Νύχια γαμψά, χέρια-πλοκάμια (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ενα δεκαήμερο πριν ξεκινήσει το Μουντομπάσκετ δεν μπορεί παρά να αισθάνεται κανείς αισιόδοξος. Η Εθνική μας ομάδα έχει πείσει τους πάντες ότι είναι από τις πιο αξιόπιστες ομάδες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, από τις πιο σοβαρές, οπωσδήποτε, διεκδικήτριες των μεταλλίων.

«Το περσινό κατόρθωμα της Ελλάδας, ο τρόπος με τον οποίο κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, είναι φωτεινός φάρος για όλους», είπε αμέσως μετά το «Ακρόπολις» ο πολύς Τόνι Πάρκερ. «Η αγαπημένη μου ομάδα είναι η Ελλάδα. Τη θεωρώ φαβορί ακόμα και για την κατάκτηση του τροπαίου», υπερθεμάτισε ο Τούρκος Σερκάν Ερντογάν.
Φτύστε μας, μην τυχόν και μας ματιάσετε! Με τόσους επαίνους να κυκλοφορούν στον εναέριο χώρο μας, αρχίσαμε να φοβόμαστε το κακό μάτι.

Οι μπασκετμπολίστες δεν είναι τυχάρπαστοι. Ξέρουν να διαβάζουν το παιχνίδι και να εκτιμούν τα προσόντα μιας ομάδας, ειδικά όταν τα νιώθουν και στο πετσί τους (όπως οι Γάλλοι). Ο Πάρκερ, ο Ερντογάν και αρκετοί άλλοι σαν αυτούς καταλαβαίνουν ότι η (ελληνική) άμυνα αποτελεί σίγουρο όπλο, ένα όπλο που δεν παθαίνει αφλογιστία σχεδόν ποτέ.
Ενα σύνολο που ποντάρει πρωταρχικά στην επιθετική του παραγωγή, όπως λ.χ. η Λιθουανία, συχνά αποδεικνύεται ευάλωτο. Τα τρίποντα μοιάζουν με κινούμενη άμμο. Δεν μπορείς να χτίσεις πάνω τους παλάτια. Ωστόσο, η ομάδα που δέχεται 55 και 60 πόντους σε κάθε αγώνα μπαίνει στο γήπεδο με αίσθηση ανωτερότητας.

Πέρυσι, στο Βελιγράδι, η Εθνική μας είχε φριχτά ποσοστά ευστοχίας, τόσο στα τρίποντα όσο και στις ελεύθερες βολές. Κι όμως, κατέκτησε την Ευρώπη. Για κάθε «τούβλο» που έφευγε από τα χέρια του Χατζηβρέττα, του Διαμαντίδη ή του Κακιούζη, οι Ελληνες διεθνείς έπαιρναν τη ρεβάνς με κλεψίματα και με άμυνα-μέγκενη. Η συνταγή ήταν απλή. Χάσαμε την μπάλα; Θα την ξαναπάρουμε πίσω με νύχια γαμψά και χέρια σαν πλοκάμια. Οποιος περίμενε 100άρες ή έστω 90άρες, θα απογοητεύτηκε. Κακό δικό του. Ποιος του είπε να ζει ακόμα στην εποχή του Γκάλη;

Δεν πιστεύω ότι η Εθνική μας είναι φαβορί για το βάθρο. Ας κατεβούμε από τα σύννεφα. Τα λεφτά μου θα τα έβαζα στους Αμερικανούς, στους Αργεντινούς και στους Ισπανούς.

Πιστεύω, όμως, ότι η ελληνική ομάδα θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της σε οποιονδήποτε. Οτι θα φτύσει αίμα ο αντίπαλος που θα την κερδίσει, ακόμα κι αν έχει στις τάξεις του τον Ουέιντ ή τον Λεμπρόν ή τον Τζινόμπιλι. Οτι οι τανάλιες των περιφερειακών της μπορούν να σφίξουν θανάσιμα τους αντίπαλους περιφερειακούς και να φέρουν τους αγώνες στα μέτρα της. Οτι θα πληρώσει ακριβά ο αφελής που θα την υποτιμήσει.

Ωστόσο, ο δρόμος μέχρι τον τελικό είναι μακρύς και δύσβατος. Τα νοκ άουτ παιχνίδια είναι πλέον τέσσερα, όχι τρία. Η α' φάση μπορεί να αποδειχθεί ευκολότερη από αυτήν του Ευρωμπάσκετ, αλλά στη συνέχεια παραμονεύουν θηρία και ελλοχεύουν κίνδυνοι. Η κληρονομιά του Βελιγραδίου είναι η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά μπροστά στις κακοτοπιές.
Η Εθνική του 2002 ή του 2004 θα έβλεπε τα ζόρια και θα φώναζε «ωχ». Η Εθνική του 2006 λέει: «Ελάτε να μας κερδίσετε».