Η Ιταλία, ως αντίπαλος σε φιλικό αγώνα, είναι πάντοτε χρήσιμη. Σε επίσημο και μάλιστα κρίσιμο, δέον να αποφεύγεται. Μάθαμε στη Στοκχόλμη πόσο επικίνδυνη είναι, όπως το έμαθαν πολλές άλλες ομάδες στο ίδιο Ευρωμπάσκετ (2003) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που ακολούθησαν.
Όταν, όμως, μιλάμε για αγώνα προετοιμασίας, είναι απολύτως ευπρόσδεκτη. Πρόκειται για μια ομάδα που ξέρει να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου, να προκαλεί βραχυκυκλώματα και να βγαίνει στον αφρό με όπλο όχι το (συζητήσιμο) δικό της ταλέντο, αλλά τον εκνευρισμό του αντιπάλου. Έτσι μας νίκησε σε εκείνον τον προημιτελικό της Στοκχόλμης. Άθελά της, βέβαια, βοήθησε να ξημερώσει η επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ μια ώρα αρχύτερα.
«Πορτοκαλί κατενάτσιο»; Πείτε το κι έτσι. Με όπλο μια άμυνα μάλλον αντιτουριστική και πάντως όχι τόσο θεαματική όσο η ελληνική, η Ιταλία του άξιου Ρεκαλκάτι μυρίστηκε ψαχνό όταν οι δικοί μας το 'ριξαν στην πλάκα στο 18-8 («παρασυρθήκαμε από τον ενθουσιασμό», εξήγησε ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ενώ ο Παν. Γιαννάκης μίλησε για «ευεξία από τον πρώτο αγώνα») και μετέτρεψε το ματσάκι σε δοκιμασία, καταδεικνύοντας τις γνωστές και αναμφισβήτητες αδυναμίες της Εθνικής μας.
Το σκοράρισμα στο «πέντε εναντίον πέντε» έγινε βραχνάς, η άμυνα στο μισό γήπεδο αποδείχθηκε λιγότερο αποτελεσματική από το εξοντωτικό πρεσάρισμα των πρώτων λεπτών, τα τρίποντα (7/26 συνολικά στα δύο φιλικά) και οι βολές (μόλις 36 στις 61) τείνουν να γίνουν ανίατη ασθένεια, η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και υπομονής συχνά χύνει την καρδάρα με το γάλα.
Χαίρομαι που η Ιταλία είναι σε Όμιλο διαφορετικό από τον δικό μας στην Ιαπωνία. Για μια ομάδα με το στυλ της Εθνικής μας, αντίπαλοι όπως η Τουρκία ή η Αυστραλία είναι προτιμότεροι από αυτούς τους μεθοδικούς και πεισματάρηδες μετρ της ταλαιπωρίας. Τώρα που μας βοήθησαν να καταλάβουμε πού πονάει η δική μας ομάδα, ας τους αποχαιρετίσουμε μ' ένα «grazie». «Θα ήθελα να είναι όλα τα παιχνίδια σαν αυτό», ήταν η κορώνα του Έλληνα Ομοσπονδιακού.
Η πραγματικά δυσάρεστη είδηση από τη χθεσινή διδακτική βραδιά ήταν η φτωχή παρουσία του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Αν οι Κυρίτσης, Παπαμακάριος, Μπουρούσης, Μαυροκεφαλίδης είναι λίγο πολύ εφεδρικοί, ο «Σόφο» αποτελεί εξ αρχής την ελπίδα για μια διαφορετική διάσταση στο παιχνίδι της Εθνικής. Έστω για πεντάλεπτα. Επειδή άλλον τέτοιο δεν έχουμε, υποψιάζομαι ότι ο Γιαννάκης θα τον πάρει στην αποστολή ούτως ή άλλως. Ήλπιζα, όμως, ότι θα τον έβλεπα φορτσάτο και ακμαίο. Η τενοντίτιδα φαίνεται ότι τον άφησε λίγο πίσω. Υπάρχει, πάντως, χρόνος για να βρει τον εαυτό του στις σχεδόν 20 μέρες που ακολουθούν.
Η εν Ελλάδι προετοιμασία της Εθνικής μας ολοκληρώνεται την Κυριακή. Απόψε, όμως, η πρωταθλήτρια Ευρώπης δίνει το τελευταίο της φιλικό μπροστά στο κοινό της με αντίπαλο τη Γαλλία, την ίδια (αλλά ενισχυμένη) Γαλλία του αλησμόνητου περσινού ημιτελικού στο Βελιγράδι. Χρειάζεται να πω ότι πρέπει να έλθετε στο ΟΑΚΑ;
Σας περιμένουμε, αρκεί να αφήσετε στο σπίτι συνθήματα και πανό σαν αυτά που κουβάλησαν για 2-3 λεπτά (μέσα σε αποδοκιμασίες) κάτι ΑΕΚτζήδες, προερχόμενοι από το ποδόσφαιρο. Η «επίσημη αγαπημένη» αξίζει βροντερό χειροκρότημα για ξεπροβόδισμα. Το αξίζει με το παραπάνω.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
