Κουρέλιασαν το εθνικό σύμβολο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διάβασα διάφορα σχόλια για τις τιμωρίες των ιταλικών ομάδων, που δημοσιεύτηκαν κυρίως σε γαλλικές, γερμανικές και ισπανικές εφημερίδες. Βρήκα αρκετά διασκεδαστικό το ότι οι εφημερίδες των συγκεκριμένων χωρών χαρακτηρίζουν τις τιμωρίες αυτές «χάδια». Είναι διασκεδαστικό διότι αποδεικνύεται ότι είναι εύκολο να κάνεις κριτική στα στραβά του άλλου, ειδικά όταν είσαι υποχρεωμένος να καταπίνεις συνεχώς τα δικά σου.

Οι Γάλλοι, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο της Μαρσέιγ περιορίστηκαν στον υποβιβασμό της συγκεκριμένης ομάδας και στην τιμωρία του Μπερνάρ Ταπί χωρίς να ψάξουν σε βάθος την υπόθεση. Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός από τότε, είναι, δεν είναι δεκαπέντε χρόνια. Στο τέλος εκείνης της ιστορίας (που ήταν πιο πολύπλοκη από τα ιταλικά σκάνδαλα, μιας και ο Ταπί ήταν και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος των σοσιαλιστών) προέκυψε μια σουρεάλ απόφαση, με βάση την οποία ο πρόεδρος της Ολιμπίκ τιμωρήθηκε επειδή αγόραζε ματς, αλλά όποιος έπαιρνε τα λεφτά του βγήκε λάδι! Οι Γερμανοί συνέλαβαν τον Χόιτσερ και τον πέρασαν σε χρόνο-ρεκόρ και από δίκη: δεν είχαν όμως το κουράγιο να ερευνήσουν αν μαζί με τον διαιτητή δούλευαν και παράγοντες ή αν υπήρχαν συγκεκριμένες ομάδες που είχαν κέρδος από τα παιχνίδια που ο ίδιος έστηνε. Οι Ισπανοί, τέλος, είναι αυτοί που ιστορικά κάνουν τις λιγότερες έρευνες απ' όλους. Η ομοσπονδία τους υποφέρει κατά καιρούς από τη δύναμη της Ρεάλ Μαδρίτης ή –σπανιότερα– της Μπαρτσελόνα. Οι υπόλοιποι περιορίζονται στα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι και πρέπει να κάθονται ήσυχα. Καμία καταγγελία ποτέ δεν ερευνήθηκε και όποιος εκφράζει υποψίες περιθωριοποιείται ή καταντάει γραφικός.

Πλιάτσικο

Ολοι αυτοί (και ίσως και πολλοί άλλοι) είχαν την απαίτηση να αυτοδιαλυθεί το ιταλικό πρωτάθλημα για να κάνουν πλιάτσικο σε παίκτες και διακρίσεις: μου φαίνεται, όχι μόνο αστείο, αλλά και πρόστυχο. Η ιστορία των ιταλικών σκανδάλων ήταν μια πολύ ιταλική υπόθεση. Προέκυψε από έρευνες Ιταλών αστυνομικών, κρίθηκε από ιταλικά όργανα, αφορά μόνο τους Ιταλούς. Οι υπόλοιποι μπορεί να προβληματιστούν για το τι συμβαίνει στη χώρα τους, μπορεί να παρακολουθήσουν την ιστορία ως καλοί θεατές και μπορούν να μην εγκρίνουν το τελικό αποτέλεσμα: μόνο που γι' αυτό δεν τους πέφτει λόγος –πόσω μάλλον όταν η συμπεριφορά των δικών τους ηρώων δεν είναι η πρέπουσα.

