Ηταν από μικρός καζαντζακικός... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Είχα αποφασίσει για δεκαπέντε μέρες να μη γράψω τίποτα, ούτε ραβασάκι που λέει ο λόγος. Να μείνω στη Μύκονο, χαμένος στο Καλό Λιβάδι της ηδονής, απομακρυσμένος όσο περισσότερο γίνεται από τον Θεό και σφιχταγγαλισμένος όσο πιο πολύ γίνεται με τους ανθρώπους. Ενας κολασμένος στην εξορία του Super Paradise.
– n –
Ο «Ταχυδρόμος» των «Νέων» του Σαββάτου έφτασε στα χέρια μου τη Δευτέρα το πρωί -σχεδόν τυχαία. Αλλά όπως κάθε καλός «Ταχυδρόμος» χτύπησε δύο φορές: μια στην καρδιά και μια στο θυμικό μου. Η συνέντευξη-ποταμός του απόλυτου σταρ της Ελλάδας, του εικονιζόμενου Ιωάννη Μελισσανίδη, όπως όλα τα μεγάλα κείμενα, με συγκλόνισε. Δεν είχα το ηθικό δικαίωμα να διασκεδάζω όταν ο Ιωάννης έκανε μια τέτοιου είδους παρέμβαση στην ιστορία του ελληνικού έθνους.
– n –
Οταν μάλιστα έμαθα ότι η «SportDay» πούλησε την Παρασκευή περισσότερα φύλλα από οποιαδήποτε εφημερίδα στην Ελλάδα, αθλητική και πολιτική, ένιωσα ιερό καθήκον να επιστρέψω στην Αθήνα. Αν η «SportDay» πούλησε και το Σάββατο πιο πολλά από τα «ΝΕΑ», υπήρχε ο κίνδυνος να διάβαζαν τη συνέντευξη του ειδώλου μου λιγότεροι απ' όσοι την εφημερίδα που εργάζομαι! Αγαπάω τη «SportDay», αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να μου το επιτρέψω…
– n –
Η καλή συνέντευξη φαίνεται από τις φωτογραφίες. Ο Ιωάννης με ένα μαλλί μακρύ που ο άνεμος χτενίζει, με χάρη και ζωντάνια, φωτογραφίζεται φορώντας ένα black κοστούμι με άσπρο πουκάμισο, αλλά απαγορεύει κάθε συνειρμό σε γκαρσόνια, γαμπριάτικα κοστούμια, νεκροθάφτες κ.λπ., υπονομεύοντας τη βαρύτητα του ρούχου. Το συνοδεύει με ένα ζευγάρι λιτά πέδιλα, τα οποία παραπέμπουν περισσότερο σε σαγιονάρα παρά σε επίσημο παπούτσι.
– n –
Στη δεύτερη φωτογραφία του ο Ιωάννης είναι πιο καθημερινός. Φοράει ένα απλό λαμέ γκριζοπράσινο καλοκαιρινό παρεό - και τίποτε άλλο. Γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος…
– n –
Ενα πέλαγος γνώσης, αγάπης, περηφάνιας και -γιατί όχι;- εγωισμού, που χαρακτηρίζει όσους πιστεύουν στον εαυτό τους, είναι και οι απόψεις του:
– n –
«Σε κάθε αναφορά στην Ελλάδα δακρύζω. Τα μεγάλα πάθη δεν χάνονται. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν πρέπει δεν θα γίνω κριτής των κακών κειμένων της χώρας μου».
– n –
«Εχω σχέση εξάρτησης με την Ελλάδα. Πεθαίνω για την Ελλάδα. Με εμπνέει. Νιώθω ότι οφείλω να της δώσω και τη ζωή μου ανά πάσα στιγμή».
– n –
«Είμαι Ελληνας πολίτης του κόσμου. Η φύση μου είναι να ταξιδεύω πολύ».
– n –
«Είμαι σκληραγωγημένος από τη μήτρα της μάνας μου και ετοιμοπόλεμος πάντα, έστω κι αν οι επιθέσεις είναι προσβλητικές και ύπουλες. Δεν μπορεί να με επηρεάσει η μικροψυχία κάποιων ποταπών!».
– n –
«Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ήμουν εκστασιασμένος. Γι' αυτό έκανα δύο περιστροφές με τη φλόγα πριν τη δώσω. Το όφειλα γιατί έπρεπε να χαιρετήσω τον κόσμο του σταδίου που ζητωκραύγαζε. Είχαμε και ένα ακουστικό με το οποίο μας έδιναν οδηγίες, αλλά ήθελα αυτά τα σαράντα, μοναδικά, άχρονα και ιστορικά δευτερόλεπτα να τα βιώσω κι έτσι πέταξα το ακουστικό. Μάλιστα, θυμάμαι στην πύλη να λένε "μα τι κάνει πάλι αυτός;". Αλλά δεν με ένοιαζε».
