Στόχος, να φύγει η μπόχα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οταν πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα κομμάτι με τίτλο «Σούπερ Λίγκα, σούπερ μπόχα», αυτό που ήθελα να κάνω κατανοητό είναι ότι ο αντίπαλος της Σούπερ Λίγκας δεν μπορεί παρά να είναι η σούπερ μπόχα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα υπόλοιπα στην προκειμένη περίπτωση είναι δευτερεύουσες ανάγκες κι εύκολα αντιμετωπίσιμες από ικανούς ανθρώπους. Επειδή έχω υποσχεθεί σε κάποιους φίλους που θύμωσαν με το προηγούμενο κομμάτι κάποιες εξηγήσεις, επανέρχομαι. Σήμερα, προδίδοντας τις αρχές μου, γράφω για τους παράγοντες και όχι μόνο για τους αναγνώστες.

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι κάθε προσπάθεια νέας αρχής στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη –ίσα ίσα. Ημουν από τους λίγους που τάχθηκαν υπέρ της κίνησης από την πρώτη στιγμή και θεωρώ ότι αν κατάφεραν όλοι να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, οφείλεται αρκετά και σε όλους εκείνους που τους ενθάρρυναν. Για την ώρα οι μεγάλοι χαμένοι είναι αυτοί που αποκαλώ «ενδιάμεσοι γύφτοι» –όλοι εκείνοι που υπάρχουν για να πουλάνε υπηρεσίες στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ, όταν και εφόσον αυτοί έχουν χρήματα για ξόδεμα και διάθεση για καβγάδες. Αυτούς (για την ώρα) τους κερδίσαμε. Το δύσκολο, όμως, δεν είναι αυτοί –το δύσκολο είναι να πείσεις τον φίλαθλο κόσμο ότι κάνεις μια νέα αρχή.

Αντιπολίτευση

Η Σούπερ Λίγκα πρέπει για να δράσει, να πείσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η εκλογή του Πέτρου Κόκκαλη ως προέδρου είναι χρήσιμη. Οχι μόνο επειδή πρόκειται για ένα συναινετικό άνθρωπο με οργανωτικές δυνατότητες (θυμηθείτε τι τρέξιμο έκανε όταν ανέλαβε να διεκπεραιώσει το σχέδιο της εγγραφής μελών για τον Ολυμπιακό), αλλά κυρίως διότι με την παρουσία του στη θέση του προέδρου συμβολίζει τη συγκατάθεση της ίδιας της ομάδας του στις όποιες αλλαγές. Για να το κάνω πιο απλό: αν στη θέση του προέδρου ήταν οποιοσδήποτε άλλος, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα πίστευε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα διότι ως αντιπολίτευση ο πανίσχυρος Κόκκαλης δεν θα το επέτρεπε.

Αρχιδιαιτητής

Η εκλογή του Πέτρου Κόκκαλη με πρόταση του Γιάννη Βαρδινογιάννη, ωστόσο, από μόνη της δεν φτάνει. Χρειάζεται να φανεί εμπράκτως ότι το νέο όργανο μπορεί να επιβάλει ένα νέο ήθος. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Αυτή τη στιγμή οκτώ –τουλάχιστον– πρώην διαιτητές ονειρεύονται να γίνουν αρχιδιαιτητές –όχι τυχαία. Κάποιοι έχουν υποσχέσεις από τους επιτελάρχες της ΕΠΟ και κάποιοι από τους «ενδιάμεσους γύφτους», που υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟ. Αν οι ομάδες θέλουν να σταματήσει αυτό το νταλαβέρι που αποκαλείται «παρασκήνιο στη διαιτησία» (που στην πραγματικότητα είναι ένα χυδαίο αλισβερίσι που εκμαυλίζει τις συνειδήσεις όλων μας), δεν έχουν παρά να κάνουν μια συζήτηση για το ποιος θέλουν να είναι ο αρχιδιαιτητής φανερά. Οποιος έχει προτάσεις τις κάνει, οι υπόλοιποι ψηφίζουν και ο νέος εκλεκτός φτιάχνει τους πίνακες εξηγώντας τις επιλογές του. Καθαρά, ξάστερα και σε συνεδριάσεις που γίνονται με ανοιχτές πόρτες ώστε να μη διαδίδουν τα «παπαγαλάκια» ό,τι θέλουν. Ακολουθώντας μια τέτοια πρακτική, κανείς δεν θα χρεώσει τον αρχιδιαιτητή στον Ολυμπιακό ή στον ΠΑΟ: θα τον εκλέξουν οι μικροί που έχουν πλειοψηφία ή θα βγει κοινή συναινέσει.

