Φτωχός συγγενής (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Σε μια περίοδο που τα εκατομμύρια χορεύουν συρτάκι στο Πασαλιμάνι και οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι ανησυχούν για τα πρωτεία στον ελληνικό χώρο, η Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να ζει στη σκιά του ενός ανελέητου ανταγωνισμού, ο οποίος εκτοξεύει το μπάσκετμπολ και πάλι στα υψηλότερα σκαλοπάτια του αθλητικού μάρκετινγκ.

Οπως είχε γίνει πριν από δέκα χρόνια και κάτι: η πτώση του «αυτοκράτορα» Άρη ήταν γεγονός και οι μεγαλοπαράγοντες του κέντρου έσπευσαν να δώσουν συνέχεια στις επιτυχίες των «κιτρίνων», απολαμβάνοντας τα προνόμια της συνεργασίας με τον Γιάννη Ιωαννίδη, για να ακολουθήσουν ο Νίκος Γκάλης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ανοίγοντας τον δρόμο σε φιλόδοξους εκατομμυριούχους, που δεν γνώριζαν πώς να διαχειριστούν τεράστια ποσά προκειμένου να κατακτήσουν τίτλους εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Ο φετινός «πόλεμος» του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού είναι ανελέητος και δημιουργεί τεράστιες αποστάσεις από τις υπόλοιπες ομάδες.

Δύο μόνο παίκτες τους, ο Μασιγιάουσκας κι ο Γιαβτόκας, στοιχίζουν όσο ολόκληρη η φετινή ομάδα του Άρη, που επανήλθε έπειτα από πολλά χρόνια στην Ευρωλίγκα. Οι συμφωνίες του Άρη –και οποιασδήποτε άλλης ελληνικής ομάδας– μοιάζει να γίνονται με… φιλιά, σε σύγκριση με τον πακτωλό χρημάτων που ξοδεύουν Ολυμπιακός και ΠΑΟ.

Χωρίς απαιτήσεις

Το ζητούμενο έχει να κάνει με την αξιοπρεπή παρουσία του Άρη. Ο μύθος του μπασκετικού φιλάθλου της Θεσσαλονίκης, που αντιλαμβάνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια οτιδήποτε αφορά το αγαπημένο του άθλημα, έχει να κάνει αποκλειστικά με τη ζύμωση που παρείχε πολλά χρόνια πριν, ακόμα και πριν από την εποχή του Νίκου Γκάλη, ο Αρης. Ταυτόχρονα, υπερόπτης ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές, απαιτητικός και συνάμα θρασύς κόντρα σε μεγαθήρια τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα ντρεπόταν να τα κοιτάξει κατάματα. Ο Αρειανός εξακολουθεί να είναι νοσταλγός μιας άλλης εποχής, όχι επειδή δεν φλερτάρει με τίτλους στο εσωτερικό της χώρας, αλλά επειδή ακούει για τις υπερομάδες που ετοιμάζουν Ολυμπιακός και ΠΑΟ και ντρέπεται που θα εξακολουθήσει να είναι κομπάρσος.

Η αλήθεια είναι ότι, πέρα από την αντρίκεια εξήγηση που έκανε ο πρόεδρος της ΚΑΕ Αρης προ ημερών, όταν είπε ότι κανείς δεν θα πρέπει να έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από την ομάδα του, διότι «δεν είμαστε ούτε ΠΑΟ ούτε Ολυμπιακός», όλοι θα ήθελαν κάτι περισσότερο από αυτόν τον μεταγραφικό οργασμό που έφερε στην ομάδα του κ. Τζεβελέκη ένα τσούρμο μέτριων και ίσως όχι καλύτερων παικτών από τους δύο βασικούς που αναχώρησαν γι’ άλλες πολιτείες, δηλαδή τον Στακ και τον Πάντιους.

Κάτι παραπάνω περίμεναν όλοι κι αυτό το εισπράττει κανείς μέσα από τις αντιδράσεις του κόσμου: εντυπωσιάζονται με όσα καταφέρνουν οι πολυεκατομμυριούχοι ΠΑΟ και Ολυμπιακός και, όταν ακούν για τις μεταγραφές που ήδη έχουν ολοκληρωθεί στον Άρη, δείχνουν διστακτικοί και αμφισβητούν τη δυναμική τους. Η παραμονή του Αντρέα Ματσόν στην τεχνική ηγεσία, τη στιγμή που βρέθηκε «ελεύθερος» στην αγορά ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ήταν ένας χειρισμός που η διοίκηση του Άρη τον χρεώνεται ως επισφαλή. Η προσπάθεια για να επιστρέψει ο «δράκος» δεν απέδωσε και αυτόματα προστέθηκε σε μια σειρά από αποτυχημένες απόπειρες ενδυνάμωσης, όπως έγινε με τον Στακ και τον Πάντιους.

