Ο θάνατος, ο ακραίος φυσικός πόνος, η αθλητική αποτυχία (SportDay/ Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ενα Ενα τα δυσάρεστα. Τα δύσκολα. Με ιεραρχική, ως προς τη σημασία, σειρά.
ΝοΥμερο Ενα, η ζωή και ο θάνατος. Τζορτζ(ι) Μπεστ. Οι μεγάλοι, σε οποιοδήποτε είδος «τέχνης και έκφρασης», δημιουργοί πεθαίνουν μόνο βιολογικά.
Δεν νιΩθω πΟνο. Ο πόνος σε κάθε θάνατο είναι, μην κοροϊδευόμαστε, μόνο για τους οικείους που μένουν πίσω. Για τους υπόλοιπους είναι η μελαγχολία, η νοσταλγία, η αναφορά. Οι μεγάλοι δημιουργοί ζουν εις το διηνεκές, διά του έργου που αφήνουν. Απαθανατίζονται.
Το τελευταΙο διάστημα μου συμβαίνει να σκέπτομαι συχνά τι θα απογίνουμε ως τόπος όταν έρθει το πλήρωμα να φύγει ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον είδα τις προάλλες στη ΝΕΤ, στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, μ' έκανε και χαμογέλασα όταν περιέγραψε πώς προσμένει το ραντεβού του με τον Χάρο («τον περιμένω τον πούστη»). Κάθε φορά, η ίδια αισιόδοξη απάντηση στην ίδια απειλητική σκέψη. Θα 'ναι, απλώς, βιολογικό. Το έργο του θα υπάρχει για πάντα.
Με τον Μπεστ, υπ' αυτή την έννοια της διαιώνισης του έργου, είναι ευτύχημα ότι την εποχή της γηπεδικής μεγαλοσύνης του η βρετανική TV ήταν ήδη αρκετά προηγμένη (πράγμα που δεν ήταν π.χ. η ελληνική τον καιρό της μεγαλοσύνης ενός Σιδέρη) για να έχει διασώσει περίπου τα πάντα.
ΝοΥμερο δΥο, η ζωή και ο ακραίος φυσικός πόνος. Επιστρέφοντας από το Τροντχάιμ. Αφησα πίσω αθλητική κοινωνία, τη νορβηγική, που δεν έδινε δεκάρα για τον αγώνα (Ρόζενμποργκ-Ολυμπιακός), για το αποτέλεσμα (1-1), για τη συνέπεια (πρόκριση στους «32» του Κυπέλλου UEFA). Δεκάρα. Ηταν σοκαρισμένη με τον τραυματισμό του Σκίελμπρεντ.
ΜΟλιΣ μισΗ ώρα πριν αρχίσει το ματς, ο Νορβηγός τηλεσχολιαστής, ο Ρόαρ Στόκε, μου έλεγε πως τον θεωρούν το πιο σπουδαίο ταλέντο που έβγαλε η χώρα τα τελευταία 20 χρόνια. Δέκα λεπτά αφότου άρχισε το ματς, τον έτρεχαν απευθείας στο χειρουργείο. Και στη λήξη του ματς, επίμονοι ζήτησαν συνέντευξη από τον Στολτίδη. Του έκαναν τέσσερις (επιθετικές) ερωτήσεις, όλες (και μόνο) για το συμβάν, καμία για τον αγώνα.
Δεν (ήταν δυνατόν, και δεν ήταν υποχρεωμένοι να) ξέρουν πως ο Στολτίδης δεν είναι δολοφόνος! Αδυνατούσαν να κοντρολάρουν, με το λογικό, το συναισθηματικό. Ζημιά σοβαρή θα μπορούσε να πάθει αργότερα, σε μαρκάρισμα-καρμανιόλα, και ο Ντάνι. Απλώς ο 31χρονος Ντάνι ξέρει πια να φυλάγεται. Φυλάχτηκε. Ο μικρός Σκίελμπρεντ, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, θα μάθει.
Η ευαισθησΙα για ένα 18χρονο παιδί με καταπληκτικό μέλλον είναι, ευλόγως, πολλαπλάσια. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο, κι εμείς έτσι θα αντιδρούσαμε. Στην τρέχουσα Νορβηγία δε το περιστατικό ήρθε (στην πιο ακατάλληλη στιγμή) κι έδεσε.
Εδεσε με το, α λα Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, δράμα του Ντάγκφιν Ενερλι. Είναι ο ποδοσφαιριστής (παλαιότερα είχε παίξει και στη Ρόζενμποργκ) που πριν από ένα μήνα, τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, μες στο γήπεδο έσπασε τον λαιμό και τη σπονδυλική στήλη. Θα ζήσει, στο αίσιο σενάριο, παράλυτος από το κεφάλι και κάτω. Αυτές τις μέρες η πανεθνική καμπάνια, αλληλεγγύης στον Ενερλι, είναι για ρίγος.
