Το μεγάλο, χαμένο μας στοίχημα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το μεγάλο στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι η κατάκτηση ενός μεταλλίου από την Εθνική στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ούτε η μακροημέρευσή της στην κορυφογραμμή των Ιμαλαΐων. Το μεγάλο στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι η επιστροφή του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού στον θρόνο της Ευρωλίγκας ούτε, βέβαια, η διπλή εκπροσώπηση στο εν Αθήναις φάιναλ φορ. Το μεγάλο στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι η αναβίωση της κλασικής «πρασινοκόκκινης» αντιπαλότητας ούτε η επιστροφή του Αρη και του ΠΑΟΚ στη διεκδίκηση των τροπαίων. Ολά αυτά είναι ευπρόσδεκτα και ευκταία, αλλά στο δικό μου, τουλάχιστον, τεφτέρι αποτελούν δεύτερη, τρίτη, τέταρτη προτεραιότητα.

Το μεγάλο στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ είναι να φέρει στα γήπεδα το κοινό που παρακολούθησε το φετινό «Ακρόπολις» (και το προ διετίας Ολυμπιακό τουρνουά) και ταυτόχρονα να διώξει από τις κερκίδες τους αλητήριους που έχουν μετατρέψει τους αθλητικούς χώρους σε τσιφλίκι τους και τους λυμαίνονται με την εξοργιστική ανοχή (αν όχι ευλογία) των ομάδων και της Πολιτείας. Στοίχημα, φοβάμαι, χαμένο από χέρι.

Παρακολουθώντας το τουρνουά «Ακρόπολις», αυτό που μάζεψε συνολικά περισσότερους από 15.000 φιλάθλους στο εορταστικό τριήμερό του, ένιωσα να με πλημμυρίζουν συναισθήματα αντιφατικά. Κατ' αρχάς, ευφορία, επειδή βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που ήξεραν από μπάσκετ, καταλάβαιναν τι σημαίνει αθλητικό ύφος και κόσμησαν το ΟΑΚΑ με την παρουσία τους. Χειροκρότησαν γενναιόδωρα κάθε αντίπαλο, αποθέωσαν την Εθνική μας ακόμη και σε κατορθώματα δυσδιάκριτα στο γυμνό μάτι (για παράδειγμα, μια καλή άμυνα με παγίδες σε ολόκληρο το μήκος του γηπέδου), αποδοκίμασαν δικαιολογημένα τα καμώματα των οπαδών της ΑΕΚ, που θέλησαν να κάνουν μίνι συλλαλητήριο κατά του Φιλίππου.
Εκείνες τις στιγμές, η αντίθεση ανάμεσα στο κοινό της Εθνικής Ομάδας και το κοινό των συλλόγων ήταν κραυγαλέα. Σαν να συνυπήρχαν μέσα σε λίγα τετραγωνικά η ακμή και η παρακμή. Αυτό που ζούμε (όλο τον χειμώνα στα γήπεδα) και αυτό που θα θέλαμε να ζούμε. Ευτυχώς, οι φανατικοί υβριστές σηκώθηκαν και έφυγαν αμέσως, πτοημένοι, ίσως, από την κατακραυγή.

Αυτοί που ανηφόρισαν στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια της Εθνικής Ομάδας δεν πατάνε στα γήπεδα στους αγώνες πρωταθλήματος. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν τους βλέπουν ούτε στην τηλεόραση. Ξέρω αμέτρητους τέτοιους, φίλους που έρχονται με ευχαρίστηση κάθε χρόνο στο «Ακρόπολις», αλλά απορρίπτουν μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο να δουν κάποιο ματς της Α1 (ή της ποδοσφαιρικής Α' Εθνικής, εννοείται). Η καφρίλα διώχνει τους υγιείς φιλάθλους και τα αφεντικά των ομάδων την προσκυνάνε, πιστεύοντας, προφανώς, ότι οι «βαμμένοι» είναι πολυπληθέστεροι και φέρνουν στις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ περισσότερο χρήμα.
Πρόκειται για τη χειρότερη αυταπάτη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Η εισπρακτική επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων απέδειξε ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο κόσμος συρρέει όπου αισθάνεται ασφάλεια και υγεία και γυρίζει την πλάτη όποτε οσμίζεται μπαρούτι και απλυσιά. Στους αγώνες της Ευρωλίγκας, όπου η κατάσταση μοιάζει κάπως καλύτερη, η προσέλευση είναι αισθητά αυξημένη.
Και αν νομίζετε ότι οι αθλητές διαφωνούν με όσα γράφω, δεν έχετε παρά να ανοίξετε σχετική συζήτηση με κάποιον από τους ξενιτεμένους μας άσους. Αν ακούσετε έστω έναν να λέει ότι του έλειψαν τα ελληνικά γήπεδα και πως επιστρέφει ευχαρίστως, τρώω κι εγώ ευχαρίστως τα γραπτά μου.