Δημήτριος ο Α', ο πορθητής (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Σαν νέος Φάνης, σ' ένα νέο 1989, δεκαέξι μαρτυρικά χρόνια μετά. Ακριβώς ίδιο βάρος είχε η μπάλα χθες: ένα δίποντο για να παίξουμε παράταση, ένα τρίποντο και... φύγαμε για τελικό. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ένιωσε το όνειρο μιας ζωής να ξετυλίγεται σαν σλόου μόσιον μπροστά στα μάτια του, μέσα στην ψυχή του. Ενα καλάθι δύο πόντων δεν θα ήταν αρκετό για να στείλει την Ελλάδα στον ουρανό. Στα όνειρα δεν υπάρχει ισοπαλία. Ο Δημητράκης έκανε ένα βήμα πίσω, κοίταξε το καλάθι και άφησε την μπάλα να φύγει από τα δάχτυλά του σαν να βρισκόταν σε προπόνηση στα παιδικά του χρόνια στην Καστοριά.

Νothing but net. Swish. Κρίμα που δεν έχει αντίστοιχη λέξη η ελληνική μπασκετική αργκό. Σταθείτε, το βρήκα: ασάλιωτο.
Ακολούθησε η έκσταση. Η απόλυτη ηδονή. Η απόλυτη τρέλα. Από τα επόμενα τρία λεπτά, κανένας γύρω μου δεν θυμάται το παραμικρό. Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις ξαναβρήκα την αυτοκυριαρχία μου ήταν και πάλι αγγλική: destiny. Πάει να πει ότι είναι η μοίρα αυτής της ομάδας να φτάσει στο νήμα. Δεν αμφιβάλλει κανένας πια, ούτε στο Βελιγράδι ούτε στην Αθήνα ούτε πουθενά.

Επιτρέψτε μου να διορθώσω αυτό που έγραψα πιο πάνω. Η μπάλα, την οποία μετέτρεψε σε χρυσάφι ο Διαμαντίδης, δεν είχε ίδιο βάρος με αυτή του Φάνη Χριστοδούλου στο μακρινό 1989. Η τωρινή ήταν φορτωμένη με το βάρος δεκαέξι χρόνων γεμάτων γκρεμισμένα όνειρα και χαμένες ευκαιρίες. Με το βάρος των τεράστιων προσδοκιών με τις οποίες ταξίδεψε η Εθνική στο Βελιγράδι και με το βάρος της ομάδας, η οποία αίφνης βαφτίστηκε (και δικαίως) φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Στα χέρια του Διαμαντίδη ήταν ελαφριά σαν φτερό.

Ο ηγέτης μιας ομάδας μπορεί να μείνει σιωπηλός επί 39 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα και να μιλήσει με βροντερή φωνή ακριβώς στην εκπνοή. Διστακτικός και λίγο δειλός από τη φύση του, ο Μακεδόνας άσος σπανίως αναλαμβάνει περισσότερες πρωτοβουλίες από αυτές που του αναλογούν, όσο κι αν τον προτρέπουν οι προπονητές του. «Σούταρε, βρε αγόρι μου»! Τίποτα αυτός. Για να πετύχει το πρώτο μεγάλο buzzer beater της καριέρας του (και συμπαθάτε με για τις αμερικανιές), χρειάστηκε να το φέρει η μοίρα. Ούτε τη ζήτησε την μπάλα ο Δημήτρης ούτε είχε χρόνο για να ψάξει την τέλεια ασίστ (όπως προστάζουν τα αντανακλαστικά του). Ηταν υποχρεωμένος να σουτάρει.

Και έγινε ο νέος Φάνης. Ο νέος Γιαννάκης. Ο νέος Γκάλης. Ο νέος Δέλλας. Ο νέος Χαριστέας. Ο Δημήτριος ο Α' του ελληνικού μπάσκετ.

Τι γλέντι έχασαν όσοι βιάστηκαν να αλλάξουν κανάλι στο 53-60! «Ημουν στο μετρό και νόμισα ότι θα εκτροχιαζόταν το τρένο από τα πανηγύρια των επιβατών που σ' άκουγαν στο ραδιόφωνο», μου είπε στο τηλέφωνο μία φίλη από την Αθήνα. Η φωνή μου έκλεισε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αλλά δεν πειράζει, έχω μπροστά μου καμιά 12αριά ώρες ακόμα για να τη συνεφέρω. Διότι απόψε μπορεί να έχουμε καινούργια θαύματα.

Το σύνθημα είναι το ίδιο των τελευταίων ημερών: Carpe diem. Αδράξτε τη μέρα. Η πιο Μεγάλη Κυριακή του ελληνικού μπάσκετ ξημέρωσε πριν από λίγες ώρες στο Βελιγράδι. Εσείς που μείνατε στην πατρίδα, στρώστε το κόκκινο χαλί για να υποδεχθείτε την πριγκίπισσα. Προσέξτε μόνο μη σας ζαλίσει η λάμψη από τα πετράδια του στέμματος. Κι αν δεν μας δείτε πουθενά, να ξέρετε ότι θα έχουμε βουτήξει στον Δούναβη από την τρέλα μας και θα 'χουμε βγει στο Βουκουρέστι.