Ο αθλητής με τη φυσιολογική εξέλιξη (Sportday / Ρούλα Βλασσοπούλου)

Ο Περικλής Ιακωβάκης ανέβηκε σκαλί σκαλί στην πρώτη θέση του ευρωπαϊκού βάθρου

Αν παρομοιάσoυμε την καριέρα ενός αθλητή με μία κούρσα, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τη βιώσει κάποιος. Κάποιοι προτιμούν να βρεθούν απευθείας στον τερματισμό με τα χέρια ψηλά πανηγυρίζοντας. Στον αντίποδα, όμως, υπάρχουν και εκείνοι που επιλέγουν να το ζήσουν διαφορετικά. Να ξεκινήσουν παίρνοντας θέση στον βατήρα και να κάνουν με σιγουριά και σταθερότητα τα επόμενα βήματα προς την κορυφή.

Για τον ελληνικό στίβο η δεύτερη «κατηγορία» βρίσκει την ιδανική απεικόνισή της στο πρόσωπο του Περικλή Ιακωβάκη. Ο αθλητής των 400 μ. εμπόδια έφτασε στον θρίαμβο της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Γκέτεμποργκ ακολουθώντας αυτό που αποκαλείται «φυσιολογική εξέλιξη» στον χώρο του αθλητισμού. Από την πρώτη διάκρισή του, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων το 1997, στο οποίο ήταν δεύτερος τόσο στα 400 μ. όσο και με την ομάδα των 4Χ400 μ., έως το χρυσό στη Σουηδία, ο Ιακωβάκης δεν βιάστηκε.

Η εκκίνηση

Μετά την καταξίωση στην κατηγορία των Εφήβων, που ήρθε το 1998 όταν αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 400 μ. εμπόδια στο Ανσί, την επόμενη χρονιά, στα 20 του, ο Ιακωβάκης βρέθηκε στον κόσμο των… μεγάλων. Συμπεριλήφθηκε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών. Στη Σεβίλλη τερμάτισε τρίτος στην προκριματική του σειρά, βελτιώνοντας το ατομικό του ρεκόρ, και αποκλείστηκε. Η αρχή είχε ήδη γίνει. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, η πορεία του στα 400 μ. εμπόδια σταματά και πάλι στους προκριματικούς. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Εντμοντον το 2001 γίνεται το επόμενο βήμα, όταν μπαίνει στον ημιτελικό, ενώ την ίδια χρονιά κερδίζει το αργυρό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων, φτάνοντας μία θέση ψηλότερα από τη διοργάνωση του 1999. Το «βάπτισμα του πυρός» στον τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης έρχεται στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, όταν ο Ιακωβάκης μπαίνει στον τελικό και τερματίζει πέμπτος. Μία θέση πιο κάτω βρέθηκε με την ομάδα των 4Χ400 μ. στην ίδια διοργάνωση. Οι προσπάθειές του έχουν αρχίσει να δικαιώνονται. Παράλληλα ο εμποδιστής από τα Τρίκαλα, που μεγάλωσε στα Λεχαινά Ηλείας, όπου έμεινε έως τα 18 του, επιλέγει να ανδρωθεί αθλητικά με συμμετοχές σε κορυφαία μίτινγκ του εξωτερικού. Το αποτέλεσμα της επιλογής του αυτής θα φανεί αμέσως. Το 2003 μπαίνει στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και για πρώτη φορά στην καριέρα του ανεβαίνει σε βάθρο διοργάνωσης Ανδρών, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο.

Η ατυχία τον χτύπησε στη χειρότερη στιγμή, διότι ένας τραυματισμός το καλοκαίρι του 2004 του έβαλε… τρικλοποδιά στην προετοιμασία του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ίδιος προτιμά να μην κάνει το πρόβλημά του «σημαία», σκύβει το κεφάλι και δουλεύει πιο σκληρά στον ελάχιστο χρόνο που του απομένει. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του, με αποτέλεσμα να μείνει στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάτι που επαναλήφθηκε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς, μια που το πρόβλημα τον ανάγκασε να μπει πολύ αργά στις προπονήσεις. Μόλις όμως ανέκτησε την υγεία του, ο γνωστός Ιακωβάκης… ξαναχτύπησε για να φτάσει στον «θρόνο» της Ευρώπης.