Πανηγύρια

Χθες θα αποφάσιζαν την αντικατάσταση των συμβούλων του Δ.Σ. της ΕΠΟ που έχουν εκλεγεί από την ΕΠΑΕ –πράξη απαραίτητη, όπως την Τετάρτη έγραφα. Δεν προσπαθώ να κάνω παρεμβάσεις –μακριά από μένα. Απλώς υπενθυμίζω ότι χωρίς αλλαγές σε πρόσωπα και μεθόδους δύσκολα πείθεις ότι επιχειρείς κάτι νέο. Η δικαιολογία π.χ. ότι τον αρχιδιαιτητή πρέπει να τον διορίσει η ΕΠΟ είναι για τα πανηγύρια. Οταν η ΕΠΟ σού ζητάει να πληρώσεις τον μισθό του επειδή δεν έχει χρήματα ούτε για τις καθαρίστριες, δεν μπορεί να έχει λόγο: σιγά μην υποδείξει η Σούπερ Λίγκα αρχιδιαιτητή κι αποφασίσει ο Γκαγκάτσης να βάλει άλλον! Αν το νέο όργανο δεν αποφασίζει, ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα το καπελώνει, γι' αυτό η Σούπερ Λίγκα πρέπει να δείξει αμέσως ότι κουμάντο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάνει μόνο αυτή. Μαθαίνω π.χ. ότι ο Γκαγκάτσης θα 'θελε να μείνουν οι τέσσερις εκλεγμένοι από την ΕΠΑΕ στο Δ.Σ. της ΕΠΟ επειδή έχει αποκτήσει καλές σχέσεις μαζί τους στα (δωρεάν) ταξίδια ανά τον πλανήτη. Και ότι δεν θα ήθελε στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας το Κούκη, τον Σπανό και τον Πηλαδάκη επειδή ζητάνε εξηγήσεις για τα πεπραγμένα της ομοσπονδίας. Πολύ καλά κάνει. Αλλά ποιος τον ρώτησε; Ποιος κάνει την κουταμάρα να πιστεύει ότι ο Γκαγκάτσης (που δεν μπορεί να διοργανώσει ούτε το πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής, όπως θα διαβάσετε δίπλα!) μπορεί να έχει γνώμη για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο;

Κουράγιο

Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στο fair play του Πέτρου Κόκκαλη και δεν τον ταυτίζω με τον Γκαγκάτση. Πιστεύω ότι ο Πατρίκ Κομνηνός και ο Γιώργος Κυργιακός θα δουλέψουν άριστα για τα οργανωτικά και τις χορηγίες. Ομως ο λόγος ίδρυσης της Σούπερ Λίγκας πρέπει να είναι το κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα σε μεγάλους και μη και η αντιμετώπιση της μπόχας, δηλαδή ένα καθαρό κι ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ας μην το ξεχνάμε.

Θάρρος

Με τη βιασύνη (;) τους να υπογράψουν τηλεοπτικά συμβόλαια-μαμούθ με την ΕΡΤ, οι δύο μεγάλοι την ψαλίδα την άνοιξαν: οι ιστορία των ιταλικών σκανδάλων διδάσκει ότι όποιος κυνηγάει το χρήμα των τηλεοπτικών καταλήγει να το υπερασπίζεται με συζητήσιμους τρόπους. Εκαναν ένα λάθος στρατηγικής –το λέω καλόπιστα. Δεν υπολόγισαν ότι με μια τέτοια κίνηση δημιουργούν καχυποψία στους υπολοίπους σε ό,τι αφορά την τιμιότητα των προθέσεών τους: ελπίζω να μη χρειαστεί στο μέλλον να κυκλοφορήσουν κασέτες με συζητήσεις παραγόντων τους με διαιτητές για να καταλάβουν ότι η μόνη λύση για ένα αξιόπιστο πρωτάθλημα είναι η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών εσόδων. Επειδή τα χρήματα ήταν πολλά, ο πειρασμός ήταν μεγάλος –το καταλαβαίνω. Οπως ελπίζω να καταλαβαίνουν όλοι ότι υποχρέωσή τους είναι να αντιμετωπίσουν την μπόχα. Μόνο θάρρος χρειάζεται για να πάρουν αποστάσεις από όσους τη συμβολίζουν…