Αν αντιμετωπίσει κανείς την μπασκετική πραγματικότητα φέροντας τον τίτλο του «Θεσσαλονικιού φιλάθλου», αντιλαμβάνεται σε όλες τις διαστάσεις του το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΠΑΟΚ και την ανυπαρξία του Ηρακλή.
Όσα συμβαίνουν –και δεν συμβαίνουν– στη Θεσσαλονίκη, και ειδικότερα στον χώρο του μπάσκετμπολ, σε αναγκάζουν να αντιμετωπίζεις με απόλυτη επιείκεια όσα δεν καταφέρνει ο Αρης, με βάση τη φαινομενική δυναμική του.

Βήμα προς τα πίσω

Ο ΠΑΟΚ μένει πολύ πίσω. Μπορεί να βρίσκεται εν μέσω ενός παζαριού που επαναφέρει τον Μουλαομέροβιτς στη Θεσσαλονίκη, που μεταθέτει τον Σέκουλιτς από το Μαρούσι στο «παλατάκι», αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από λόγια και κατευθυντήριες γραμμές, για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πού θα οδηγήσουν. Μέχρι σήμερα, εκείνο που μας απασχόλησε δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την επέκταση του συμβολαίου του Λουκά Μαυροκεφαλίδη.

Η επιστροφή του Μπάνε Πρέλεβιτς δεν αποτελεί σημείο αναφοράς, μιας και αργά ή γρήγορα θα προέκυπτε. Σε περίπτωση που πραγματοποιηθούν όσα αναφέρονται στα «μεταγραφικά» του ΠΑΟΚ για τους παραπάνω παίκτες, καθώς και για ορισμένους ακόμα, όπως ο Καλαμπόκης (με εντυπωσιακό ξεκίνημα στο περσινό πρωτάθλημα), ο Κροάτης Ράντσικ, δύο Αμερικανοί και ορισμένοι ακόμα «συμπληρωματικοί», δεν θα καθίσει άσχημα στον ΠΑΟΚτσή μια πορεία που θα προσεγγίζει ακόμα και την τετράδα.

Ζητούνται υπεύθυνοι

Για την ξεφτίλα του Ηρακλή, φαίνεται ότι η σωτηρία της… ψυχής δεν είναι καθόλου μεγάλο πράγμα. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, με το συγκεκριμένο άσμα («η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα»), επιχειρεί να μας ευαισθητοποιήσει και να μας θυμίσει ότι υπάρχει η άτιμη η υστεροφημία, καθώς και οι ευθύνες της καταστροφής μιας ομάδας–παραδοσιακής δύναμης στο ελληνικό μπάσκετμπολ.

Αλλά… ακούει κανείς; Το χρέος της ΚΑΕ Ηρακλής ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο ευρώ και, αν τυχόν με τους συμβιβασμούς υποχωρήσει στο ένα ή και πιο κάτω, θα πρέπει κάποιοι να κάνουν θυσίες. Ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει αν η ομάδα θα παίξει στην Α2 ή τη Β΄ Εθνική κι ας έχουμε φτάσει στον Αύγουστο.

Γενναία η απόφαση να «κλείσει» το «μαγαζί», αλλά ποιος θα την πάρει; Όλοι σκέφτονται τις συνέπειες ως άλλοι πολιτικοί άρχοντες του τόπου, που φοβούνται το πολιτικό κόστος μιας κάθετης και οριστικής απόφασης για να βγει η ομάδα τους από το αδιέξοδο και να ξεκινήσει σε υγιείς βάσεις την αναστήλωση. Ούτε στη Β΄. Πιο κάτω –αν χρειάζεται– να πέσει η ομάδα, για να μπει στη διαδικασία παραγωγής παικτών με όλη τη σημασία της λέξης, διατηρώντας όση από τη δυναμική της τής έχει απομείνει.