Με το φτωχό μου το μυαλό (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Αφαιρουμένων των επαγγελματικών συζητήσεων, κατά τη διάρκεια της Τρίτης συζήτησα για τα εξής θέματα:
1) Για το πόσο τυχερή είναι η Μαριγώ, η σκύλα, που έχει εμένα αφεντικό και την παίρνω κάθε πρωί για βόλτα. (Συμφώνησα. Ναι, είμαι πολύ καλό αφεντικό στο βαζελόσκυλο.)

2) Για το πόσο αξίζει να αγοράζει κανένας βιολογικές ντομάτες, που όταν τις ανοίξεις στη μέση είναι άσπρες και δεν έχουν γεύση γιατί σε κορόιδεψαν και σου πούλησαν μεταλλαγμένες. (Δεν είχα άποψη, αλλά διόρθωσα ότι μεταλλαγμένη θα λεγόταν μια ντομάτα που θα έμοιαζε με ντομάτα αλλά θα είχε γεύση σαν αγγούρι. Μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να μην είναι μεταλλαγμένη ντομάτα, αλλά μεταλλαγμένο αγγούρι που έχει τη σωστή γεύση και μοιάζει με ντομάτα. Μετά σκέφτηκα ότι θα με περάσουν για βλαμμένο και σταμάτησα να ασχολούμαι με το θέμα. Συμφώνησα ότι τα μεταλλαγμένα -όπως οι Ισραηλινοί- είναι κακό πράγμα.)

3) Για το ότι οι επαγγελματίες γκόλφερ στο εξωτερικό έχουν την υποχρέωση να παίζουν με καλοβαμμένα παπούτσια. (Κατάλαβα τον λόγο που ποτέ δεν θα γίνω επαγγελματίας γκόλφερ.)

4) Μίλησα τρεις φορές για τον πόλεμο στον Λίβανο. Την πρώτη φορά με έναν φίλο Εβραίο που μου είπε ότι η Χεζμπολάχ βάζει τις βάσεις της κοντά σε σχολεία. (Σκέφτηκα ότι σαν σύστημα είναι επικοινωνιακά καλό, αλλά σαν αποτέλεσμα άθλιο. Γιατί με το που θα βλέπουν οι Ισραηλινοί το σήμα με τα δύο παιδάκια που περνάνε τον δρόμο, θα ξέρουν ότι κάπου κοντά θα βρίσκεται και η βάση της Χεζμπολάχ). Τη δεύτερη φορά, κάποιος μου είπε ότι φταίμε εμείς οι Ευρωπαίοι που αφήσαμε τους Αμερικάνους να γίνουν υπερδύναμη. (Δεν πήρα σαφή θέση. Γενικά το ότι οι Αμερικάνοι έγιναν υπερδύναμη δεν είναι από τις αγαπημένες μου ενοχές). Η τρίτη άποψη ήταν φιλοαμερικανική, με το επιχείρημα «Σκέψου τι θα γινόταν αν αυτή τη στιγμή εξαφανιζόταν η Αμερική». (Το σκέφτηκα και άρχισα να ανησυχώ. Εχω παραγγείλει τέσσερα prints του Utamaro από έναν dealer στην Αμερική. Αν δεν τα έχει στείλει με το ταχυδρομείο πάνε τα prints, πάνε και τα 600 δολάρια που του έστειλα με το Paypal. Συμφώνησα ότι θα ήταν μεγάλη ζημιά αν η Αμερική εξαφανιζόταν.)

5) Μίλησα περίπου 20 φορές για ποδοσφαιρικά θέματα. (Ναι, αν ο Βίκτορ είναι γερός, θα παίξει καλή μπάλα. Οχι, ο Παναθηναϊκός δεν θα είναι χειρότερος από πέρυσι. Ναι, ο Ολυμπιακός αν βρει καλό αμυντικό χαφ θα είναι αχτύπητος. Οχι, δεν είναι ότι στην ΑΕΚ δεν έχουν λεφτά. Αυτά θέλουν να βάλουν). Επίσης το βράδυ είχα μια συζήτηση για το πόσο μεγάλο ήταν το χαλάκι που είχε ζητήσει ο Τόνι Σαβέβσκι από τον Τροχανά. Η γνώμη μου ήταν ότι δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερο από 1Χ3. Η γνώμη του Δημήτρη ήταν ότι ο Τόνι ποτέ δεν είχε ζητήσει χαλί και άφηνε να διαφαίνεται ότι και να είχε ζητήσει θα ήταν μεγαλύτερο. (Αυτά τα πράγματα σε απασχολούν όταν πέσεις στην παγίδα του αλκοόλ…)

