Aνικανοποίητοι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τα γεγονότα στις μέρες μας τρέχουν τόσο γρήγορα, που τις πιο πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Στο μυαλό μας όλα γίνονται ένα –αγωνίες και θλίψεις μπαίνουν στο μπλέντερ της καθημερινότητας και σιγά-σιγά σβήνουν χωρίς να μας ενοχλούν, αλλά το τίμημα που πληρώνουμε για να γλιτώσουμε το βάρος τους είναι μεγάλο: ξεχάσαμε να θυμόμαστε. Σας το έχω ξαναπεί: στη μεγαλομανία της αναίτιας αλαζονείας του, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε το γούστο του θριάμβου της μιας βραδιάς. Πλέον ό,τι δεν είναι μεγαλόσχημο μοιάζει μικρό, ενώ μικρό κατά βάθος παραμένει μόνο το κύρος μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της λήθης των κατορθωμάτων, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε όσους διώχνουν προπονητές που πήραν 10 βαθμούς στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Θαύμα

Στις 22 Οκτωβρίου 2002 η ΑΕΚ έκανε ένα αληθινό θαύμα: φρέναρε την ξέφρενη κούρσα της Ρεάλ προς την κατάκτηση του ένατου Κυπέλλου Πρωταθλητριών της ιστορίας της, αντιτάσσοντας όχι (μόνο) ψυχικά χαρίσματα, αλλά (κυρίως) παιχνίδι, δηλαδή αυτό που μας λείπει. Η ΑΕΚ, αρμονικά δομημένη από τον μεγάλο αρχιτέκτονα που λέγεται Ντούσαν Μπάγεβιτς, έφερε ένα τελικό 2-2 που είχε άρωμα νίκης. Οι βαθμοί μπορεί να μοιράστηκαν, αλλά το ζεστό χειροκρότημα της μαδριλένικης εξέδρας ήταν όλο για την «Ενωση»: αυθόρμητο, πηγαίο, υπέροχο, το χειροκρότημα εκείνο –όπως κάθε χειροκρότημα– έδειξε ότι η ΑΕΚ ήταν ακόμα ζωντανή στο «Μπερναμπέου». Ζωντανή και ταυτόχρονα λαμπρή, όπως ίσως ποτέ άλλοτε στη συνέχεια.

Πρόβλημα

Θυμίζω πώς είχε γίνει εκείνο το μικρό θαύμα, σαν οδηγία προς ναυτιλλομένους. Ο Ντούσαν είχε φορτώσει την αριστερή πλευρά της ΑΕΚ με τον Κωστένογλου (που έκλεινε από εκεί ως τρίτος στόπερ), τον Κασάπη και τον Γεωργάτο, που σε ένα από τα πιο ώριμα παιχνίδια τους εναλλάσσονταν για να δημιουργήσουν στην (τότε) αδύναμη δεξιά πτέρυγα της Ρεάλ κινδύνους. Ο Μπάγεβιτς δεν προβληματίστηκε για το πώς θα φρενάρει τον Ρομπέρτο Κάρλος, αλλά προσπάθησε να δημιουργήσει στη «Βασίλισσα» ένα πρόβλημα, ώστε να την αναγκάσει να σκεφτεί πώς θα το λύσει. Τον Κάρλος έπρεπε να περιορίσουν βάσει πλάνου ο Λάκης και ο πανταχού παρών εκείνο το βράδυ Θοδωρής Ζαγοράκης, ο οποίος ταυτόχρονα έπρεπε να κοιτάζει στα μάτια τον Ζιντάν. Περίσσευε ο ΜακΜάναμαν, όχι επειδή δεν είχε παίκτη πάνω του, αλλά διότι ο Κατσουράνης έπρεπε να θυσιαστεί κυνηγώντας τον Γκούτι. Η ΑΕΚ πλήρωσε την ελευθερία του Αγγλου και βρέθηκε από δύο δικά του γκολ πίσω στο σκορ: όμως η «Βασίλισσα» για να πάρει αυτό το προβάδισμα είχε φτύσει αίμα.