Παγκόσμιο ρεκόρ

Διαβάζω στις σελίδες του λεγόμενου «δικαστικού-ποδοσφαιρικού» ρεπορτάζ ένα ακόμα διασκεδαστικό επεισόδιο στο σίριαλ Ζάκυνθος-ΠΑΟ Βάρδας, που είναι ένα από αυτά τα σίριαλ που μπορούν να έχουν ως «παραγωγό» μόνο την ΕΠΟ. Για όσους δεν έχουν καταλάβει για τι μιλάμε, πρόκειται για τη δικαστική διαμάχη μεταξύ δύο σωματείων που ισοβάθμησαν στην κορυφή του 6ου Ομίλου της Δ' Εθνικής για μία θέση στη Γ' Εθνική κατηγορία. Δηλαδή, τύφλα να 'χει το «Calciopoli»!
Η υπόθεση έχει ξεκινήσει από τις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, σχεδόν εννέα μήνες μετά! Μολονότι έχουν υπάρξει έως τώρα πέντε (!) δικαστικές αποφάσεις δικαιοδοτικών οργάνων της Ομοσπονδίας και πρόκειται να ακολουθήσει και μια έκτη και ίσως και έβδομη, η υπόθεση για την ΕΠΟ παραμένει ανοιχτή και γι' αυτόν τον λόγο αρνείται να επικυρώσει τη βαθμολογία του ομίλου, παρατείνοντας επί της ουσίας την εκκρεμότητα χωρίς ουδείς να μπορεί να φανταστεί πότε θα μπει ένα τέλος. Μάλιστα, οι δύο ομάδες έχουν μείνει να προπονούνται καλοκαιριάτικα (έχουν ξεπεράσει και τη σεζόν της Λίβερπουλ!) και αδυνατούν να προγραμματίσουν την επόμενη περίοδο, αναμένοντας την πιθανή διεξαγωγή ενός αγώνα μπαράζ απ' τα τέλη Μαΐου! Το ποιος έχει δίκιο ή άδικο δεν με απασχολεί: αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι πρέπει να πρόκειται για τη μεγαλύτερη δικαστική διαμάχη όλων των εποχών! Αναμφίβολα πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία.

Μου λένε, μάλιστα, ότι η Ζάκυνθος επανέφερε την υπόθεση ενώπιον των δικαιοδοτικών οργάνων της ΕΠΟ επικαλούμενη τον νόμο του Ορφανού, αυτόν που ο Γκαγκάτσης κατήγγειλε στη FIFA. Και η ΕΠΟ (δηλαδή ο Γκαγκάτσης) δεν έχει αποφασίσει ακόμα εάν και σε ποιον βαθμό θα τον εφαρμόσει! Εχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα αποφασίσουν επί του προκειμένου οι δικαστές: ισχύει άραγε ο νόμος για την ΕΠΟ ή όχι; Ελπίζω τουλάχιστον ο πρόεδρος να μην καταγγείλει και τη Ζάκυνθο στη FIFA. Ολα τα 'χε το συμπαθέστατο νησί, αυτό του έλειπε καλοκαιριάτικα ! Αν και, απ' ό,τι μαθαίνω, ο πρόεδρος έχει πολλούς φίλους εκεί και δεν θέλει να τους στενοχωρεί. Και ίσως αυτή η απλή και άδολη αγάπη του για όσους τον αγαπάνε και τον υποστηρίζουν να είναι και η αιτία που η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη στην οποία ένα πρωτάθλημα κρατάει έντεκα ολόκληρους μήνες κι ακόμα συνεχίζεται!