Ομάδα χωρίς όριο η Εθνική μπάσκετ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Υστερα απΟ 29 μέρες προετοιμασίας και 6 φιλικά παιχνίδια και 15 ημέρες πριν από την έναρξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, η Εθνική μπάσκετ, αφού παρουσιάστηκε ενώπιον του ελληνικού κοινού, ετοιμάζεται για την πτήση στην Απω Ανατολή, όπου θα ολοκληρώσει την προετοιμασία της με τρία ακόμα ματς, στο πλαίσιο του «Στάνκοβιτς Καπ», του μεγάλου τουρνουά που διοργανώνουν οι Κινέζοι.

Η αλΗθεια είναι ότι όσοι την είδαν στο πρόσφατο τουρνουά «Ακρόπολις» τρέφουν ελπίδες για μια νέα διάκριση μετά το περσινό χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Επίσης, αλήθεια είναι ότι η Εθνική μας, εκτός από σπάνιες αρετές, έχει και κάποια μειονεκτήματα, πάνω στα οποία δουλεύει το τεχνικό επιτελείο, με τη φιλοδοξία να την παρουσιάσει στο ανώτερο δυνατό αγωνιστικό επίπεδο.

Αν κουβεντιΑσειΣ με κάποιον απλό φίλο του μπάσκετ, εκείνο που θα ακούσεις είναι ότι η Εθνική μας είναι η πληρέστερη όλων των εποχών και ικανή για τα καλύτερα αποτελέσματα. Ομως τα πράγματα διαφοροποιούνται κάπως αν ζητήσεις την άποψη ενός προπονητή, που λόγω εξειδίκευσης γίνεται αυστηρότερος και πιο διεισδυτικός. «Η ομάδα μας», θα σου πει, «είναι πράγματι πάρα πολύ καλή σε βασικούς τομείς του παιχνιδιού, αλλά σουτάρει άσχημα στα τρίποντα και στις βολές, είναι λίγο ευάλωτη στην άμυνα εναντίον τρανζίσιον επιθέσεων και δεν ελέγχει πάντα με σιγουριά τα αμυντικά ριμπάουντ».

ΕδΩ που τα λέμε, αυτή είναι η πραγματικότητα, στην οποία θα μπορούσε να προστεθεί μία ακόμα παράμετρος, η οποία έχει να κάνει με την επιμονή η μπάλα να ακουμπάει σε κάθε επίθεση στον σέντερ της ομάδας -ειδικά, μάλιστα, όταν στη θέση αυτή παίζει ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Μια επιμονή που οδηγεί σε αδιέξοδα όταν οι αντίπαλοι έχουν κατάλληλα προσαρμοσμένη την άμυνά τους και δεν επιτρέπουν ούτε την πάσα, αλλά ούτε και την κίνηση προς τα μέσα, αφήνοντας προκλητικά ελεύθερο το περιφερειακό σουτ...

Την κατΑσταση αυτήν τη βίωσε το εθνικό μας συγκρότημα στα πρώτα 15 λεπτά του αγώνα με τη Γαλλία και στο μυαλό όλων ήρθαν αυτόματα εικόνες από τα ματς του περσινού Ευρωμπάσκετ, όταν οι διεθνείς μας αδυνατούσαν όχι μόνο να σκοράρουν, αλλά και να κινήσουν την μπάλα απέναντι σε άμυνες που είχαν ταμπουρωθεί γύρω από τον Παπαδόπουλο.
Το γεγονΟΣ ότι παρά τις δυσκολίες αυτές τελικά η Εθνική μας νίκησε –και μάλιστα εύκολα– τους Γάλλους δεν ακυρώνει τις παραπάνω επισημάνσεις, αλλά απλώς τις τοποθετεί μέσα σε ένα πλαίσιο που έχει να κάνει από τη μία με τη γενικότερη ικανότητα του κάθε αντιπάλου της Εθνικής μας και από την άλλη με τις δικές της αρετές. Και όλα αυτά σε βάθος 40 αγωνιστικών λεπτών και όχι μόλις 10 ή 15...

Με αντΙπαλο τη Γαλλία, λοιπόν, η Εθνική μας κατάφερε να αποφύγει τις συνέπειες του προβλήματος, όχι τόσο γιατί βρήκε από μόνη της τη λύση του όσο διότι:

• Οι απέναντι δεν κατάφεραν να έχουν για πολύ την απαιτούμενη συγκέντρωση ούτε και τους κατάλληλους παίκτες στο παρκέ.