Ηρθε, λοιπΟν, και του Σκίελμπρεντ. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός διέθετε το περιθώριο, στις συνθήκες, να δείξει έμπρακτη συμπόνια. Η αποστολή δεν αναχωρούσε αμέσως μετά, έφευγε την επόμενη μέρα. Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι (ο Σόλιντ, ο Στολτίδης, κάποιος εκπρόσωπος του κλαμπ) όφειλαν την κοινή επίσκεψη στο νοσοκομείο και τη χειρονομία καλής θέλησης. Θα μετρούσε. Μέτρησε πιο πολύ, ατυχώς, η (οπωσδήποτε, όχι παράλογη) πικρία για την έκβαση της αναμέτρησης.
ΝοΥμερο τρΙα, συνεπώς, η ζωή και η (αθλητική) αποτυχία. Η περίφημη «αίτηση» του Οκκά, να λήγουν τα ματς στο 80', καταπώς φαίνεται ισχύει για όλους. Τρίτη ο Παναθηναϊκός, Πέμπτη ο ΠΑΟΚ, πανομοιότυπο σκριπτ, 1-0, 1-2 στο τελευταίο δεκάλεπτο. Τετάρτη ο Ολυμπιακός, μία ο Σολδάδο, δεύτερη ο Γκοβού, τρίτη και φαρμακερή ο Χέλσταντ. Προ καιρού, η ΑΕΚ δεν μπήκε στους ομίλους του Κυπέλλου UEFA από γκολ στο 89'.
ΑδΥναμοι. Φυσικά και νοητικά. Τα πάντα, στα πόδια και στα μυαλά παίζονται. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, σαν την ευρύτερη κοινωνία που αναδεικνύει για αρετή την ήσσονα προσπάθεια και το γρήγορο κέρδος, δεν ακούγεται αφύσικο ότι δείχνει να βγάζει παίκτες που ούτε δουλεμένοι είναι όσο ο μέσος συνάδελφός τους στο εξωτερικό, ούτε (ως εκ τούτου) ισχυροί στον χαρακτήρα.
ΙδΙωΣ στα σκληρά τοπία, η φυσική και νοητική κόπωση έρχεται νωρίς. Η μία φέρνει την άλλη. Χτίζονται, έτσι, συμπλέγματα. Ο Ολυμπιακός τον περασμένο Φεβρουάριο στη Γαλλία, στην έδρα της Σοσό, είχε πάρει... χαλαρά το (κατά τα άλλα καταραμένο) «διπλό». Γιατί; Διότι εκεί και τότε δεν το μελετούσε, εκ των προτέρων, κανείς. Διότι δεν προϋπήρχε κάποιο βαρύ σερί που έπρεπε να σπάσει. Ηρθε... από μόνο του!
Η ΑΕΚ έχει παίξει, στην ιστορία της, 18 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ και δεν έχει νικήσει ούτε σ' ένα. Πέρυσι, στο γκρουπ του UEFA, σε τέσσερα ματς δεν πήρε πόντο. Ο ΠΑΟΚ έχει να νικήσει στην Ευρώπη, εντός ή εκτός έδρας, από το 3-0 στο Οσλο (Λιν). Πάνω από δύο χρόνια.
Ο ΠαναθηναϊκΟΣ, πάλι, μοιάζει συνεπής στη σταθερή πτώση της μετοχής του. Τρίτη, στη σειρά, σεζόν. Τρίτο, εύκολο, νοκ άουτ. Φέτος, μάλιστα, ίσως δεν κυλήσει ούτε στο UEFA. Οπου, τα προηγούμενα δύο χρόνια, πηγαίνει και (με το πρώτο πρώτο εμπόδιο) αποχωρεί.
ΘυμΙζουν οι ομάδες κορυφής, με τη συμπεριφορά τους έξω και με τη μάχη ποιος θα επικρατήσει μέσα, τα... δελτία ειδήσεων των καναλιών κορυφής. Η πιο νωπή έρευνα διαμήνυσε ότι δεν τους εμπιστεύεται το 71% των πολιτών κι εκείνοι ξοδεύουν τα κέρατά τους (σε χρόνο, σε ενέργεια, σε στελέχη, σε πάσης φύσεως δαπάνες) στην ακήρυχτη και αδυσώπητη μάχη να κατακτήσουν τη σχετική, ούτε καν την απόλυτη, πλειονότητα... επί του 29%.