Με σπασμένα τα φρένα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Στην ατμόσφαιρα της Ολυμπιακής αρένας χθες, ένιωθες διάχυτη τη μυρωδιά του σούσι. Ηταν σαν ματιά στο άμεσο μέλλον, σαν ένα ντέρμπι βγαλμένο από το Μουντομπάσκετ που έρχεται. Οι περισσότεροι, βέβαια, έβλεπαν τα γαλλάκια κι έφερναν στο νου τους το Βελιγράδι, τον ευρωπαϊκό ημιτελικό και το «βάλτο αγόρι μου». Εμένα όμως άλλο μ' ένοιαζε. Επειδή πιστεύω ότι η εθνική Γαλλίας θα παίξει σημαντικό ρόλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, επειδή υποψιάζομαι ότι οι δικοί μας αντιμετώπισαν το χθεσινό ματσάκι (όχι ως αφορμή για πειράματα, αλλά) περίπου σαν επίσημο, το είδα ως πρόβα τζενεράλε, όσο μπορεί να είναι γενική δοκιμή οποιοσδήποτε αγώνας δυόμισι εβδομάδες πριν από το τζάμπολ της μεγάλης διοργάνωσης.

Απέναντι στη Γαλλία, η οποία κληρώθηκε σε διαφορετικό Ομιλο, ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν είχε λόγο να κρύψει πράγματα. Κατέβασε την καλή του δωδεκάδα (με μοναδική εξαίρεση την απουσία του ελαφρά τραυματισμένου Παπαλουκά) και σήμανε σάλπισμα νίκης. Λέτε να οφείλονται σ' αυτό το άγχος και το μούδιασμα των πρώτων λεπτών; Σαν να έβλεπα το πρώτο δεκάλεπτο του προημιτελικού με τη Ρωσία ήταν η α' περίοδος του χθεσινού φιλικού!

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σκέτη μαγεία. Γαλάζια μαγεία, από αυτή που βλέπουμε στα υγρά μπασκετικά όνειρά μας. Η Γαλλία έγινε γρήγορα σωρός από συντρίμμια, από μία ομάδα που συχνά έμοιαζε να παίζει με 6 ή 7 παίκτες. Το μεγάλο κέρδος, όμως, δεν ήταν η (συνηθισμένη εξάλλου) επίδοση της Εθνικής μας στην άμυνα ούτε ο τρόπος με τον οποίο ξεπέρασε το πρόβλημα των χαμένων ριμπάουντ. Ηταν η εκπληκτική μεθοδικότητά της στο «πέντε εναντίον πέντε», εκεί δηλαδή όπου πάθαινε τη ζημιά σε προηγούμενα παιχνίδια. Απέναντι σε μία άμυνα γεμάτη χέρια-πλοκάμια και τεράστια κορμιά, η μπάλα γύριζε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα και υπομονή, οπότε το καλάθι έγινε απλή υπόθεση. Πότε με ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια πότε με λέι-απ ή καρφώματα πότε με μαγικούς συνδυασμούς και πάντως όχι με αιφνιδιασμούς, το 29-31 έγινε 49-39 και αργότερα 61-40. Οκτώ χιλιάδες φίλαθλοι έφυγαν από το ΟΑΚΑ παραμιλώντας. Εάν το Μουντομπάσκετ ήταν να γίνει στην Αθήνα, τα εισιτήρια θα έβγαιναν στη μαύρη αγορά.

Χθες αναδείχθηκε στο γήπεδο -εκτός δυσάρεστου απροόπτου αυτό- και η δωδεκάδα της Ιαπωνίας. Θυμάστε τι έγραφα χθες; Οτι η μετριότητα του Σχορτσιανίτη ήταν το μόνο πραγματικά ανησυχητικό σημάδι. Ε, γράψτε λάθος. Αποδείχθηκαν τυχαία τα συμπτώματα του αγώνα με την Ιταλία. Ο Σοφοκλής είναι εδώ, γερός, δυνατός (εννοείται αυτό), έτοιμος να καταβροχθίσει οποιονδήποτε κάνει το σφάλμα να βρεθεί στο διάβα του. Η παρουσία του άλλαξε την εικόνα της ομάδας, φράκαρε τη δική μας ρακέτα, ξεκούμπωσε την αντίπαλη άμυνα, σκόρπισε τρόμο και πανικό.

Ο Λάζαρος καθόταν στον πάγκο, χάζευε τον Σοφοκλή, και μάζευε δυνάμεις γελώντας. Ξέρει πια ότι δεν είναι αναντικατάστατος. Τέτοιος είναι μοναχά ο Διαμαντίδης. Κι αυτός μέχρις αποδείξεως του εναντίου.