«Το Ισραήλ αμύνεται»: το πιο θανατηφόρο ανέκδοτο (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ιδού πώς «επιβραβεύτηκαν» οι Παλαιστίνιοι για την αναγνώριση του Ισραήλ εκ μέρους της PLO, το 1993: με αστυνομικό-οικονομικό στραγγαλισμό!

Ωστε Ετσι, λοιπον... «Το Ισραήλ αμύνεται». Θεωρία τετριμμένη, συνομήλικη του ισραηλινού κράτους. Μπορεί να θρυμματίζεται κάθε φορά που η υπερσύγχρονη πολεμική μηχανή του Τελ Αβίβ ισοπεδώνει πόλεις και κατακρεουργεί γυναικόπαιδα, οι οπαδοί της όμως βρίσκουν πάντα τον τρόπο να θέσουν σε κίνηση την «κασέτα». Μόνο που ο ήχος της κάθε φορά ακούγεται ολοένα και πιο μουντός, έτσι όπως καλύπτεται από τον ορυμαγδό των εκρήξεων και τις οιμωγές των θυμάτων.

Μια παραλλαγΗ της εν λόγω θεωρίας είναι η εξής: «Για όλα φταίει η απροθυμία των Αράβων να αναγνωρίσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να υφίσταται ως κράτος -όπως κι αν ιδρύθηκε αυτό. Παρά τη δικαιολογημένη πίκρα Παλαιστινίων και Αράβων, η ρεαλιστική αποδοχή των τετελεσμένων επιβάλλεται». Ο ισχυρισμός πως «αυτό φταίει» δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Στις 19 Νοεμβρίου 1977 ο Αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ επισκέφθηκε το Τελ Αβίβ, προκαλώντας μάλιστα την οργή Αράβων και Παλαιστινίων. Συν τοις άλλοις, επειδή δέκα ημέρες νωρίτερα η ισραηλινή αεροπορία είχε βομβαρδίσει παλαιστινιακούς καταυλισμούς στην Τύρο, θανατώνοντας περισσότερους από εκατό αμάχους. Τι προσέφερε ο Σαντάτ στους Ισραηλινούς, μιλώντας μάλιστα από το βήμα της Βουλής τους, της Κνεσέτ; Επίσημη αναγνώριση του κράτους τους. Πρόταση να δημιουργηθούν «διεθνείς εγγυήσεις για αμοιβαία ασφάλεια». Τι ζήτησε; Απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από τα κατεχόμενα.

Τι Εδωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν; Δεν έδωσε, παρέδωσε: μαθήματα εμμονής στο σιωνιστικό δόγμα του «Ερέτζ Ισραελ». Του «δικαιώματος» των Εβραίων να επεκταθούν στο «ευρύτερο Ισραήλ», δηλαδή σε όλα τα βιβλικά ευρωπαϊκά εδάφη, συμπεριλαμβανομένων και των κατεχομένων!

ΣτιΣ 9 ΣεπτεμβρΙου 1982, ενώ διαρκούσαν οι μάχες στον Λίβανο, στο Μαρόκο συγκλήθηκε η σύνοδος κορυφής της Αραβικής Ενωσης. Παρά τις διαφωνίες ορισμένων κρατών, η σύνοδος ουσιαστικά αναγνώρισε το δικαίωμα των Ισραηλινών να έχουν δικό τους κράτος. Αξίωσε -ως αντάλλαγμα- τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Τόσο η ισραηλινή κυβέρνηση όσο και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Σουλτς απέρριψαν αμέσως την αραβική πρόταση. Και να ήταν μόνο αυτό... Λίγες ημέρες αργότερα θα ακολουθούσε η σφαγή των αμάχων Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου, Σάμπρα και Σατίλα.

Η PLO, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αναγνώρισε την κρατική οντότητα του Ισραήλ το 1993. Με την ειρηνευτική συμφωνία στο Οσλο. Η Διακήρυξη του Οσλο, στον απόηχο της πρώτης Ιντιφάντα (1987-91), της συγκλονιστικής εξέγερσης που επανέφερε το παλαιστινιακό στο διεθνές προσκήνιο, προέβλεπε ένα «πρόπλασμα» κράτους: μια Παλαιστινιακή Αρχή -μορφή αυτοδιοίκησης που σταδιακά θα εξελισσόταν σε κράτος.

ΓιατΙ λοιπΟν δεν σταμάτησαν να κυλούν ποτάμια αίματος και δακρύων; Οχι μόνο διότι παρέμεινε σε εκκρεμότητα το θέμα των συνόρων του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους, αλλά και η τύχη της Ιερουσαλήμ. Οχι μόνο επειδή οι Ισραηλινοί δεν δέχονταν επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, επικαλούμενοι μια «επικίνδυνη δημογραφική ανατροπή», την ώρα που οι ίδιοι συνέχιζαν τους εποικισμούς. Σε όλα αυτά ήλθε να προστεθεί ο οικονομικός μαρασμός των παλαιστινιακών εδαφών, ως αποτέλεσμα των συμφωνιών του Καΐρου (1994) και της Τάμπα (1995).