– n –
«Αν ήμουν ασυμβίβαστος από μικρός; Ημουν πολύ καζαντζακικός! (σ.σ. γνωρίζοντας καλό Ιωάννη, σας καθιστώ σαφές ότι αναφέρεται στον χαρακτήρα του και δεν υποννοεί ότι διάβαζε Καζαντζάκη ή τον θαύμαζε!). Ομως έδινα και ξύλο. Και έφαγα και έδωσα πολύ».
– n –
«Χαλαρώνω με το θέατρο, την όπερα, τη ζωγραφική και με οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Και με το "Ιστορία μου, αμαρτία μου" και με το "Θλιμμένο σούρουπο", με το "αν κάνω άστατη ζωή, δικός μου είναι λογαριασμός". Αυτά τα τραγούδια με απογειώνουν όπως και οι άριες».
– n –
«Προτίμησα να πάω να σπουδάσω θέατρο στην Αμερική και στο Λονδίνο, για να είμαι λιγότερο αναγνωρίσιμος μεταξύ συνυποψηφίων μου, παρά να έχω την εύνοια που θεωρητικά θα είχα εδώ. Μου είχαν προτείνει να πρωταγωνιστήσω στο Εθνικό Θέατρο και σε ταινία του Παντελή Βούλγαρη (σ.σ. πριν σπουδάσει!). Ενώ εκεί ήθελα να είμαι ένας της σειράς».
– n –
«Είχα χειρότερους βαθμούς στην κινησιολογία. Αν είναι δυνατόν! Η καθηγήτρια μου έβαλε τον μικρότερο βαθμό της Ακαδημίας. Ενιωσα τρομερή αδικία (…). Εσκισα τη βαθμολογία και της την πέταξα στα μούτρα (…). Ηταν το σκάνδαλο της Σχολής. Τελικά όμως την απέλυσαν (!) κι έδωσα μόνος μου εξετάσεις μπροστά στην επιτροπή των καθηγητών, οι οποίοι μου έδωσαν όλοι άριστα!»
– n –
«Από αγάπη μπορεί και να πεθάνεις. Από έρωτα μπορεί και να σκοτώσεις».
– n –
«Γνώρισα στην Αμερική τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ κατά τη διάρκεια ενός υπερεντατικού σεμιναρίου με αυστηρή επιλογή μόνο δεκαπέντε ατόμων. Επαιξα μια ερωτική σκηνή και με ρώτησε τι με κάνει τόσο θυμωμένο. Του είπα "ο ίδιος ο έρωτας" και σχολίασε πως πρέπει να πληγώθηκα πολύ και πως αν έριχνα τη φωνή μου έναν τόνο παρακάτω θα γινόμουν ακόμα πιο πιστευτός. "Μερικές φορές και η σιωπή είναι λόγος", μου είπε…».
– n –
«Το θέατρο είναι ψυχανάλυση».
– n –
Αφού σας παρουσίασα, σχεδόν χωρίς κανένα σχόλιο, τα βασικά σημεία της συνέντευξης, θα ήθελα να σας εκμυστηρευθώ κάτι. Οταν πριν από έναν χρόνο (και βάλε…) μου πρότειναν αυτήν τη στήλη, ζητώντας μου να ασχοληθώ με τον χώρο των αθλητικών που ποτέ δεν λάτρεψα, ο λόγος που το έκανα ήταν μέσα μου σαφής: φιλοδοξούσα αυτή εδώ η σελίδα να γίνει ένα είδος πινακοθήκης των εξαιρετικών ανδρών του ελληνικού γίγνεσθαι.
– n –
Δεν ήθελα να σχολιάσω τα λόγια τους, ούτε πολύ περισσότερο να επισημάνω ανακολουθίες, λάθη, κουταμάρες, παραλείψεις, δόλιες αγάπες και άδολο μίσος. Ηθελα απλώς να καταγράψω τη στιγμή. Αν κατρακύλησα στον βούρκο του φθηνού σχολίου, αν έγινα σκλάβος του αμήχανου χιούμορ, αν πλήγωσα συναδέλφους και πρωταγωνιστές, είναι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Ιωάννη, άνθρωποι δηλαδή που να τολμούν να κοινωνήσουν την προσωπικότητά τους αδιαφορώντας για τον βούρκο της θλίψης που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα. Ο Ιωάννης (θα τολμούσα να γράψω «μου», αν δεν έτρεμα στη σκέψη) είναι μοναδικός.
– n –
Για μας που κάποτε τον λατρέψαμε ως «Ικαρο» στο αρχαίο θέατρο, η θεατρική και κινηματογραφική καριέρα του είναι η δικαίωσή μας.
– n –
(Σκέφτομαι να πω με το καλό και στο «Δελφινάριο», αλλά δεν τολμώ από ντροπή…)