Tα φεγγάρια του Διός (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μια ζεστή βραδιά του Αυγούστου του 1995, με τη μισή Αθήνα να φωτίζεται από τις φλόγες της μεγάλης πυρκαγιάς της Πεντέλης και την άλλη μισή σκορπισμένη στα νησιά, ένας Αμερικανός προπονητής μπάσκετ παραληρούσε στο ΟΑΚΑ: «Δεν ξέρω αν αυτό το παιδί θα παίζει του χρόνου εδώ στην Ελλάδα ή στο ΝΒΑ. Ξέρω ότι θα μπορούσε να διαπρέψει οπουδήποτε, ακόμα και στον πλανήτη Δία».
Ο Kέλβιν Σάμπσον αναφερόταν στον Ευθύμη Ρεντζιά, ο οποίος είχε μόλις ξεχαρβαλώσει τη δική του ομάδα, όπως έμελλε να πάρει παραμάζωμα και όλες όσες βρήκε στο διάβα του στο Μουντομπάσκετ των Εφήβων. Οι Αμερικανοί είχαν τότε στη σύνθεσή τους τον Στεφόν Μάρμπερι και τον Βινς Κάρτερ. Εντεκα χρόνια αργότερα, ο Μάρμπερι και ο Κάρτερ είναι δύο από τους διασημότερους μπασκετμπολίστες του πλανήτη. Ο Ευθύμης Ρεντζιάς ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση στα 30 του χρόνια...

Ο Ρεντζιάς επικαλέστηκε «προβλήματα τραυματισμών», υποψιάζομαι όμως ότι λέει τη μισή αλήθεια. Στην πραγματικότητα η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα από τότε που πήρε διαζύγιο με την Μπαρτσελόνα κι έφτασε στο ναδίρ φέτος το καλοκαίρι, όταν ο «μπασκετμπολίστας του πλανήτη Δία» κινδύνευσε να μείνει στα αζήτητα. Μόνο ο ΠΑΟΚ τον φλέρταρε, με μισή καρδιά και αυτός. Ο Ρεντζιάς πιστεύει ότι έχει δυνατότητες (και φιλοδοξία) για να αγωνιστεί σε ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας και δεν ήθελε να μείνει ξανά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ηθελε κίνητρο για να προχωρήσει σ' ένα νέο ξεκίνημα.

Ωστόσο, η πικρή αλήθεια είναι ότι απέτυχε όπου κι αν δοκίμασε να κάνει καριέρα τα τελευταία χρόνια. Στους Φιλαντέλφια Σίξερς. Στην τουρκική Ούλκερ. Στην ισπανική Βαγιαδολίδ. Στην ιταλική Σιένα. Πέρασε από παντού, δεν ακούμπησε πουθενά. Στη Βαρκελώνη θυμούνται ακόμα με νοσταλγία το πενταετές πέρασμά του από το «Παλάου Μπλαουγκράνα», αλλά αποδεικνύεται ότι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της καριέρας του. Οταν έφυγε από την Καταλούνια για το ΝΒΑ, με τη βαλίτσα του γεμάτη μετάλλια, ο Ρεντζιάς ήταν μόλις 26 ετών.

Η θητεία του στους Σίξερς ξεκίνησε την κατηφόρα, αφού το σύντομο τέλος της τον άφησε δίχως κίνητρο και δίχως κέφι. Στους λίγους μήνες που πέρασε στις ΗΠΑ, ο Ρεντζιάς δεν βελτιώθηκε παρά ελάχιστα, αφού οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται για την ατομική βελτίωση ενός μπασκετμπολίστα, εκτός αν τον θεωρήσουν εξελίξιμο, «project». Οταν αποκλείστηκε κι από την Εθνική Ανδρών, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (έπειτα από 128 διεθνείς συμμετοχές), ο Ρεντζιάς πικράθηκε και ένιωσε ότι η μπογιά του είχε περάσει.

Δεν υπήρχε πια επιστροφή. Οι μεγάλες ελληνικές ομάδες τον αγνόησαν, το ίδιο και οι αξιόλογες ευρωπαϊκές. Οταν ο Ευθύμης κατάλαβε ότι δεν του ταιριάζει η ζωή του λεγεωνάριου, αποφάσισε να τα παρατήσει. Στα 30 του. «Για ιατρικούς λόγους». Οπως έκανε πριν από αυτόν ο Νάσος Γαλακτερός και παλαιότερα ο Κώστας Πετρόπουλος. Δεν θα πω ότι δεν δούλεψε αρκετά, δεν είναι η θέση μου να τον κρίνω, θα γράψω όμως ότι ο Ευθύμης θα μας λείψει. Υπήρξε το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του, έλαμψε νωρίς, κάηκε γρήγορα. Η ένδειξη «κρίμα» θα συνοδεύει πάντα το όνομά του.