Τι ακριβΩΣ συνΕβη; Οι παλαιστινιακοί θύλακες κατακερματίστηκαν σε τρεις κατηγορίες. Στο 3% του εδάφους της Δυτικής Οχθης και το 58% της μικρής Λωρίδας της Γάζας τον έλεγχο είχε η Παλαιστινιακή Αρχή. Μικτή ήταν η άσκηση ελέγχου στο 27% της Δυτικής Οχθης, ισραηλινή στο 70% του εδάφους της Δυτικής Οχθης και το 42% της Γάζας.

ΤιΣ συνΕπειεΣ περιγράφει στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η αμερικανική Τζιχάντ» (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα») ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου, πολύ καλός γνώστης και μελετητής της κατάστασης στη Μέση Ανατολή: «Η καθημερινή ζωή των απλών Παλαιστινίων (με εξαίρεση τον στενό κύκλο της γραφειοκρατίας που σχηματίστηκε γύρω από την Παλαιστινιακή Αρχή) έγινε απείρως χειρότερη μετά το Οσλο απ' ό,τι ήταν πριν, επί ολοκληρωτικής ισραηλινής κατοχής! (...).

Ο γιοΣ που κατοικεί στην Τζενίν πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα για να επισκεφθεί τη μητέρα του στο νοσοκομείο της Γάζας. Στο Ισραήλ μπορεί να δουλέψει πλέον περιορισμένος αριθμός Παλαιστινίων (...). Από το 1992, την αμέσως προηγούμενη χρονιά από το Οσλο, μέχρι το 1996 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στα κατεχόμενα έπεσε κατά 36%. Η ανεργία, που ήταν γύρω στο 5% τη δεκαετία του '80, έφθασε το 20% τις παραμονές της δεύτερης Ιντιφάντα (σ.σ. Σεπτέμβριος 2000)». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Κρις Χέτζες έγραφε στο «Foreign Affairs» το 2003: «Η Γάζα και η Δυτική Οχθη μοιάζουν με τα γκέτο των μαύρων στη Νότια Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ». Την άνοιξη του 1999 η Διεθνής Αμνηστία επισήμαινε ότι τα κατεχόμενα εδάφη έχουν μετατραπεί σε «χώρα φραγμάτων», καθημερινών συλλήψεων, ξυλοδαρμών. Καταμετρούσε μάλιστα τουλάχιστον 800 εξακριβωμένους βασανισμούς Παλαιστινίων κάθε χρόνο -και μετά τη συμφωνία του Οσλο- από τις Αρχές του Ισραήλ. Της χώρας που, αν και επαίρεται ότι αποτελεί τη «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», επιτρέπει -κι επισήμως- τα βασανιστήρια με ειδικούς νόμους του 1987 και του 1994. Ιδού πώς «επιβραβεύτηκαν» οι Παλαιστίνιοι για την αναγνώριση του Ισραήλ εκ μέρους της PLO, το 1993: με αστυνομικό-οικονομικό στραγγαλισμό!

Η δεΥτερη παραλλαγή του ισχυρισμού πως «το Ισραήλ αμύνεται» δεν εστιάζεται στο θέμα της αναγνώρισής του. Eπικαλείται, γενικώς κι αορίστως, μια αιώνια αραβική επιθετικότητα. Σε αντιδιαστολή προς την απλή θέληση του εβραϊκού Δαβίδ να ζήσει περικυκλωμένος από τόσους Αραβες Γολιάθ...

Η αλΗθεια είναι ότι για χάρη του Ισραήλ η έννοια «άμυνα» απέκτησε αλλόκοτο περιεχόμενο: ο Πόλεμος των Εξι Ημερών (Ιούνιος 1967) χαρακτηρίστηκε «προληπτικά αμυντικός», έστω κι αν άρχισε με ταυτόχρονες επιδρομές της ισραηλινής αεροπορίας σε τέσσερις αραβικές χώρες. Εστω κι αν τελείωσε με την προσάρτηση νέων εδαφών, τον ξεριζωμό άλλων 200.000 Παλαιστινίων, τους εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα. Ο «περιούσιος μικρός Δαβίδ» οφείλει να παραμείνει ως έχει στην προπαγανδιστική μυθοπλασία: ήρωας και μοναχικός, από τα πρώτα του βήματα. Ιδού λοιπόν τα ελαφρυντικά για τις «υπερβολές του»!

Θα δοΥμε στο επόμενο σημείωμά μας -θα είναι όντως το τελευταίο, επί του θέματος- ότι δεν ήταν ποτέ «μικρός Δαβίδ» το Ισραήλ. Ποτέ. Θα δούμε, επίσης, πόσο σαθρός είναι ο μύθος του «μοναχικού καβαλάρη», του οποίου τον καλπασμό, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, «ευλόγησε» ακόμα και η... Σοβιετική Ενωση!