Παρωδία

Ποιες είναι οι αθώες περιστερές, που μπορούν να χαρακτηρίσουν μια απόφαση σκληρή ή άδικη; Θυμάμαι σαν χθες το ματς-παρωδία ανάμεσα στα δεύτερα της Λα Κορούνια και τη Μονακό. Τελευταίο παιχνίδι της πρώτης φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ και οι αδιάφοροι Ισπανοί εμφανίστηκαν με κάτι παιδαρέλια, που έπαιζαν το τεχνητό οφσάιντ στη σέντρα και έβλεπαν τους Μονεγάσκους να περνούν από δίπλα με τέρμα το γκάζι. Τελείωσε «πολλά με λίγα», κάτι σαν 0-5, και την πλήρωσε ο Ολυμπιακός, που εξαιτίας και αυτού του αποτελέσματος αποκλείστηκε από τον β' γύρο της διοργάνωσης, έχοντας πάρει 10 βαθμούς. Δεν θυμάμαι ούτε τους Γάλλους ούτε τους Ισπανούς ούτε την UEFA να διατάσσει την παραμικρή έρευνα γι' αυτή την οργανωμένη φάρσα.

Ποινές

Είναι μικρές οι ποινές; Δεν νομίζω. Η Φιορεντίνα πρέπει να σωθεί ξεκινώντας ένα πρωτάθλημα με –17 βαθμούς και η Λάτσιο με –11. Η Λάτσιο, όταν βρέθηκε το 1986 στη Β' Εθνική με την ίδια ποινή (πληρώνοντας άλλες αμαρτίες τότε…), σώθηκε έπειτα από μπαράζ. Εσβησε γρήγορα το –11 στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, αλλά μετά κόλλησε και δεν μπορούσε να πάρει μπροστά. Μου έλεγε ο Νάντο Ορσι (τότε αρχηγός της και βασικός τερματοφύλακας) ότι «ψυχολογικά ήταν μια τρομακτική εμπειρία, διότι κάθε Κυριακή νικούσες κι όμως ήσουν πάντοτε στον πάτο της βαθμολογίας».

Μαρτύριο

Δεν είναι μόνο οι βαθμοί ποινής το μαρτύριο. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι είναι δύσκολο να πείσεις τους καλούς σου παίκτες να συγκεντρωθούν και να σε βοηθήσουν σε μια τέτοια αποστολή. Πέρυσι ο Τόνι έβαλε 30 γκολ κι έβγαλε τη Φιορεντίνα στο Τσάμπιονς Λιγκ, φέτος πρέπει να τα ξαναβάλει για να κρατηθεί η ομάδα στην κατηγορία –κάτι, όμως, που για τον ίδιο δεν αποτελεί ούτε διάκριση ούτε παράσημο στην καριέρα του. Η Λάτσιο και η Φιορεντίνα ζητούν από τους παίκτες τους να τους χαρίσουν ένα χρόνο από τη σύντομη καριέρα τους για να φτάσουν σε μια παραμονή –δηλαδή σε κάτι που για τους παίκτες αυτούς είναι το αυτονόητο: μιλάμε για μαρτύριο. Πόσω μάλλον όταν αυτό πρέπει να γίνει με διαιτητές που στα ματς των δύο θα νιώθουν τα μάτια όλης της Ιταλίας πάνω τους.

Σύμβολο

Η Γιουβέντους με τους –17 μπορεί να επιστρέψει στην Α' Εθνική κατηγορία σε ένα χρόνο, αλλά η ρετσινιά που κουβαλάει δεν ξεπλένεται. Αυτή η ρετσινιά (σε συνδυασμό με την απώλεια χαρισματικών παικτών, που δύσκολα θα αντικατασταθούν) είναι η χειρότερη τιμωρία: οι Ιταλοί δεν τιμώρησαν σκληρά μια ομάδα, αλλά κουρέλιασαν ένα εθνικό τους σύμβολο –δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο πουθενά. Το ίδιο ισχύει εν μέρει και για τη Μίλαν: σε κάθε εμφάνισή της στο Τσάμπιονς Λιγκ, η ομάδα του Μπερλουσκόνι θα συνοδεύεται από τα επικριτικά σχόλια εκείνων που θα θυμούνται τη φετινή τιμωρία της. Για τη Μίλαν δεν υπάρχει άλλου είδους κάθαρση από την κατάκτηση του επόμενου σκουντέτο: με –8 βαθμούς και με όλον τον κόσμο κόντρα, ένα τέτοιο κατόρθωμα θα έκανε τους επικριτές της να σκάσουν!

