αυτό γίνεται. Είναι τέτοια η επήρεια της μαγείας του Ροναλντίνιο στην ατμόσφαιρα, που δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Είχε συμβεί, τον Μάρτιο στο Λονδίνο, με τον Πάουλο Φερέιρα, που του ζήτησε τη φανέλα από την... ανάπαυλα. Συνέβη ξανά, την περασμένη Τετάρτη στη Βρέμη. Οπου μία φανέλα πήρε, με το που έληξε το α' μέρος, ο Νάλντο κι άλλη μία στο τέλος (παρά τις εκκλήσεις του Βάλντες, που πήγε να χωθεί ανάμεσα) ο Οουομογέλα.

Τρεις μήνες μετά, είναι να γελάς και να κλαις συνάμα, με το πόση πλάκα έχει (και με το πόσες πλάκες ξέρει να σκαρώνει) η ζωή! Οι κορεσμένοι του Ρεχάγκελ έφαγαν τρία από τους All-Star του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι (δύο) ομάδες κορυφής της χώρας, γεμάτες από τους «καλούς», που ο παραδομένος στις εμμονές Ρεχάγκελ δεν καλεί, τούτη την εβδομάδα έφαγαν 3+3. Από τον Στόρφλορ, όχι τον Ρομπίνιο. Από τον Ιακουίντα, όχι τον Αντριάνο.

Οι «κοκκινοι» κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να σπάσουν, στο δεύτερο γκολ της Ρόσενμποργκ, τον μύθο του (απόλυτου freak) αυτογκόλ Κιάσσου/Μπασινά πριν από επτά χρόνια στο Κίεβο. Εφτιαξαν τον δικό τους, καινούργιο, μύθο. Βελτιωμένο και επαυξημένο. Οι «πράσινοι», οριστικά αποξενωμένοι από το (καλό) παρελθόν τους στον διεθνή ανταγωνισμό, αρνούνται πεισματικά κάθε σχέση μ' αυτό το φάντασμα. Δεν ξαναγινόμαστε, σου λέει, οι... άξιοι της Ευρώπης (για να 'μαστε οι λούζερ της Ελλάδας!)
Εκεινο το απογευμα Πέμπτης, τέλη Αυγούστου, όταν σχηματίστηκαν οι όμιλοι και ζήτησαν στον SuperΣΠΟΡ FM τη γνώμη μου, η εκτίμηση ήταν ότι:

-Ο Ολυμπιακός, οτιδήποτε άλλο (από τρίτος στο γκρουπ) έλθει, θα 'ναι ο ορισμός της έκπληξης. Ευχάριστης έκπληξης, άμα βγει δεύτερος. Δυσάρεστης, άμα βγει τέταρτος.

-Ο Παναθηναϊκός, απεναντίας, ό,τι και να βγει (εκτός από πρώτος), δεν θα 'ναι έκπληξη. Μπορεί δεύτερος, μπορεί τρίτος, μπορεί... άνετα τέταρτος.

-Για οποιοδήποτε ελληνικό τοπ-κλαμπ, ο ρεαλιστικός στόχος που συμφέρει να κυνηγούν συστηματικά, είναι να παίζουν στο Τσάμπιονς Λιγκ για να συνεχίζουν από τον Φεβρουάριο στο (προσιτό) Κύπελλο UEFA.

Η πραγματικη ζωη, ως συνήθως, ξεπέρασε τη λογική. Το εφετινό είναι το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία, στο οποίο οι ελληνικές ομάδες αντιμετωπίζουν απτή την απειλή να (ξε)μείνουν στην τελευταία θέση... από την πρώτη, κιόλας, αγωνιστική. Το μέλι λοιπόν, στον μήνα του ειδυλλίου, σώνεται. Τώρα, αρχίζει η ρουτίνα της καθημερινότητας στη συμβίωση.

Οι διαφορεσ κατά καιρούς ατάκες (ενδεικτικές της μενταλιτέ) των προπονητών, συνηθισμένες παντού στον πολιτισμένο κόσμο, έδιναν αφορμή για ξελιγωμένα σχόλια. «Τι κουλτούρα!» Ανάλογες ατάκες, πλέον, ήδη εκλαμβάνονται (ή, όπου να 'ναι θα εκληφθούν) ως ενδείξεις γραφικότητας. Ενδεχομένως, έλλειψης επαφής με τον αληθινό κόσμο (της... υστερίας).
Αντιλαμβανεται εύκολα κανείς ότι τώρα είναι που μπαίνει, στο τραπέζι του Κόκκαλη και του Τζίγκερ, το στοίχημα. Η πρόκληση, ν' αποδείξουν ότι πράγματι εννοούσαν όσα (τον... καλό καιρό) ευαγγελίζονταν.