Ντελκ, όπως λέμε Σκοτ, ή Πιρς; (Sportday / Νίκου Παπαδογιάννη)

Ετοιμος, λοιπόν, ο καινούργιος Παναθηναϊκός. Με τον Αμερικανό Τόνι Ντελκ στη θέση του «Αμερικανού» Βασίλη Σπανούλη, με τον Σλοβένο Σάνι Μπετσίροβιτς αντί του Σλοβένου Γιάκα Λάκοβιτς και με τον Λιθουανό Ραμούνας Σισκάουσκας να δίνει νέα διάσταση στο σμολ φόργουορντ αντί του μετριότατου Στσεπάνοβιτς. Ο επίσης Λιθουανός Ρομπέρτας Γιαβτόκας προσθέτει μούσκουλα, μπόι και τάπες στη θέση του σέντερ και ο Δήμος Ντικούδης κάνει την ομάδα πιο δυναμική, πιο αθλητική και πιο ελληνική. Εκ πρώτης όψεως, η ομάδα δείχνει ενισχυμένη, ειδικά στους ψηλούς. Χωρίς να φύγει κανένας από τους βασικούς της «μπροστινής γραμμής», προστέθηκαν στην εξίσωση δύο έμπειροι διεθνείς για να γεμίσουν τη ρακέτα. Τη ρακέτα η οποία πέρυσι και πρόπερσι έδειχνε απελπιστικά άδεια...

Πριν από την απόκτηση του Ντελκ, ο Παναθηναϊκός έδινε την εντύπωση ότι θα άλλαζε άρδην το σχήμα και τη λογική του. Η περιφέρεια έμοιαζε λιγότερο αποτελεσματική (ειδικά στο μακρινό σουτ, αφού το τρίο Μπετσίροβιτς - Διαμαντίδη - Χατζηβρέττα υστερεί συνολικά σε αυτόν τον τομέα) και η «φροντλάιν» είναι ιδιαίτερα ενισχυμένη. Με τους Γιαβτόκας, Ντικούδη στην εξίσωση, οι Μπατίστ και Τσαρτσαρής ενδέχεται ακόμη και να ξεμυτίζουν από το ζωγραφιστό μια στο τόσο.
Η προσθήκη του Τόνι Ντελκ, όμως, φέρνει ισορροπία και απαγορεύει στον αντίπαλο να αγνοήσει την «πράσινη» περιφερειακή γραμμή. Τον γνωρίζω καλά από τη θητεία του στο ΝΒΑ και πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες μεταγραφές Αμερικανών τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ο 32χρονος Ντελκ είναι μέγας σκόρερ, όχι τόσο με διείσδυση όσο από τη γραμμή του τρίποντου. Οποιος τον αφήσει να ζεσταθεί θα μετανιώσει οικτρά. Δεν πρόκειται, βέβαια, για κλασικό πόιντ γκαρντ. Ξέρει να χειρίζεται την μπάλα, αλλά υστερεί σε δημιουργία. Περισσότερο ξέρει να τελειώνει φάσεις, παρά να τις φτιάχνει για εαυτόν και αλλήλους. Ο Μπετσίροβιτς είναι μάλλον καλύτερος σε αυτόν τον τομέα, αλλά τα ηνία της ομάδας περνούν για τα καλά στα χέρια του Διαμαντίδη.

Εάν υπάρχει ένα ερωτηματικό στην περίπτωση Ντελκ, αυτό αφορά τον δείκτη προσαρμοστικότητας που θα επιδείξει ο Αμερικανός. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα παίκτες που έρχονται απευθείας από το ΝΒΑ (δίχως προηγούμενη ευρωπαϊκή θητεία) και έχει δίκιο. Για κάθε Μπάιρον Σκοτ υπάρχουν δύο Ρίκι Πιρς. Ακόμη και ο πολύς Ντομινίκ ήταν φάντασμα του «Human Highlight Film», όταν πέρασε τον Ατλαντικό. Στον Παναθηναϊκό πιστεύουν ότι η πείρα του Ντελκ θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει την άγνοια των ευρωπαϊκών δεδομένων και ότι η προοπτική κατάκτησης της Ευρωλίγκας θα ανάψει φλόγα μέσα του. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί όχι. Πρόκειται, πάντως, για εξαιρετική περίπτωση. Αν ο Ολυμπιακός αλίευσε από την αμερικανική αγορά ένα παιδαρέλι (τον μάλλον άγνωστο Ακερ), ο Παναθηναϊκός διάλεξε μια λύση δοκιμασμένη και εγνωσμένης αξίας. Αλλά περισσότερα για τους «ερυθρόλευκους» σε ένα από τα επόμενα σημειώματα.

Για τον Παναθηναϊκό, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η απώλεια των αυτοματισμών, οι οποίοι οδηγούσαν την ομάδα σε νίκες ακόμη κι όταν όλα πήγαιναν στραβά. Ο Σισκάουσκας δεν έχει παίξει ποτέ με τον Διαμαντίδη ούτε ο Μπατίστ με τον Ντελκ ούτε, βέβαια, ο Μπετσίροβιτς με τον Γιαβτόκας. Υποψιάζομαι ότι σε πρώτη φάση ο Ομπράντοβιτς θα εμπιστευτεί «δίδυμα» στην ίδια πεντάδα: Τσαρτσαρής και Ντικούδης, Σισκάουσκας και Γιαβτόκας, Διαμαντίδης και Χατζηβρέττας. Ξέρει ότι έχει πολλή δουλειά μπροστά του και κάμποσα αινίγματα να λύσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΠΑΟ χάνει τον τίτλο του φαβορί...