Αντεπίθεση

Βλέποντας την εξουθένωση των μέσων της πρωταθλήτριας Ισπανίας, ο Ντούσαν στο δεύτερο ημίχρονο σχεδίασε την αντεπίθεση. Εξω ο Τσιάρτας (ώστε να μην υπάρχει κανένα σημείο αναφοράς στο πρέσινγκ των κουρασμένων Μαδριλένων μέσων) και μέσα ο πασπαρτού Μαλαδένης, για να δίνει βοήθειες σε όποιον κουβαλητή της μπάλας τις είχε ανάγκη. Εξω ο εξουθενωμένος και τραυματίας Νικολαΐδης και μέσα ο Ιλια Ιβιτς, ο άρχοντας της σπόντας! Ο κόουτς, σίγουρος ότι η ομάδα του θα κερδίσει μέτρα, έβαλε έναν παίκτη για να βοηθήσει τους χαφ να πάνε την μπάλα προς την αντίπαλη περιοχή και έναν ποδοσφαιριστή απίστευτα ικανό στα λίγα τετραγωνικά, για να ανοίξει με την τεχνική του την άμυνά τους. Τόμπολα!

Συναίσθημα

Οταν ο Ζιντάν πέταξε λευκή πετσέτα αδυνατώντας να σταθεί στα πόδια του, ο πρακτικός Ντελ Μπόσκε πέρασε στο ματς τον Ραούλ Μπράβο για να κρατήσει το αποτέλεσμα και τον Σολάρι για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο Μπάγεβιτς, βλέποντας το δώρο, έβγαλε τον Γεωργάτο κι έριξε τον Σεντένο για να παίξει κοντά στον Ιβιτς. Το 2-1 έγινε από κεφαλιά του Κατσουράνη στο 74', ενώ είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές ευκαιρίες με πρωταγωνιστές τον Κοσταρικανό, τον Ιβιτς και τον Μαλαδένη, δηλαδή τους τρεις φρέσκους παίκτες. Το 2-2 έγινε έπειτα από συνδυασμό των δύο επιθετικών: ο Σεντένο αξιοποίησε τους χώρους και την πάσα του Ιβιτς και ο Κασίγιας τρία λεπτά αργότερα απέτρεψε το 2-3. Η ΑΕΚ έφυγε από το «Μπερναμπέου» με το υπέροχο συναίσθημα του ανικανοποίητου…

Αφόρητα

Κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές της θεωρούν αυτό το ματς το σημαντικότερο που έδωσαν ποτέ, ακριβώς γιατί λυπήθηκαν αφόρητα που δεν το κέρδισαν. Ο Ζαγοράκης και ο Κατσουράνης είχαν την τύχη να νικήσουν τον Ζιντάν στο Euro 2004: εκείνο το βράδυ τον είχαν δει να ζητάει αλλαγή για να γλιτώσει από τις δαγκάνες τους. Απόψε ο Ζιντάν δεν παίζει. Το αληθινό ερώτημα είναι αν οι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν την ανάγκη να νιώσουν αφόρητα γιατί δεν νίκησαν τη «Βασίλισσα» μέσα στο «Μπερναμπέου».

Μάτια

Γιατί ο Ολυμπιακός δεν νικά εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ; Στις πολλές εξηγήσεις προσθέστε μία ακόμα: διότι ποτέ δεν έχει καταφέρει αυτή η ομάδα να καταλάβει πόσο κοντά σε κάτι σπουδαίο έχει βρεθεί. Το άγχος απόψε θα το έχει η Ρεάλ –θα φαίνεται στα μάτια των παικτών της. Ελπίζω αυτά τα μάτια οι παίκτες του Ολυμπιακού να βρουν το κουράγιο να τα κοιτάξουν. Η ΑΕΚ στις 22 Οκτωβρίου 2002 είχε κάνει τους Μαδριλένους να τα τρίβουν…