Λόγος

Η ποινή δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα εκδίκησης, αλλά πρέπει να λειτουργεί ως ευκαιρία συμμόρφωσης. Μια χώρα που μόλις έχει κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο δέχτηκε να μεταμορφώσει τα πρωταθλήματά της σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Στους άλλους δεν βλέπω τι λόγος πέφτει…

Καλοκαίρι σουρεάλ

Καθώς το καλοκαίρι τρέχει, θα 'θελα να σας πω ποιες είναι οι πιο σουρεαλιστικές ειδήσεις σχετικά με μεταγραφές που είδα γραμμένες μέχρι σήμερα σε ελληνικές εφημερίδες:
- Το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού για τον Ρονάλντο. Πραγματικά απορώ πώς εκδηλώθηκε και γιατί σταμάτησε. Μήπως δεν κάνει ο παίκτης;
- Η προθεσμία που έδωσε ο ΠΑΟ στην Μπαρτσελόνα για να του απαντήσει τι θα κάνει με τον Σαβιόλα.
- Η ιστορία του Τιάγκο. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ήρθε δύο φορές στην Ελλάδα και για ποιον λόγο ακριβώς δεν υπέγραψε συμβόλαιο.
- Η μη ολοκλήρωση της μεταγραφής του Παναγιώτη Λαγού στον Παναθηναϊκό. Ο Σπανουδάκης είχε υπογράψει και είχε πάρει και προκαταβολή. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο παίκτης είπε «όχι» και γιατί ο ΠΑΟ δεν προσπάθησε να του αλλάξει γνώμη. Μπορεί να εμπλέκεται σε αυτό η αγάπη που υπάρχει με (και για) τον Ντέμη από τότε που προέκυψε η Σούπερ Λίγκα;
- Η ιδέα να δώσει η ΑΕΚ δανεικό τον Σορεντίνο και να πάρει δανεικό τον Πλετίκοσα. Πέρα από το ότι θα δικαιωθεί το παλιό τραγούδι («δανεικά, τα πάντα είναι δανεικά»), δεν βλέπω πραγματικά ποιος κερδίζει κάτι σε μια τέτοια εξέλιξη.
- Η προσφορά της Χαρτς για να αγοράσει τον Καρυπίδη –την οποία ο ΠΑΟΚ αρνήθηκε! Δεν κατάλαβα ούτε πόσα λεφτά του έδιναν του ΠΑΟΚ ούτε πόσα ζητούσε. Αλλά να σου δίνουν χρήματα για τον Καρυπίδη και να αρνείσαι ενώ είσαι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, δεν το καταλαβαίνω.
- Η είδηση ότι ο Αρης βρίσκεται πολύ κοντά στην απόκτηση του Κάιο, ο οποίος έχει συμβόλαιο 900 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο…
- Ο καβγάς του Ιωνικού με τον Περόνε. Δεν κατάλαβα τι έγινε, ποιος έχει δίκιο και τι ακριβώς μύγα τσίμπησε τον Λατινοαμερικανό.
- Το ναυάγιο της μεταγραφής του Ντάβιντσον στην ΑΕΚ. Υποτίθεται ότι όλα ήταν ρυθμισμένα και απέμεναν μόνο οι υπογραφές. Κανείς δεν εξήγησε τι τελικά συνέβη.
- Η εκτίμηση ότι όταν υποβιβαστεί η Φιορεντίνα ο Γιόργκενσεν θα μείνει ελεύθερος και θα 'ρθει στον Παναθηναϊκό.
-Η πληροφορία ότι ο Σόλιντ παρακολουθεί τι θα γίνει με τη Γιουβέντους, μήπως και πάρει κάποιον παίκτη από εκεί.