6) Επίσης μίλησα για κινηματογράφο. «Ολο μαλακίες παίζουνε αυτή την εποχή». (Συμφώνησα). Για γυναίκες. «Δηλαδή εσύ δεν θα την πήδαγες αν σου καθόταν;». «Θα την πήδαγα. Εσύ δεν θα την πήδαγες;». «Και εγώ θα την πήδαγα. Αλλά ποιο είναι τότε το πρόβλημα;». «Δεν υπάρχει πρόβλημα. Αυτή νομίζει ότι υπάρχει πρόβλημα επειδή δεν την ξαναπηδάω…». (Μη νιώθετε μειονεκτικά. Και εγώ είχα πρόβλημα να παρακολουθήσω τη συζήτηση. Αλλά δεν πάνε να πηδηχτούνε και οι δύο τους…). Για βιβλία. «Τι είναι αυτό που έκανε μπαμ;». «Μην ανησυχείς, μωρό μου, είναι το βιβλίο που μου έπεσε από το χέρι». (Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι νταγκλαρισμένος και προσπαθείς να διαβάσεις στο κρεβάτι). Και για οικονομικές συναλλαγές. «Δύο Κεράνης». «Δεν έχετε ψιλά;». «Οχι δεν έχω». «Καλά. Περιμένετε να σας δώσω τα ρέστα». Μίλησα και μου μιλήσανε για τα πιο απίθανα πράγματα. Για το μόνο που δεν μίλησα είναι το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου του Γκέτεμποργκ.

Δεν έχω τσεκάρει τα νούμερα της τηλεθέασης της ΝΕΤ, τα οποία πιθανόν να είναι καλά, αλλά υπάρχει άνθρωπος που, όχι να το κοιτάζει, αλλά να τον απασχολεί το Πρωτάθλημα του στίβου; Και εάν υπάρχει, γιατί δεν έτυχε να τον γνωρίσω; Το μόνο που άκουσα σχετικό με τον στίβο ολόκληρη την ημέρα, ήταν μετά τα άκυρα άλματα του Λούη Τσάτουμα. «Δεν ξέρω αν βρήκαμε αθλητή του μήκους. Αυτό που ξέρω είναι ότι βρήκαμε τον νέο γενικό γραμματέα Αθλητισμού», είπε ένας συνάδελφος που θυμήθηκε τα αξέχαστα σερί με άκυρα άλματα του Κουκοδήμου. Not bad για χιούμορ, αλλά στο σοβαρό άκρα του τάφου σιωπή. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι μάλλον αδιαφορούμε για τον στίβο.

Μου έκανε λοιπόν εντύπωση ένα κειμενάκι από την ανταπόκριση της Μαρίας Λιάσκα από το Γκέτεμποργκ. «Μάταια περίμεναν οι εκπρόσωποι του ελληνικού Τύπου στη μικτή ζώνη…». Και μετά η Λιάσκα προσθέτει ότι οι δημοσιογράφοι περίμεναν στον διάδρομο από όπου είναι υποχρεωμένοι να περνούν οι αθλητές, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν να κάνουν δήλωση, αλλά Ελληνας αθλητής δεν εμφανιζόταν. «Ρε, τα παιδιά του μήκους, να μας πουν γιατί απέτυχαν στον τελικό.». Μπα… «Ρε, η Χαλκιά, να μας ανεβάσει τι ωραίοι τυπάδες που είμαστε όλοι οι Ελληνες, άλλο που μας φθονούν οι ξένοι και μας ρίχνουν αναβολικά στο ποτό…». Αφαντη και η ηρωίδα Φανή. «Τουλάχιστον ο πιτσιρικάς, ο τετρακοσάρης, ο Ρέγας;». Εξαφανιζόλ.

Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό τους τσοχοχελάκηδες. «Ουδείς ενδιαφέρεται, ουδένα αφορά, κοινό δεν υπάρχει, τους ίδιους ενοχλεί η προβολή, τι στο διάολο τις θέλουμε τις πέντε σελίδες στίβο;». Και δεν μιλάω για εμένα. Επειδή έχω ζήσει τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού στίβου, που πατώναμε στις διοργανώσεις αλλά οι αθλητές ήταν εθνικοί ήρωες και όχι μεταλλαγμένα προϊόντα, το ρεπορτάζ στίβου το διαβάζω. Αυτό που με διαολίζει είναι η έπαρση. Οι παλιοί άντε να τους βολεύανε στα ΕΛΤΑ και τη ΔΕΗ. Κάνανε το μεροκάματό τους κανονικά, τρέχανε τους αγώνες τους και ήταν ένα με τον κόσμο. Αυτούς του μυστήριους, που νομίζουνε ότι κάνουνε στον κόσμο χάρη επειδή «θυσιάζουν τη ζωή τους για να αθλούνται» πού στο διάολο τους βρήκαμε; Σε σακούλα περιοδικού; Αλλά δεν φταίει κανένας. Φταίνε οι δημοσιογράφοι, που στην πρώτη επιτυχία το κάθε νούμερο μπορεί να κάνει δηλώσεις δίνοντας μαθήματα εθνικοφροσύνης, επειδή έκανε μια τούμπα παραπάνω ή κατέβασε το ρεκόρ του δρόμου των 400 μέτρων υπερπήδησης καλαμιού κατά ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.