Πιστός στις αξίες

Συνοδοιπόρος του σε αυτό το ταξίδι, η Μαίρη Σωτηρακοπούλου. Η προπονήτρια από τα Λεχαινά που πήρε στα χέρια της και τους τρεις γιους της οικογένειας-αρχικά τον μεγαλύτερο Θωμά και στη συνέχεια τον Περικλή και τον Σωτήρη. Μαζί τους ουσιαστικά εξελίχθηκε και η ίδια και αυτό της το αναγνώρισαν. Ακόμη και όταν οι «Σειρήνες» πολλών προπονητών ηχούσαν στα αυτιά του Περικλή, ο ίδιος συνέχισε να της είναι «πιστός». Οπως ήταν μέχρι πέρυσι και στον σύλλογό του, την Α.Ε. Λεχαινών, από τον οποίο πήρε τελικά μεταγραφή πέρυσι για τον Ολυμπιακό, θυσιάζοντας τα προηγούμενα χρόνια αρκετά σημαντικά ποσά που έριχναν στα πόδια του οι διεκδικητές.

Παράλληλα με την πορεία του στις μεγάλες διοργανώσεις, σταδιακά κατέβαιναν και οι επιδόσεις του, με κύριο χαρακτηριστικό τη σταθερότητα σε κάθε βήμα που έκανε. Πρώτα «έπεσε» το φράγμα των 50 δευτερολέπτων, το 2001 ακολούθησε αυτό των 49", το 2002 ήρθε η ώρα για την κατάρριψη του πανελλήνιου ρεκόρ του Θανάση Καλογιάννη (48.80) που κυνηγούσε ο Ιακωβάκης.

Το μυθικό «φράγμα» των 48" έπεσε φέτος και μάλιστα από νωρίς, όταν με το 47.82 που πέτυχε στην Οσάκα για να γίνει ο τέταρτος καλύτερος Ευρωπαίος όλων των εποχών, έδειξε ότι είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τα 400 μ. εμπόδια. Οπως είπε και ο ίδιος αναφερόμενος στην επιτυχία του, ήταν «Σαν έτοιμος από καιρό…».

Ανοιχτοί ορίζοντες

Ολα αυτά τα χρόνια, ο Ιακωβάκης έμαθε να αντιμετωπίζει τον θρίαμβο και την καταστροφή με τον ίδιο τρόπο, μιλώντας γι' αυτό στο Παρίσι χρησιμοποιώντας στίχους του «Αν» του Ρίτσαρντ Κίπλινγκ. Πρωτότυπο; Για την πλειονότητα των αθλητών μπορεί, αλλά αυτός είναι ο Περικλής Ιακωβάκης. Γιατί μαζί με το σώμα του, ο 27χρονος εξέλιξε και το μυαλό του. Πάντα κερδίζει την προσοχή όταν αποφασίζει να μιλήσει -συνήθως μετά τους αγώνες του- ενώ μπορεί να αντλήσει την έμπνευσή του από την ποίηση έως τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Βέβαια τα ενδιαφέροντά του δεν περιορίζονται στη λογοτεχνία. Οι ορίζοντες του Ιακωβάκη είναι πάντα ανοιχτοί. Ισως γι' αυτό χόμπι του να είναι η ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης. Και μπορεί να εντυπωσιάσει κάποιον είτε του αναλύει την άποψή του για την πολιτική, το ποδόσφαιρο είτε με τις σπουδές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Πέρα από αυτό, όμως, ποτέ δεν διστάζει να πει ελεύθερα αυτό που θέλει. Οπως μετά τον τερματισμό του στα 4Χ400 μ. των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν υπογράμμισε: «Κουράστηκα να μας θεωρούν εν δυνάμει ντοπαρισμένους».