• Η αμυντική της προσήλωση έφτασε σε θαυμάσια επίπεδα, χωρίς να επηρεάζεται από την έλλειψη επιθετικής αποτελεσματικότητας (εδώ, μάλιστα, μπορεί να πει κανείς ότι όσο δεν τα κατάφερναν μπροστά τόσο πιο σκληρά προσπαθούσαν στην άμυνα οι παίκτες μας), με αποτέλεσμα η διαφορά στο σκορ να μην πάρει διαστάσεις.
ΟπωΣ αντιλαμβΑνεται, λοιπόν, κανείς, το ίδιο θέμα επιδέχεται και μια άλλη ανάγνωση. Για παράδειγμα, ότι οι δυνατότητες της ομάδας μας είναι τόσο μεγάλες, ώστε κανένα επιμέρους πρόβλημα να μην μπορεί τελικά να της κόψει τον δρόμο προς τη νίκη. Ναι, μόνο που όλα είναι σχετικά. Διότι άλλες οι δυνατότητες της Γαλλίας και άλλες εκείνες της Αργεντινής ή των ΗΠΑ. Και γι' αυτό ακριβώς αναλύονται όλα αυτά. Διότι απέναντι σε τέτοιες ομάδες μάλλον δεν θα υπάρχει η πολυτέλεια ενός επιθετικά χαμένου 15λέπτου, όπως με τη Γαλλία, ή η δυνατότητα να σουτάρεις με 55% στις βολές χωρίς τελικά να το πληρώσεις.

Δεν εΙναι γκρΙνια. Απλώς είναι η λεπτομερής και ίσως αυστηρή ανάλυση των δεδομένων μιας ομάδας που στοχεύει πάρα πολύ ψηλά. Αλλά που, για να φθάσει τόσο ψηλά, θα χρειαστεί να βελτιώσει τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει σήμερα.
ΑΣ πΑμε όμως και στα καλά αυτής της ομάδας, που από την άποψη της συνεργασίας, της αγωνιστικότητας, της πειθαρχίας και της αλληλεγγύης αποτελεί την αποθέωση της ομάδας. Κατ' αρχάς παίζει μια άμυνα την οποία ίσως καμία άλλη ομάδα δεν είναι σε θέση να παίξει, πράγμα που αποτελεί και το μεγαλύτερο όπλο της στη δύσκολη προσπάθεια που έχει μπροστά της. Ο οποιοσδήποτε αντίπαλος είναι βέβαιο ότι θα φτύσει αίμα για να βάλει καλάθι, αφού έχει να αντιμετωπίσει παγίδες, αλλαγές μαρκαρισμάτων που δεν δημιουργούν «μις-ματς», σωστή τοποθέτηση στους διαδρόμους και, πέραν της ομαδικής προσπάθειας, έναν Διαμαντίδη που κάποιες στιγμές παίζει κάτι μεταξύ τερματοφύλακα, σέντερ μπακ ή Αρσέν Λουπέν!
ΜετΑ την Αμυνα, η δημιουργία. Τέσσερις από τους πέντε «κοντούς» βάζουν την μπάλα στο παρκέ, προκαλούν ρήγματα, δίνουν πλεονέκτημα στους συμπαίκτες τους, μπορούν να τελειώσουν μόνοι τους μια φάση. Ταυτόχρονα (ειδικά στο σχήμα με τους δύο ψηλούς), είναι σε θέση να ελέγχουν απόλυτα τον ρυθμό και να μην επηρεάζονται από οποιαδήποτε πιεστική άμυνα των αντιπάλων, οι οποίοι αντίπαλοι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ταμπουρωθούν και να... προσευχηθούν ότι εμείς θα επιμένουμε να βάζουμε την μπάλα μέσα στη ρακέτα και ότι τα σωστά εξωτερικά σουτ δεν θα βρίσκουν στόχο...

ΜετΑ τη δημιουργΙα, η ταχύτητα. Τσαρτσαρής, Ντικούδης, Φώτσης, Κακιούζης, συνθέτουν την ταχύτερη τετράδα φόργουορντ στην Ευρώπη -ίσως και στον κόσμο, εκτός ΗΠΑ. Επίσης, τρεις από τους πέντε γκαρντ διαθέτουν ταχύτητα αστραπής με ή χωρίς την μπάλα και, το σημαντικότερο, αυτοί οι ίδιοι γκαρντ είναι οι ψηλότεροι που θα παρατάξει οποιαδήποτε άλλη ομάδα (Σπανούλης 1,91, Ζήσης 1,95, Διαμαντίδης 1,96, Χατζηβρέττας 1,97, Παπαλουκάς 2 μέτρα).
Αφησα τελευταΙο το θέμα της πληρότητας και του βάθους του πάγκου. Εκείνο που λείπει είναι ο κλασικός σουτέρ από την περιφέρεια. Αν από τους υπάρχοντες κάποιοι είχαν αυτό το χάρισμα, τολμώ να πω ότι η ομάδα δεν θα παιζόταν. Εστω κι έτσι, όμως, οι λύσεις μπορεί να βρεθούν –και νομίζω ότι θα βρεθούν τελικά. Διότι το καλό σουτ είναι θέμα ψυχολογίας και ρυθμού, πράγματα που αυτή η ομάδα σίγουρα διαθέτει. Οσο για το βάθος του πάγκου, εγώ δεν ξέρω άλλη ομάδα που θα κάνει ροτέισιον 11 παικτών! Εσείς;

ΜΕχρι ποΥ μπορεί να φθάσει, λοιπόν; Θα ξαναπώ ό,τι και πριν από το Βελιγράδι. Δεν μπορώ να βάλω όριο στις δυνατότητες αυτής της ομάδας. Οχι γιατί είναι τέλεια, αλλά διότι το φρόνημά της είναι τέτοιο που τρομάζει οποιονδήποτε αντίπαλο. Να δούμε όμως και τους αντιπάλους στην Κίνα και τα ξαναλέμε...