Τελικά καλύτερα να είναι έτσι. Πάνε χαμένα μερικά παιδιά που και ήθος και μυαλό έχουνε, όπως ο Περικλής Ιακωβάκης, αλλά ποτέ να μην κάνουνε δηλώσεις. Να μιλάει ο κόσμος μόνο για τις μεταλλαγμένες ντομάτες. Οι οποίες σε δεύτερη σκέψη, με την κατάλληλη φαρμακευτική υποστήριξη και προπόνηση μπορούν να εκπροσωπήσουν την πατρίδα μας στον στίβο. Και να μιλάνε και καλύτερα.

Οταν, πάντως, γίνει καλός αγώνας στον στίβο, έχει μεγαλύτερη αγωνία από το να παρακολουθείς πρόκριση στα πέναλτι σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και ο χθεσινός τελικός του άλματος τριπλούν γυναικών ήταν συγκλονιστικός. Προηγείτο μέχρι το τελευταίο άλμα η Χρυσοπηγή Δεβετζή, αλλά η Ρωσίδα Τατιάνα Λεμπέτοβα έκανε μια φοβερή τελευταία προσπάθεια και πήρε τη νίκη. Εδώ λες ένα μπράβο στη δική μας για την επίδοσή της, λες και ένα μπράβο στη Ρωσίδα για την ψυχή της να πάρει το χρυσό στην τελευταία προσπάθεια και έχεις κάνει την υποχρέωσή σου ως τηλεπαρουσιαστής και άνθρωπος. Ελα όμως που ο δικός μας που έκανε τη μετάδοση δεν είχε διάθεση να αλλάξει το κείμενο που είχε ετοιμάσει στο μυαλό του.
Λεμπέντεβα και Δεβετζή είχαν τελειώσει τον αγώνα, είχαν φορέσει και τις σημαίες Ρωσίας και Ελλάδας για σάλι και φωτογραφιζόντουσαν, αφού έτσι βγαίνουν τα λεφτά στον στίβο. Βγάζεις μια φωτογραφία με τη σημαία, λες «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο το κέρατο σας το τράγιο» και μετά κάνεις δηλώσεις ότι το κράτος δεν βοηθάει τους αθλητές. Δηλαδή εσένα... Τέλος πάντων, οι Λεμπέντεβα και η Δεβετζή φωτογραφιζόντουσαν αλλά ο τηλεέτσι αποφάσισε να πάρει διαζύγιο από τη λογική και την εικόνα. Από την εικόνα γιατί, είτε ο φακός έδειχνε την Ελληνίδα είτε τη Ρωσίδα, για τη Δεβετζή μιλούσε. Από τη λογική γιατί όποτε αναφερόταν στη Δεβετζή μιλούσε για «μεγάλη νίκη». Εντάξει μπορεί να το εννοούσε μεταφορικά, αλλά λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, ας πούμε ότι κάποιος ανοίγει την τηλεόρασή του εκείνη τη στιγμή, τι συμπέρασμα θα βγάλει; Φυσικά, ότι η Δεβετζή νίκησε.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο Γκέτεμποργκ είναι ο τρόπος που στις απονομές εκτελούνται οι εθνικοί ύμνοι. Από οκταμελή χορωδία και α καπέλα, δηλαδή χωρίς τη βοήθεια μουσικών οργάνων. Πώς στο διάολο έχουν τέτοια εμπιστοσύνη να τραγουδάνε τους ύμνους στην αυθεντική τους γλώσσα χωρίς να φοβούνται ότι θα τα κάνουν μούτι και θα γελάει κάθε χώρα που κερδίζει χρυσό μετάλλιο, με ξεπερνάει. Αφού έχω αγωνία να πάρουμε μετάλλιο και να δω τι θα κάνουνε με την «όψη» και την «κόψη», που οι μισοί Ελληνες το κάνουν λάθος και μετράνε με την κόψη και κόβουν με την όψη. Το στοιχείο όμως που εντυπωσιάζει είναι η σεμνότητα που εκπέμπει το οκτέτο όταν τραγουδάει σε ένα γεμάτο αλλά σιωπηλό στάδιο. Και σκεπτόμουν ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να είχαν γίνει οι Ολυμπιακοί της Αθήνας. Αλλά εμείς αυτά τα περί μέτρου τα λέγαμε μόνο για τη μόστρα. Τελικά το κάναμε βλαχομπαρόκ. Με τις ιέρειες να τσιρίζουνε «Δία, πατέρα» και τη Madame να χορεύει το «Χίπι, χίπι σέικ» στην τελετή της λήξης, να μάθει όλη η υφήλιος ότι στο καρακιτσαριό είμαστε ανίκητοι.